Wbrew wszelkim znakom na niebie i ziemi mówiącym że to zły pomysł, Emma i Andre ruszyli ukradkiem w stronę barykady z samochodów i napełnionych wodą plastikowych bloków. Zupełnie ignorując bardziej oczywistą, ale też pewnie bardziej niebezpieczną, drogę w kierunku centrum, wybrali zaparkowany nieopodal samochód wysportowanej blondynki.

Tuż za barykadą chodziło niezdarnie kilkanaście truposzy. Nie dało się dokładnie policzyć ile, bo każdy dźwięk przyciągał je do siebie, a że miasto pełne było teraz odgłosów wystrzałów i krzyków, kręciły się one z kąta w kąt, wiedzione odgłosami.

Niecodzienna para dotarła do końca barykady, gdzie znaleźli wąski przesmyk prowadzący na ulicę pełną nieumarłych. To była co prawda krótsza droga na miejsce, ale z ich uzbrojeniem (a właściwie jego brakiem), nie mieli szans z taką chmarą. To nie był już jeden powalony przez hamowanie potwór o podwójnie cuchnącym zapachu. To było stado niegdyś żywych, myślących i czujących istot, które teraz stały się jedynie wydmuszkami o podstawowej motoryce i celach. Emma i Andre widzieli wyraźnie, jadąc wcześniej kolejką, czym grozi bliższe spotkanie z jednym z nich, więc unikanie większych chmar wydawało się przymusem.

Druga z możliwych dróg prowadziła przez szlaban po ich prawej stronie, wgłąb sporych rozmiarów budynku z szyldem informującym, że mają do czynienia z zakładem przetwórstwa odpadów. Tuż przy szlabanie znajdowała się stróżówka w której szybę uderzał od wewnątrz jeden z potworów w stroju ochroniarza, ale na szczęście był zamknięty. Dalej rozciągał się przed nimi niewielki plac służący za parking, do budynku natomiast można było się dostać przez metalowe drzwi wejściowe umiejscowione po lewej stronie lub przez rampę dla samochodów dostawczych, na wprost. Brama rampy była lekko uchylona, przynajmniej na tyle żeby dało się przecisnąć dołem...