- Ten system to gówno – stwierdziła oczywistość Sigrun. - No dobra, Franca, wygrałaś. Przynajmniej tym razem nie przerobimy twojego mózgu na żyletki. Acz żebyś znała pańską łaskę, zechciej dać sobie wytłumaczyć, że jesteśmy tymi dobrymi. Naprawdę.

- [i]Musisz zrozumieć, że jesteśmy gościami, którzy byli zahibernowani w lodówkach. Czaisz to? Nie jesteśmy jak jakieś stwory z piekła, do których zapewne gadasz cały czas.

Postanowiła zacząć od początku.

- Zechciej mi przekazać, gdzie w tym bagnie pełnego fruwających meduz i pluskiew odgryzających twarze są inni pracownicy uniwerku. Czy ktoś tutaj jeszcze żyje, czy poumierała nam drużyna? Poza tym, zechciej mnie oświecić, dlaczego próbujesz nam przeszkodzić? Czy nie łapiesz, że cały ten twój uniwerek jest martwy, a skoro tak, to przecież miało by sens pomóc nam?

Sigrun nie była przekonana, że Cleo posłucha. Postanowiła kupić czas, zadając pytania. Zastanawiała się, gdzie mogła być część bazy danych serwera i prawdopodobnie były to piwnice.

- Dlaczego założono właśnie tutaj bazę wojskową? – pytała. - Kiedy ostatni raz widziałaś żywych ludzi w tej melinie? Co jest w piwnicach? Gdzie znajduje się hardware sprzętu, na którym działasz?

Wreszcie, w ostatecznym akcie pociągnięcia Cleo za język, spróbowała:

- Gdzie jest bezpieczne dla nas miejsce w tym uniwersytecie?

Po czym wreszcie zwróciła się do towarzyszy:

- Musimy wykombinować inny sposób zhakowania systemu. Ten laptacz – zabieram. Musimy wyczaić, gdzie jest hardware tego i obstawiam, że w piwnicach właśnie. Moglibyśmy się przejść i podpatrzyć, co tam. No chyba, że macie jakieś lepsze pomysły.