| Skraj Dulferberne
Chuć ludzka nigdy nie przestawała dziwić Szemrzącego Strumienia. Elf nie wiedział, jak to możliwe, że ludzie mogą się parzyć niczym króliki, szczególnie jeśli golną sobie gorzałki. Odkąd był we wsi pare razy wyczuł jak kilka mieszkanek parło na niego podczas zakrapianych, ludzkich wesel na które był proszon i takie przypadki, choć z jednej strony podkreślały cielesną atrakcyjność elfa, to z drugiej napawły go wstrętem ze względu na swój prostacki wulgaryzm.
Nie znaczyło to, że leśny elf stronił od kobiet. Ba, wśród ziomków uznawany był za nieobyczajnego erotomana. I w Dunfelberne przez dekade zaległ na sianie z kilkoma babami, choć nie umiał tego uczynić tak szybko jak zwykły to czynić miejscowe chłopy. Zawsze go interesowało jak oni to robili, że potrafili zaciągać dziewuchy do stodoły tak szybko i ot, nagle baba brzuchata i wesele gotowe, a jemu żeby choć skraść całusa w najlepszym wypadku zabierało długie miesiące.
Widząc niemrawo ogarniające się wieśniaczki poczuł niechęć ku ich zwierzęcym instynktom, a dodatkowo słysząc słowa Isabelli upewnił się, że zmiana marszruty będzie dobrym pomysłem. Nie miał ochoty zawstydzić się widokiem obleśnie potrząsających piersiami chłopek, które kilka razy ostatnimy czasy (czyli w ciągu ostatnich pięciu ludzkich lat) potrafiły na jego widok czynić takie gesty.
Isabella jednak była inna. Choć nie uważał jej za piękną (napewno nie w porównaniu z nawet chropawą elficą), to była mu miła i Szemrzący Strumień uważał, że nie minie kilka księżyców a może uda mu się ją posiąść.
- Zgadzam się z Tobą Wiosenna Jutrzenko. Aura piękna a nam nigdzie śpieszno. Pójdźmy wzdłuż strumienia, tam pięknią potrafią ptaki trele głosić. Cudnie tak śpiewają, niewątpliwie oczarowane urodą twą. |