Dotychczas Agacie wydawało się, że nie w pełni władz umysłowych w wiosce jest przede wszystkim Karl. Okazało się jednak, że kandydatów do tego miana było znacznie więcej. Albo też, było coś czego zielarka jeszcze nie wiedziała. Czasami wystarczyło po prostu zapytać. Westchnęła, jak to miały w zwyczaju miłe stare baby nad pomysłami młodzieży, które delikatnie mówiąc uważały za głupie i uśmiechnęła się nieco.
- Isabello - pochyliła się nad nią okazując troskę i uznając, że nie ma sensu powtarzać tego wszystkiego co już powiedział Wolfgang, który z łaski swojej nie zdecydował się wybatożyć - co ci najlepszego przyszło do głowy.
- Po pierwsze Timm to dobra partia. Pewnie dorobi się jakieś pozycji u Sigmarytów, a jak to mówią, kto ma kapłana w rodzinie, ten z głodu nie zginie. Chłopak to dobry i nie głupi. Bić cię nie będzie i o dzieciaki zadba. Czemu więc mu ręki odmawiać?
- A jeśli nawet serce coś innego ci dyktuje, było przyjść do któreś z nas porozmawiać, może byśmy coś wymyśliły, a nie od razu do obcych strzelać? - przez ‘nas’ kobieta rozumiała oczywiście siebie, kapłankę i Wilrie, podnosząc trochę swoją pozycję.
- Wiesz, co teraz ludzie w wiosce powiedzą? Żeś sama w jego zniknięciu palce maczała. I gdzie ty teraz męża znajdziesz? Na taczkach cię wywiozą i jako markietanka skończysz, albo żebrać w mieście będziesz.
Nachyliła się jeszcze bardziej. Pachniała mieszanką świeżych ziół.
- Szczerze mów czego Tobie Timmi nie pasuje i co wiesz o jego zniknięciu? Dlaczego strzelałaś do nas właśnie tam gdzie znaleźliśmy pierwszy ślad? Szlachetny mag w wielkiej swojej łasce winę ci wybaczył, ale odpokutować musisz i wyznać co wiesz. Może się uda sprawę odkręcić, ale musimy poznać prawdę Isabello. Jego życie jest w niebezpieczeństwie.