Recenzja może zawierać spoilery.

To dzieło izraelskiego pisarza stoi gdzieś między prozą Vonneguta, a filmografią braci Coen. Rzecz zaczyna się oryginalnie, bo od samobójstwa głównego bohatera, Chaima. Kiedy trafia on w zaświaty, okazuje się, że życie po „drugiej stronie” nie odbiega specjalnie od życiowej rutyny. Tutaj także ludzie chodzą do pracy, nawiązują znajomości, a po długim tygodniu idą napić się w barze. Tyle tylko, że wszystko jest bardziej nijakie i wyblakłe, krótko mówiąc do dupy. „Jakby nic nie było takim znowu big dealem, jakby nic nie robiło różnicy” - pisze wręcz narrator, czyli Chaim. Sam mężczyzna prowadzi po prostu nudną egzystencję: zatrudnia się w pizzeri i wynajmuje pokój z pewnym Niemcem. Jego nie-życie to właściwie trwanie i nic nie zapowiada żadnych zmian. Pewnego dnia słyszy jednak, że jego była dziewczyna również trafiła do krainy umarłych. Już sam pomysł jej poszukiwań daje bohaterowi jakąś nadzieję, a to bardzo wiele znaczy w tym miejscu. Niniejszym dostajemy galopującą, podlaną narkotycznym sosem historię. Cały czas coś tu się bowiem dzieje, zaś fabuła ucieka w osobliwe motywy. Znajdzie się nawet wątek apokaliptycznej sekty.
Opowieść na ogół żre i tylko czasem miałem wrażenie, że Keret zbyt mocno chciał ją udziwnić. Jego stylowi nie można natomiast odmówić własnej tożsamości. Sam Chaim oraz poboczne postacie (głównie Air oraz Lihi) zostają przedstawieni wręcz ekspresowo, ale autor świetnie radzi sobie z szybkim tempem. Udowadnia to zresztą w bardzo krótkich opowiadaniach, które poprzedzają polskie wydanie. Warto „Koloniom” dać szansę, tym bardziej że całość można przeczytać praktycznie na jednym posiedzeniu.