Tyler zrobił głęboki wdech:
-Nie, nie zostawimy. - według Hectora głos Taylora był opanowany, ale z nutą strachu, widocznie to co się tutaj działo nie było codziennością.
-Dobra, ja, Hector, i wy biegniemy do Davisów, oczy dookoła głowy. Wy zostajecie - zwrócił się do swojej żony i Jackie. - Lis - tak musiała nazywać się chyba jego żona - niech dzieci siedzą na górze, nikomu nie otwieraj. Aha i zajmij się Jackie.

Tyler bez słowa wziął strzelbę Jackie i podał ją Hectorowi:
-Pewnie, bierz, Lis ma swoją - uśmiechnął się nieznacznie.
Jackie nie miała zapasowych nabojów, a ile było w strzelbie, nie umiała powiedzieć, tylko bezradnie kręciła głową. W bieganinie błyskawicznych przygotowań Hector po prostu rozładował broń, w dłoń wypadły mu 3 naboje, tak ja się domyślał, wąskie .410, tylko celnym strzałem z bliska łeb będzie w stanie kogoś zatrzymać.

Tyler założył pas z dodatkowymi nabojami do swojej dwulufki (kaliber większy niż broń Jackie, standardowe .12 Gauge), zniknął jeszcze, Hector słyszał głos otwieranych tylnych drzwi, po chwili ten wrócił, za pasem miał jeszcze toporek, w ręce trzymał porządną siekierę, dał ją drugiemu z braćmi, który odstawił widły na bok.

Tyler odblokował furtkę i poszedł pierwszy, za nim ruszyli bracia, z latarką, pistoletem, siekierą i dodatkowo lampą naftową, kolumnę zamykał Hector, próbując pogodzić trzymanie strzelby (na szczęście miał pas) i kij wyrwany z ogrodu Jackie. Tyler jeszcze zatrzasnął furtkę i biegiem ruszyli w głąb Caligine, nie zwracając uwagi na cienie czające się.

To było gorsze niż zdziczałe krańce Long Island.

Przez całą drogę towarzyszył im krzyk kobiety. Głęboki, przeszywający głęboko, aż do serca. I kości. Dom się hajcował, płomienie strzelały ze wszystkich okien na parterze, na poddaszu ogień był jeszcze słaby, ale tam też dotarł. Mgła miała krwistą barwę.

Po minucie byli na miejscu. I to w ostatniej minucie. W łunie ognia Hector zobaczył dwie leżące na ziemi postaci, jedna z nich wyrywała się drugiej i to w stronę płonącego budynku. To ona krzyczała. To była ta kobieta.

Poprawka: Wrzeszczała, z żalu, rozpaczy i wewnętrznego bólu. TO było słychać.