Okolica ślepej uliczki prezentowała się dość ponuro. Oświetlenie było szczątkowe, a zewsząd straszyły zrujnowane pozostałości dawnego miejskiego życia. Wykreowaną przez ten pejzaż aurę grozy podkreślał dodatkowo nieznośny odór śmierci.
Po lewej od zatarasowanego wejścia Malvolia dojrzała sklep odzieżowy chwytliwie eksponujący przez wybite wystawowe szyby trzy manekiny ubrane w markowe ciuchy. Były one równie martwe, co większość mieszkańców przeklętego miasta. Ale, jak skonstatowała w myślach półfrancuzka, nie miały przynajmniej zapędów kanibalistycznych. Z ich surowych, odlanych oblicz nie mogła wyczytać żadnych emocji. Częściowo zazdrościła sztucznym figurom ich bezwzględnego stoicyzmu w obliczu koszmaru jaki nawiedził Raccoon City.
Brunetka zerknęła w prawo. Obok notchbacka, pokrytego intensywnie karminową plamą krwi nieznanego nieszczęśnika, znajdował się sklep spożywczy. Szyba wystawowa była rozbita, a część wyeksponowanych produktów zrabowano. Zakratowanego wejścia jednak nie sforsowano, choć świadectwem takich prób były wygięte w różne strony pręty.
Nicoletta przeskoczyła jednym zgrabnym susem przez szeroki kontener ze śmieciami dołączając do Val. Budynki wokoło zbudowane były z obdrapanej czerwonej cegły. Inżynierka oświetliła latarką front uliczki. Dostrzegła szare, solidnie zabarykadowane drzwi z szklanym okienkiem. Odwalenie wszystkich szpargałów zajęłoby bardzo dużo czasu. Wystarczająco, by zniechęcić ją do takich prób. Kobieta postąpiła parę kroków i zerknęła w lewo.
Po słowach Valerie weszła bez wahania do środka i połączywszy dłonie celowała z broni jednocześnie oświetlając każdy potencjalnie kryjący zagrożenie zakamarek wnętrza. W napięciu postąpiła kilka kroków wgłąb, strzygąc uważnie uszami.