- Pierwsze skutki - mruknął Caspar, kiedy energia częściowo wyrwała się spod jego kontroli. Szastanie magią na prawo i lewo było niebezpieczne i zdecydowanie odradzane... ale od walki ze szkieletami nie był w stanie przestać. Teraz także kiwnął głową na sugestie Dietmara i Sophie i po raz kolejny wyostrzył swoje zmysły. Nie znał się na pułapkach, ale był spostrzegawczy, potrafił przeszukiwać, a co najważniejsze - umiał wykrywać magię. Jeśli na jakiś fragment korytarza jest rzucony czar, powinien to zauważyć. Oczywiście między "powinien zauważyć" a "zauważy" jest pewna subtelna różnica, ale nie mógł pokazać po sobie jak bardzo jest zmęczony i niepewny.
Ruszył powoli i ostrożnie, oglądając ściany, podłogę i sufit.
Zakręt w korytarzu go zaskoczył. Naturalne jaskinie zakręcają cały czas, ale po co robić zakręt w korytarzu? Korytarz skręcał niedaleko za kryptą przeorów. I opadał. Tak akurat by prowadzić do pomieszczenia pod nią. Ale opadał zbyt mało by to zrobić. Nikt nie budowałby pracowni o wysokości poniżej półtora metra, chyba że krasnolud albo skaven. Ale mnich nie był ani jednym ani drugim, o tym by Przeor chyba powiedział. Chociaż znając jego podejście do dzielenia się informacjami... Nie, nie wpadajmy w paranoję.
Drewniany podest też wydał się podejrzany. Po co zadawać sobie trud i nagle zmieniać budulec? Pułapka, której nie ma jak przegapić? Ale dlaczego? Czy ma odwrócić uwagę od czegoś innego? Założył właśnie coś takiego i skupił się na prawej i przedniej ścianie, a zwłaszcza na zakręcie korytarza - to było idealne miejsce by ukryć pułapkę, która zadziała akurat gdy wszyscy będą plecami do niej, na przykład schodząc po schodkach i naciskając nieodpowiedni albo sprawdzając podest. Było też sporo miejsca na tajne pomieszczenia, więc i opukiwanie ścian i szukanie drzwi nie było złym pomysłem.

trochę wyjaśnień w komentarzu