Na szczęście okazało się, że Bladin miał rację i odnaleziony na piętrze nieszczęśnik wywołał zainteresowanie kapłanów Morra. Nic dziwnego, skoro użyto jakiejś plugawej magii, utrzymującej tamtego w połowie drogi między życiem a śmiercią.

Czarnego pyłu, unoszącego się w powietrzu nad miastem, było pod dostatkiem, ale czy miał on coś wspólnego z tym, którego pełen był pół-trup? Sprawdzenie tego nie leżało w możliwościach Konrada, ale rozsądek nakazywał unikania przebywania na dworze. A nuż w powietrzu faktycznie unosiła się jakaś zaraza?

- Możemy iść kanałami - poparł Petera - ale musimy mieć światło i jakiegoś przewodnika.

- Nie noszę ze sobą składników zaklęć, ani nie chodzę z kanalarzami na wszelki wypadek. Sprytni jesteście, dacie radę i bez tego. Mówiliście, że jeden z tych, którzy weszli do kamienicy, zdołał umknąć. Nic nie znika bez śladu, więc odnajdźcie trop.

Anzelmus wykonał w powietrzu znak młota. Błogosławieństwa się nie spodziewali z jego strony.

- Niech was Sigmar strzeże. Śpieszcie się.

* * *

Konrad był pierwszym, który znalazł odcisk stopy na mchu porastającym półkę wiodącą wzdłuż ścieku, w pobliżu drzwi z symbolem trzech kropek. Ruszyli mrocznym kanałem w tym kierunku. Co jakiś czas odnajdywali kolejny ślad. Zagłębiali się w system kanałów coraz głębiej. Przy rozwidleniach zatrzymywali się, szukali znajomego już tropu i ruszali dalej. Odgłos kroków niósł się po kanałach i odbijał echem od sklepienia i ścian. Smród nieczystości zmuszał co wrażliwszych do przewiązania sobie chust wokół twarzy.

W końcu dotarli do węższego kanału, a w nim znaleźli drzwi. Mijali już inne po drodze tutaj, ale tamte nie przypominały tych pod kamienicą Oldenhallera i nie miały namalowanych kropek. Te wyglądały zupełnie podobnie, a w okolicy zamka widniał taki symbol. Klucz niesiony przez Petera okazał się pasować również i tutaj.

Korytarz za drzwiami, wykonany ludzką ręką, był krótki i wiódł do naturalnego przejścia w skale. Podziemny tunel miał odnogi, ale wszystkie były ślepymi zaułkami, zwężały się całkowicie bądź kończyły zawałem. Droga wiodła prosto do niewielkiej sali, w której popiskiwały cicho szczury. Uciekły na ich widok. Na środku sali stał wagonik górniczy, przerdzewiały, ale Bladin uznał, że ciągle zdatny do użycia. Tory opuszczały salę drugim wyjściem, gdzie stał aktualnie Snorri. Zabójca trolli odwrócił się do nich.

- Słyszycie?

Słyszeli. Nawoływania, krzyki, i szczęk broni.

Bladin nie zatrzymał się, by zerknąć na Snorriego, lecz nabierał rozpędu by dopaść przeciwników. Mimo wysiłku, długonogi Kondrad pierwszy zaatakował. Tym razem nawet skutecznie, wyprowadzał pchnięcia samemu wywijając się spod miecza. Khazad nie był taki subtelny. Z impetem wpadł na swego przeciwnika skracając dystans tak, że kultysta nie potrafił mieczem dobrze wyprowadzić sztychu. Topór krasnoluda najpierw ranił, a gdy zawrócił po pierwszym cięciu na powrocie dobił człowieka.

Grimnir zadbał jednak, by się nie nudził. Od strony barykad szarżował na niego tłusty stwór. Chyba pół ogr. Gladenson próbował wyrwać topór z ciała poprzedniego przeciwnika i zasłonić się tarczą. Niestety, stwór nacierał z jego prawej strony. Nie zdążył i maczuga tamtego trafiła go w ramię. Gdzieś obok Konrad nadal kontynuuował swój taniec miecza z przeciwnikiem.

Uporał się z nim w końcu i przyszedł w sukurs nowicjuszowi. Rapier co prawda dużych obrażeń nie zadawał, ale przeszkodził olbrzymowi. Potężny cios maczugi ześlizgnął się po hełmie Bladina, gdy szlachcic wbił swój oręż w kultystę. Khazad nie odniósł żadnych obrażeń i od razu wykorzystał sposobność do kontrataku. Grzmotnął potężnie półogra w prawicę chcąc mu wytrącić oręż z ręki. Grimnir jednak tym razem dał mu wymagającego przeciwnika. Po ciosie, który niejednemu by rękę złamał, tłuścioch nawet na chwilę nie zwolnił. Złość swoją tym razem skierował na Falkenberga. Może dlatego, że ten mu przeszkodził. A może uznał, że łatwiej będzie zmieść chudego człowieczynę, niż masywnego długobrodego. Cios maczugi z hukiem wylądował na korpusie Konrada, odbierając mu dech w piersi. Zapewne wyrządził w ten sposób więcej szkód, ale sam odsłonił się przez Gladensonem. Topór grzmotnął w czerep. I znowóż, sługa Grimnira się zadziwił. Czaszka nie pękła i mózg się nie wylał. Olbrzym dalej walczył.

Krwawił mocno, ale się nie poddawał. Na szczęście dotyczyły go prawa natury i ramiona nie były już tak szybkie i sprawne, po tych wszystkich ciosach. Jego ataki chybiały, a dwójka wysłanników Wolfenburga znajdowała luki w jego osłonie. Konrad wykonywał ładne cięcia, choć mało skuteczne. Bladin raczej odwrotnie. Brał potężny zamach bez żadnej finezji i tłukł z całej siły. Tym razem dla półogra było już tego za dużo. Topór gładko odciął mu nogę w kolanie, która poleciała kawałek dalej. Reszta cielska padła bezwładnie na ziemię. Falkenberg dla pewności wbił mu rapier w ucho, by już nie wstał.

Na pobliskich barykadach kultyści również oddawali pola. Ludzie Anzelmusa przechodzili powoli przez barykady, spychając kultystów w tył. Obaj towarzysze ruszyli im z pomocą, ale kultyści rzucili się już do ucieczki.

Bladin nie biegł za kultystami. Zawrócił i przekonał się, że ze Snorrim było źle.
- Bracie, sprowadź uzdrowicieli - zwrócił się do Petera, przejmując od niego pobratymca.

Bladin nie był jeszcze kapłanem ale uznał, że powinien powiedzieć parę słów. Na wypadek, gdyby Snorri udawał się już na spotkanie z Gazulem.
- Grimnirze, wejrzyj łaskawym okiem na sługę Twego Snorriego. By zmazać swe winy podążał on nieustraszenie ku wielu niebezpieczeństwom. Nie cofał się i nie wahał, lecz śmiało parł naprzód. Jego ramię i oręż pomogły usunąć z tego świata plugastwo chaosu. W swej misji okazał się być godnym swych przodków. Pobłogosław mu proszę w godzinie jego próby.

Na razie tyle powinno wystarczyć. Gdyby Snorri rzeczywiście umierał, Gladenson miał zamiar powiedzieć jeszcze parę słów. Ale póki co zabójca żył i należało zadbać o to, by go ratować.

Walka nie trwała długo, ale z jej wyników Konrad nie był zbyt zadowolony. Gdyby Anzelmus wykazał nieco więcej rozsądku i zdolności przewidywania, to użyczyłby im paru swoich ludzi i żaden kultysta nie uszedłby z życiem. A paru uszło.
Na dodatek Snorri oberwał i ledwo dychał, a krasnolud nie był jedynym poszkodowanym.

- Mam nadzieję - powiedział - że chwilowo to koniec przyjemności - powiedział, pochylając się (z trudem powstrzymując jęk bólu) nad powalonym przez siebie kultystą. Chciał sprawdzić, co tamten ma w kieszeniach. - Przyda mi się parę chwil odpoczynku. Ten osiłek miał krzepę w łapskach. Dobrze, ze go ubiłeś, Bladinie.

Kultyści oddawali pola. Zaatakowani z dwóch stron, nie potrafili się skutecznie bronić. Walka nie zakończyła się jednak, niedobitki próbowały uciec z jaskini. Ruszyło za nimi kilka osób, w tym chwiejący się na nogach zabójca trolli, którego nie powstrzymał nawet jego pobratymiec. Topór Snorriego zatoczył krąg, ścinając głowę jedynego kultysty, który odwrócił się, by stawić mu czoło. Pozostali ginęli od ciosów w plecy zadawanych im przez oddział Anzelmusa. Jaskinia kończyła się wyjściem na Reik, malutką zatoczkę zasłaniały przed spojrzeniami z zewnątrz zwisające do wody pnącza. Do łódek dobiegło dwóch wyznawców chaosu, ale nie dopłynęli oni daleko. Brzęknęły cięciwy kusz. Pierwszy z nich wpadł w mroczną wodę, drugi pochylił się w przód i w takiej pozycji już został bez ruchu.

Wyznawcy Chaosu?

Było to jasne, gdy przyjrzeli się ciałom. Wszyscy wyglądali jak mężczyzna złapany w kamienicy Oldenhallera, bez śladu owłosienia na ciałach, z bladymi oczami. Do tego ciała większości z nich były dziwnie opuchnięte, owrzodzone, z ran płynęła ropa i krew. Anzelmus przykopał z powrotem odciętą głowę, swoim butem zatrzymał ją Snorri.

- A oto i imć Oldenhaller, jeśli dobrze rozpoznaję twarz. Tego tutaj nie tykajcie pod żadnym pozorem.

Na środku sali stało niewielkie, okrągłe palenisko. Na niskim murku przypominającym cembrowinę studni wyryto runy świecące obecnie, bladym, zielonkawym blaskiem. W palenisku żarzyły się węgle, a nad ogniem, na trójnogu, zawieszono płaską misę. Jej dno pokrywała jakaś czarna maź, w której wzrok przyciągał od razu spory, czerwony klejnot. Jeden ze zbrojnych kaszlał głośno w kącie.

Anzelmus zaklął. Szczypcami wyciągnął kamień z misy i wrzucił go do małej, drewnianej skrzyneczki leżącej obok paleniska. Nogą zamknął pokrywę, po czym zaklął ponownie.

- Dziękuję. Nie zostanie wam to zapomniane. Postaram się jakoś odwzajemnić waszą pomoc. Brat Rodrik opatrzy wasze rany.

Przez roślinną zasłonę przebijały się pierwsze promienie słońca.

* * *

Gdzieś w oddali, na środku pustynnego krajobrazu, wieża.
Czarna, ponura, zwężająca się ku górze.

* * *

Obudzili się około południa. Snorri leżał w swoim łóżku nieruchomo. Peter potrząsnął nim, tknięty ukłuciem niepokoju. Krasnolud drgnął i otworzył oczy.

- Idźcie szukać tego pieprzonego naszyjnika, ja muszę odpocząć. No już, spierdalać mi stąd.

Rozkaszlał się potem, aż na wargach pojawiła się krew.

Peter kiwnął głową i wyszedł. Na zewnątrz rozkaszlał się i zachwiał. Ta noc nie dała mu odpoczynku, wręcz odwrotnie, czuł się gorzej niż wczoraj. Jednocześnie było mu zimno i gorąco. Napił się zimnej wody i sprawdził plamę na piersi.
- Pora chyba porozmawiać z ojcem Anzelmusem. Może już teraz wie, że nie jesteśmy tak zupełnie bezużyteczni i podzieli się informacjami. A potem napiszę list do naszego znajomego C. Z bieganiem i walką może być u mnie dziś słabiej - uśmiechnął się gorzko.