Wodne wieże Lucatore, 1 lipca 2595

Doktor Carmino Ferro uważnie przyglądał się miejscu zbrodni, wodząc wzrokiem na podobieństwo Alpejczyka po wspornikach wież i po zewnętrznym murze rezerwuaru. Słysząc pytanie Angeline Lei odwrócił głowę w stronę szlachcianki i zerknął na nią ponad prostokątnymi szkłami okularów.

- Byłem w Lucatore wielokrotnie i nigdy nie widziałem tutaj specjalnej straży - oznajmił wskazując ręką na basen - Miejscowi okazują dość szacunku swym braciom w Krzyżu, by nie czerpać wody z trzeciego zbiornika. Nigdy też nikt nie był dość szalony, by próbować dokonać tu jakiegoś aktu świętokradztwa. Strażnicy miejscy i żołnierze kultu przechadzają się ulicami miasteczka oraz po murach. W pierwszym przypadku pilnują porządku i spokoju, w drugim to rutyna zapewniająca dobrą widoczność na okoliczne pola, na których i tak praktycznie nic się nie dzieje.

Angeline Lea podziękowała Szpitalnikowi wdzięcznym ruchem głowy, spojrzała raz jeszcze na perforowane wsporniki.

- Po co wspinać się nocami po kratownicach, skoro można tu zawsze wejść nie będąc przez nikogo widzianym czy kontrolowanym? - powiedziała ubiegając swym oczywistym pytaniem kilku rozmówców - Jeśli oczywiście zabójca był kimś z zewnątrz...

- To nader słuszna uwaga, wasza miłość - odparł z żywym zainteresowaniem czerwonokrzyżowiec - Od chwili przyjazdu do Lucatore słyszę opinie, jakoby zabójca przedostał się do miasta akweduktem. To bierze się zapewne z przeświadczenia miejscowych o tym, że mordercą był jehammedanin. Ten lud zdobi swe ciała tatuażami, które trudno ukryć, a które przechodnie bez trudu by rozpoznali. Jeśli zabójca wywodził się ze Świątyni Pasterza, najbezpieczniej byłoby mu wkraść się tutaj właśnie od strony akweduktu. Wszelako...

Czujny wzrok doktora pobiegł na sekundę ku stojącym w oddali anabaptystom.

- Wszelako nie można przecież wykluczyć, że za zabójstwem stoi faktycznie ktoś inni niż żądni zemsty po latach jehammedanie.