Alonso poświęcił trochę czasu na urobienie strażników, którzy po dłuższym czasie przestali się przejmować tym co robi Niziołek. Dalej byli trzeźwi, lecz widać zaufali nowemu towarzyszowi. Do bramy podszedł jeden z wieźniów, nie poznał bohatera lecz w spokoju wysłuchał co Alonso ma do powiedzenia.
- Ok dobra wiadomość, to zawsze jakaś droga ucieczki. Teraz gdy drogi zostały znów zaplombowane potwory już nam nie dokuczają. A tak w ogóle to ten najważniejszy z uczonych zabrał Machavelliana na leczenie, powiedział też że jak dojdzie do siebie to go wypusci, bo pomógł obronić kopalnie. Zabrał go na noszach tam gdzie wczorajszą czwórkę. Dobrze mu tak. Odwaga popłaca!
Machavallian zajął wcześniejszą pozycję i z kamieniem w ręku czekał aż coś się wydarzy. Po chwili zza załomu wyszedł mężczyzna w długiej szacie. Stanął w sporej odległości o kamienia oraz więźniów i bacznie przyglądał się otoczeniu. Po chwili zrobił krok na przód, ostrzożnie jakby przekraczał jakąś niewidzialną granicę. Sytuacja ze strażnikami się powtórzyła, przyjęli pozycję bojową, lecz jako że mężczyzna od razu się cofnął oni wrócili do wartowania.
Mężczyzna dalej rozglądał się po pomieszczeniu, baczniej przeglądał się wodospadowi oraz więźniom. Nie zauważył że Machavellian ma przeciete więzy, lecz jakimś cudem dojrzał kamień w jego ręce.
- Panie Hrabio, co chcesz zrobić tym kamieniem? Zabić mnie śmiechem? Nie prowokuj, bo to że masz przeżyć, to nie znaczy że nie mogę zadać Ci bólu, rozumiesz?
Mężczyzna podszedł bliżej, lecz dalej dzieliła ich odległość około trzech sąźni.