Zmieniać decyzję i iść na skróty, tam gdzie spaceruje sobie niemała grupa zombie, nie wchodziło w grę. Nawet jeśli trasa do przebycia była krótsza, to nie była ona bezpieczna. To tak jak ucieczka przez sklep z pączkami pełnego gliniarzy.
Trzymając się planu, Emma ruszyła w stronę przetwórni odpadów. Zombie którego dostrzegli nie różnił się wiele od stróżującego psa. Siedział zamknięty w budzie i był niegroźny, ale mógł zaalarmować innych. Lepiej było mu się nie pokazywać.

Emma kucnęła nisko i przeszła pod szlabanem. Rozglądała się i była mocno skupiona nad kwestią krzątających się w okolicy zombie i własnego przetrwania. Nawet jej do głowy nie przyszło zaprzątać sobie głowę takim detalem jak to, że kucając tak nisko może niechcący "pochwalić się" tatuażem, który miała na dole pleców. Wszak szedł za nią mężczyzna i nie wiadomo gdzie akurat w tym momencie trafi jego wzrok.

Wyglądało na to, że ominęli stróża, ale ostrożności nigdy za wiele. Należało na niego uważać i słuchać jak walił łbem w szybę - dopóki to robił, dopóty był zamknięty.
Drzwi po lewej były dla ludzi, zaś brama na wprost to droga, którą jak się Emmie zdawało dostarczano odpady. Nie mieli zamiaru zwiedzać budynku, tylko przejść przez niego - w lewo i prosto, do wyjścia lub okien prowadzących na południe. Kobieta skierowała się zatem w stronę drzwi po lewej.
Przechodząc przez parking rozglądała się uważnie. Pocieszała się też, że wracała prosto z pracy na siłowni. Dzięki temu miała teraz na sobie wygodne adidasy, w których mogła się cicho przemieszczać. Gdyby wracała z pubu, miałaby na sobie wysokie kozaki i stukała w beton obcasami jak dzięcioł. Dobrze, że została dłużej w robocie.