Obrazy zmieniały się w jej oczach, jak film kręcony metodą poklatkową. Nie płynne jak zwykle ale przeskakujące, z trudem przyswajane przez mózg przerażonej dziewczyny. Groza wyzierała z wąskich zaułków, najpierw nieśmiało stawiała małe kroczki na chodnikach, potem poczynała sobie coraz śmielej. Wychodziła pomalutku jak zawstydzone dziecko, dość szybko jednak nabierała pewności. W końcu z wielką butą spacerowała pasem drogowym, a w końcu ogłosiła się władczynią okolicy, tańcząc pokraczny danse macabre. Bohaterowie tańca dzielili się na ścigających i zjadanych, tworząc idealnie zharmonizowane duety, a czasem większe grupy artystów ucztujące wespół na jeszcze ciepłych zwłokach współaktorów. Ktoś o wyrobionym guście doceniłby ten artyzm, widząc w nim alegorię dzisiejszego świata, gdzie słabi padali ofiarą bogatszych.
Może Malvolia miała rację? Może najlepszy z krajów, w którym każdy człowiek się liczy, w którym mądra demokracja decyduje o kierunkach zmian, w którym rozsądne prawa strzegą maluczkich i cichutko pilnują tych większych, może to wszystko to tylko gra pozorów. Może pod materią cywilizowanego mocarstwa wszystko jest przegniłe i śmierdzi odrażającymi miazmatami gangreny trawiącej kraj? Może odszczepieńcy, jak pieprzony Kaczyński, znany jako Unabomber, to po prostu wtajemniczeni piewcy walczący z brudem systemu?

Łzy spływały z jej jasnych oczu. Obrazy zbyt straszne by je tłumaczyć na zrozumiałe dla mózgu sygnały, w atawistyczny sposób szarpały jej duszę. Schroń się, zniknij, a jak nie to walcz pazurami i zębami, walcz bo liczy się tylko przetrwanie.

Kim jednak bylibyśmy tak myśląc? Czy Europejka urodzona w miejscu, gdzie brutalna mafia wsadza paluchy do każdej dziedziny życia może być wyrocznią w sprawach dotyczących Stanów? Co ona tam wie, co ona sobie do cholery myśli. Ameryka ma swoje problemy, ma jak widać nawet potworne potknięcia. Nic jednak nie złamie ducha ludzi tu mieszkających. Tu każdy ma wartość, każdy może być ważnym, każdy może zmieniać świat. Amerykański sen ma może mniej kolorów niż kiedyś, ale biel, czerwień i granat Old Glory nadal znaczą bardzo dużo. Dla wielu, a na pewno dla niej. Dlatego właśnie tacy Kaczyńscy tego świata zawsze w końcu przegrają i zawsze dobrzy ludzie doprowadzą do ich upadku. Tak jak pieprzony Unabomber skazany na 4 dożywocia, dzięki pracy policji, służb i zwykłych ludzi brzydzących się złem.

Kim więc byłaby ona sama, gdyby stado ścierwojadów decydowało o jej działaniach? Gdyby pieprzone gnijące mięso odbierało jej wolną wolę i kazało z podkulonym ogonem porzucić swe zamierzenia. Kim byłaby Valerie Richards, odrzucająca szansę na ocalenie Laury, kim?

Kimś żywym. Wyjście w ciemność rozświetloną teraz tylko płonącymi wrakami aut to akt samozagłady. Sama zginie tam na pewno.

- To szaleństwo, by dobrowolnie wchodzić w paszczę tego szaleństwa. Jednak kilkadziesiąt metrów stąd mieszka utalentowana, mądra osoba, która jak nikt inny na świecie zasługuje na życie i na moją troskę. Nie mam prawa was o to prosić, ale jeśli pójdziemy tam razem, czujnie i szybko, możemy ocalić ludzkie istnienie. Sama nie dam rady, nie jestem tak silna jak wy. Czy mimo wszystko pomożecie mi pójść tam i ocalić kogoś ważnego dla mnie? Potem ja zrobię co się da, by pomóc wam, a w końcu szczęśliwie dotrzeć do posterunku policji