20 Martius 816.M41, mostek Błysku Cieni

Magos Karrambol potwierdził swój kod biometryczny poprzez zaszyfrowaną transmisję radiową z pobłogosławionego wcześniej osobiście transmitera. Zadowolony z weryfikacji tożsamości pasażera, dowódca Wichajstra Archaosu autoryzował rozpoczęcie procedury przeładunku. Cztery ciężkie promy transportowe w złoto-czerwonych barwach Adeptus Mechanicus wylądowały w hangarze [i]Błysku[/b] obserwowane z wysokości centrum kontroli przez podkomendnych Nadsternika. Obsada mostka pozostawała przez cały ten czas w pełnej gotowości, bo dwa nieruchome okręty stanowiły łakomy kąsek dla każdego zuchwalca chcącego skorzystać z okazji do nieoczekiwanej napaści.

Sensory obu jednostek przeczesywały przestrzeń kosmosu niewidzialnymi szpilami czujników, załogi artyleryjskich baterii śledziły uważnie odczyty na terminalach ogniowych. Uzbrojeni po zęby marynarze z oddziałów ochrony wciąż strzegli newralgicznych instalacji okrętu nadzorując przepływ personelu i materiałów.

Procedura przeładunku zamknęła się w niecałych czterech godzinach. Natychmiast po wylądowaniu promów w przepastnym wnętrzu Wichajstra kapitan Gradicus nakazał uruchomić główny napęd krążownika. Masywna bryła okrętu drgnęła z miejsca pchana strumieniami niebieskawej plazmy tryskającej z dysz napędowych, zaczęła zmieniać swą pozycję okrążając fregatę Coraxów i sukcesywnie zwiększając prędkość.

Wichajster Archaosu wyemitował pożegnalny sygnał radiowy, po czym odleciał w kierunku najmniej dla oficerów Błysku zrozumiałym: w kierunku ogromnej gwiazdy stanowiącej życiodajne serce systemu. Po upływie niecałych dziesięciu godzin sygnatura energetyczna krążownika zniknęła ze skanerów okrętu Coraxów, przesłonięta szumami słonecznych erupcji.

Prowadzony przez Marrę Korte, Błysk Cieni podążył w inną stronę, ku widniejącej na sensorach projekcji Przyczółka - ludzkiej stacji orbitalnej usytuowanej u wylotu Paszczy. Ludzkiej stacji funkcjonującej poza imperialnymi edyktami, wśród gwiazd, które nie należały jeszcze do mocarstwa Terry.