W końcu coś na czym znał się najlepiej. W końcu pierwsza walka, bo przecież uśpienie i ukręcenie karków dwóm hobgoblinom nie mogło uchodzić nawet za potyczkę.
Z pasją rzucił się w wir walki kątem oczu widząc, że cała drużyna mimo, iż tego nigdy wcześniej nie ćwiczyła zareagowała niemalże w tym samy czasie. Także ich sześciu na pięć szkieletów i walka mimo, że zostali w sumie lekko zaskoczeni była wyrównana i zakończyła się szybko. Dziękował tylko w duchu bogom, że żadne z jego ostrzy nie utknęło między żebrami czy innymi kośćmi atakujących szkieletów. To było główne utrudnienie podczas stawiania czoła akurat tego rodzaju przeciwnikom. Dlatego też przeciw szkieletom lepsze były bronie obuchowe.
Jednak jak zwykle teoria z praktyką często się rozmija i Draugdin cieszył się, że tym razem poszło im tak szybko.

Dopiero gdy adrenalina trochę opadła zorientował się, że został ranny. Nie była to poważna rana jednak bardzo mocno krwawiła, także z chęcią przyjął oferowaną przez Elorę pomoc w postaci leczenia. Usłyszał tylko kilka słów zaklęcia i rana samoczynnie się zabliźniła i przestała krwawić. Magia kapłańska zawsze go fascynowała.

Ruszyli dalej. Po szczęśliwym rozbrojeniu dość prymitywnych pułapek wyglądało na to, że czeka ich kolejna walką. Trzy gobliny nie powinny stanowić większego zagrożenia, ale ich kusze już tak. Głównym problemem przed jakim teraz stanęli był nie poziom trudności ewentualnej kolejnej walki, a to, żeby zrobić to szybko i w miarę po cichu i żeby żaden ze stworów nie uciekł wszcząć alarm.