Peter uklęknął nad Snorrim, zostawiając atak bardziej doświadczonym w boju kompanom. Krew sikała wartko, pozostawiony sam sobie krasnolud mógłby się wykrwawić. Może krasnolud mógłby próbować założyć opatrunek jedną ręką, ale przypominałoby to co najwyżej imitację opatrunku. I to imitację nieudolną. Niestety, także i Peter nie posiadł nigdy szlachetnej umiejętności opatrywania ran. Na szczęście, w świątyni niejednokrotnie brał udział w opiece nad rannymi i chorymi, a że była to świątynia Sigmara, zwykle były to właśnie “dolegliwości” tego typu, cięte, kłute i tym podobne. Kapłan rozciął ubranie w okolicy trafienia i obejrzał ranę.
Kość obojczykowa była prawdopodobnie naruszona (inaczej skądinąd wytrzymały na ból krasnolud nie wylądowałby na ziemi) ale na to niewiele można było poradzić. Zresztą, to go nie zabije, przynajmniej nie od razu. Krwawienie niestety mogło. Nie znając się na chirurgii wolał nie ryzykować wyciągania bełtu, unieruchomił go za to w ranie okładając i uciskając okolice rany szmatami mającymi udawać bandaże (byłymi rękawami koszuli Snorriego), a z własnego koca wyciął trójkątny kształt który miał robić za temblak, by krasnolud nie ruszał ręką.
Zabójca trolli próbował wstać, powstrzymywany przez Hochmeistera. Sygmaryta nie był medykiem, ale widział ile krwi stracił ranny. Opatrunek przemókł już, a krasnolud był blady niczym śmierć. Patrzył na Petera przekrwionymi oczami.
- Podnieś mnie klecho, walka na mnie czeka…
Medyk pewnie kazałby khazadowi leżeć. Nie ruszać się, nie gadać… Ale Peter nie był medykiem. Był kapłanem Sigmara. Jako taki wiedział co nieco o zwyczajach krasnoludów. A i fryzurę Snorriego trudno było przegapić. Podtrzymał wojownika, który zamierzał umrzeć w walce.