Noc minęła spokojnie. Carius upewnił się, że okolica była była "trudna" dla potencjalnego zamachowca - wąska, nierówna, niska zabudowa. Łatwiej się ukryć... i łatwiej się na bruk zwalić na główkę, tym bardziej, że wszystko śliskie od ulew. W takich warunkach byle tępy grox-łeb sam się zabije, a z takimi co sobie bez problemu radzą w takich warunkach to nawet nie było co zaczynać.

Varn ze swojej strony obczaił kwadrat. Obydwaj z Ploxem mieli podobne spostrzeżenia - okienko w kuchni (takie na dziecko albo wyjątkowo mizernego nastolatka), wychodzące na... w zasadzie to na mur, pod spodem była zagracona śmieciami alejka. "Alejka", bo to raczej była po prostu przerwa między dwoma budynkami. Dobre do ukrycia się, ale ściana goła, a pierdolnik rozległy - nie było szans na ciche podejście. Gzymsów w zasadzie nie było, a inny potencjalny punkt wejścia to duże okno w salonie i trzy mniejsze (w zasadzie takie same jak w kuchni) w pokoju gościnnym, pokoju dziecięcym i sypialni małżeńskiej (z czego te dwa ostatnie też wychodziły na ten zaśmiecony przesmyk). Nic czego nie da rady obstawić.

Ogień snajperski byłby trudny. Ktoś musiałby po chamsku stać w tych oknach by dało radę w niego łatwo walić. I "łatwo" to pojęcie względne: nie było dobrych pozycji w okolicy by wygodnie się rozłożyć z lunetą. Ktoś jednak dobrze pomyślał rekwirując ten kwadrat na potrzeby =][=.

Działało to jednak w drugą stronę. Oprócz jako takiego widoku na ulicę, strzelcy z wewnątrz chaty musieliby się wychylać by ogarnąć szerszy obrazek. Ponadto, wyjście na dach było na zasadzie świetlika dla kominiarzy, zamkniętego na kłódkę. Prosto na mokry dach z metalową dachówką. Plox jednak przytomnie stwierdził, że nie chce się ani połamać, ani włamywać (czy też wyłamywać).

Dzień i dwa wieczory pobytu w Mieście Danin minęły względnie spokojnie, nie licząc burdy w spelunie (za które Varn i Flavio dostali opierdol od Marion - nie za praktykę, a za zwracanie na siebie uwagi lokalnych degeneratów). Fabio i Merekkerth starali się zasięgnąć nieco języka - co było dość trudne, gdyż nawet jeśli zedrzeć z Perkele jego trybiarskie ciuchy, to Tryba z Tryba nie wyciągniesz. Raził po gałach ekscesywną i specyficzną bioniką, a jego maniery i "nieludzki" wygląd Próżniaka jeno dokręcały śrubę. W pewnym momencie nawet przywaliła się do nich policja - pałkarze czy krawężniki z Magistratum - podejrzewając go o bycie jakimś heretekiem. Odpuścili dopiero jak Fabio ich trochę ugadał i pokazali symbolikę oraz szaty AdMechu w torbie.

Szczęście w nieszczęściu. Chcieli ich zabrać na komisariat, ale zaraz Fabio ich oczarował jakąś bajerą, że są agentami AdMechu którzy badają ostatnie problemy zw. z pobratymcami z Gór Barahest. Oczarowani samozajebistością Boticelliego, funkcjonariusze Magistratum sypnęli paroma plotkami jakoby lokalna świątynia Adepust Mechanicus również była zaniepokojona brakiem kontaktu z główną bazą w Barahest. Już kilkanaście dni temu wysłała komunikat do współbraci na orbicie i w systemie oraz dalej do szerszego calixjańskiego Mechanicum. Podobną depeszę wysłał planetarny rząd nieco wcześniej - o tej wiedzieli, została przechwycona przez Astrid Skane, i to jej komórka Akolitów miała być nieoficjalną odpowiedzią.

Dowiedziawszy się o tym, Marion sama poszła do świątyni Trybów obadać sprawę. Wróciła z potwierdzeniem i pewnością, że cokolwiek się wydarzyło, miało swoje źródło w Barahestach. Miasto Danin było najprawdopodobniej "czyste".

Skoro świt trzeciego dnia od postawienia stopy na Tsade II, ekipa uprzątnęła mieszkanie, zabrała co zostało z żarcia i przejechała się furgonem na wschodni skraj miasta. Były tam już pierwsze plantacje, magazyny, silosy... i garaże dla pojazdów cywilnych oraz agrarnych. Trafili do jednego z nich, klucz do którego miała Marchand. Zostawili tam furgonetkę, w zamian biorąc zaparkowany wewnątrz pojazd.

I to nie byle jaki, bo był to przedstawiciel popularnej calixjańskiej modyfikacji powszechnego pojazdu znanego jako Land Crawler. Wzorzec ze świata-kuźni Synford w Otchłani Hazeroth, ale produkowany powszechnie na wszystkich światach-ulach. Ten tutaj to był któryśtam model z Fenksworld. To, co różniło Landcrawlery wz. Synford od powszechnych wzorców cywilnych (np. wz. Mars) było przeznaczenie - były to opancerzone pojazdy bojowe. Idea pochodziła z odległego acz słynnego świata-ula / świata wojny Krieg, gdzie landcrawlery przerabiano na transportery piechoty "Bruennhilde" i lekkie czołgi "Siegfried". Synfordiańskie landcrawlery były rozwinięciem tej pierwszej idei. Lekki pancerz, ciasna i niewygodna - ale dość pojemna - przestrzeń pasażersko-transportowa, kryta wieżyczka wyposażona w ciężki Stubber i zewnętrzną wyrzutnię RPG.
Ten erpeg był dość kuriozalnym wynalazkiem. Idea stara jak świat - granat o napędzie rakietowym. Niestety, w czasach 41 milenium nie taki skuteczny co kiedyś - był raczej metodą na precyzyjne dostarczenie granatu na daleką odległość. I to nie byle jakiego, bo ani ręczne ani strzeleckie z granatników łamanych bądź bębnowych nie pasowały - potrzeba było fabrycznie produkowanych granatów rakietowych bądź specjalnych zestawów konwersyjnych. Ponadto, choć rura i mechanizm spustowy były wielokrotnego użytku, trzeba było ładować ponownie co wystrzał, a trzymanie wyrzutni ciągle załadowanej groziło wypadkiem. W Synfordach nie było mechanizmu ładującego - ktoś musiał wyleźć z wozu albo wychylić się z górnego włazu (fakt, że był wtedy przez ten właz kryty od frontu) z granatem i załadować cholerstwo po każdym wystrzale. Natomiast odpalanie - tylko ze spustu elektrucznego w wieżyczce, tak jak cekaem obok. Ktoś, kto projektował to gówno musiał być zdrowo najebany rotgutem albo naćpany obscurą.

Z drugiej strony... darowanemu erpegowi nie zagląda się w rurę.

Ciężki Stubber... po prostu był. Standardowy imperialny typ ze stunabojową taśmą. Tutaj przynajmniej strzelec nie musiał wogóle wyłazić z wieżyczki czy otwierać włazu.
Obydwie bronie były obok siebie, a wieżyczka mogła się obracać na 360 stopni - elektrycznie, czerpiąc moc z odpalonego silnika, albo ręcznie na korbę. Spusty elektryczne miały własne zasilanie wystarczające na miesiące użytkowania.

Załogę stanowiły dwie osoby - kierowca i dowódca/strzelec/ładowniczy. Było z przodu miejsce na jedną osobę więcej, ale w wieży już niekoniecznie. Natomiast w przedziale transportowym było dość miejsca by (w wielkim ścisku i klaustrofobii) pomieścić drużynę dziesięciu żołnierzy z osobistym ekwipunkiem (niekoniecznie z plecakami pełnymi szpeju).
Maszyny tego typu były w powszechnym użyciu jako transportery opancerzone i traktory przez różniste siły obrony planetarnej, milicje i zadupne garnizony.

Wóz był w pełni sprawny, zatankowany do pełna. Na dupie miał dwa zbiorniki pełne promethium. Razem starczyło na jakieś trzysta kilometrów. Do tego niektóre miejsca pasażerskie były złożone, a w ich miejscach kartonowe pudła i mała metalowa beczka. Ta ostatnia była pusta, ale miała filtry i paczki z preparatami uzdatniającymi wodę. W kartonach zaś były żelazne racje żywnościowe: gówno z tak zwanej trupiej mąki, synt-pasta i rolki "dziennych modlitw" - były to spore, jadalne pergaminy nasączane witaminami, mikro i makroelementami oraz innymi składnikami odżywczymi. Żucie tych kartek pozwalało zachować życie i energię do tego życia na jeden dzień... I na pewno przydawało się amatorom fitnessu i diety radykalnej. Wraz z tym co przynieśli ze sobą starczyło im na tydzień, a przy ostrym racjonowaniu jakieś dwa tygodnie.

Całość pomalowana w klasyczny olive drab. Tylko cholera nie było klimatyzacji, raptem nawiew z silnika lub wentyli. Tym samym pojazd nie był hermetyczny. W warunkach użycia broni NBC co najwyżej robił za metalową trumnę. Pancerz miał lekki, lżejszy nawet od walkerów typu Sentinel, ale po swoim ojczulku Land Crawlerze odziedziczył solidną konstrukcję i łatwość w naprawie. Na drodze wyciągał 50 km/h, co było i tak niezłe... choć może nie aż tak dla członków tej drużyny.

Barahesty były dwieście kilometrów na północny wschód. Po drodze oczywiście dosyć sporo wiosek i miasteczek (tutaj zwanych agrostacjami). Te, które odnotowały zaginięcia były w promieniu 10-20 km od gór (a dokładniej okolic Świątyni Maszyny).

Pozostawili furgon w garażu i ruszyli w podróż. Nie było co czekać, za to im nie płacono. Za to radio działało.


Opuścili Miasto Danin kierując się czteropasmową motostradą na wschód. Już od samego skraju miasta (pomijając kilkunastometrowy, wykoszony pas kontrolny) rozpościerały się plantacje. Po horyzon, z każdej strony, przerywane tylko przez rzadkie zabudowania przeznaczenia agrarnego, później też przez agrostacje, motostradę, kanały melioracyjne, równo sadzone i odmierzone "lasy" oraz okazyjne wzgórza (czy też raczej płaskoszczytowe nasypy obsadzone drzewami).

Przed sobą mieli parę godzin jazdy. Dość niewygodnej dla tych z tyłu i tego w wieżyczce. Za kierownicą zasiadła tym razem siostra Marchand. Do wieży posłała Ploxa. Nie umiał za bardzo obsługiwać broni ciężkiej, ale miał bystry wzrok - a o to tutaj chodziło. Ktoś mógł też zająć dupą miejsce "w kącie" z przodu. Reszcie pozostały siedziska z tyłu.

Wóz się rozpędził, "mknąc" motostradą na wschód. Ruch był niewielki, można było "grzać". Potężny silnik dwusuwowy napierdalał tak głośno, że chyba go słyszano na całej planecie... i pod czaszkami osób przewożonych.

Ci na pace, nie mogąc wyrobić od hałasu, drżenia, niewygodnych siedzisk itp. imali się różnych rzeczy. Medytacji, gry w kamień/papier/nożyce, próbowali przekrzykiwać hałas by się porozumieć, wstać i rozprostować albo "przejść" po przedziale transportowym i rozejrzeć się. To ostatnie przyniosło wymierne rezultaty. Pod siedzeniami z jednej i drugiej strony były dwie rury.

Jednorazowe tuby z rakietami. Jedna z przeciwpancernym Krakiem, druga przeciwpiechotnym Fragiem. A pod sufitem dwie mniejsze, też jednorazowe wyrzutnie z erpegami Frag i Krak. Była też skrzynka z sześcioma erpegami do wieżyczkowej wyrzutni - po trzy Frag i Krak.

Nikt ze zgromadzonych nie miał doświadczenia w obyciu się z taką bronią, ale - jak już wspomniano - darowanej bazooce nie zagląda się do rury.