Tłum gęstniał z każdą chwilą. Mihael spokojnie obserwował ze swojego kąta wchodzące osoby. Przyglądał się każdemu, starając ocenić ich emocje i nastawienie. Większość wydawała się być zarówno przestraszona jak i podekscytowana całą naradą. W tak małej miejscowości jak Heldren nie działo się zbyt wiele i nawet tak niepokojące wydarzenia zdawały się być jakimś oderwaniem od rutyny. Młodziutkie mnich również odczuwał ekscytację. Tajemnicze wydarzenia w okolicy wydawały się być zagadką, która czeka na rozwiązanie. Kusiła przygodą, nęciła wolnością i obiecywała wieczny szacunek dla tego, kto ją rozwiąże. Mihael bardzo chciał być tym kimś, niestety obecny stan wiedzy nie był wystarczający nawet do snucia przypuszczeń. Przemknęło mu przez myśl, że takie anomalie raczej nie mogą mieć naturalnej przyczyny i zapewne za wszystkim stoi jakaś magia. W głowie formował już oskarżenia pod adresem wszelkiej maści wiedźm, które uważał za skazę na tkance świata, który go otaczał, kiedy do gospody wszedł Bruno.

Świat zwolnił. Wzrok chłopaka zatrzymał się na twarzy dawnego oprawcy, a wszelkie, tłumione przez lata, negatywne emocje, wypłynęły na wierzch. Miał ochotę wstać i rzucić się na Laranzę i jego prydupasów. Chciał wyładować złość i frustrację za wszystkie lata znoszenia ciągłych zaczepek, a także za przymusowy wyjazd do klasztoru Goruma. Pragnął tłuc ich głowami o framugę drzwi i kopać ich tłuste zadki, zwłaszcza jeden z nich. Łaknął zemsty, sprawiedliwości i zadośćuczynienia.

Pochłonięty przez wir emocji, niemal nie zauważył machającej do niego z uśmiechem Astrid. Momentalnie oprzytomniał. Przeszedł szybko przez kilka ćwiczeń oddechowych, ułatwiających koncentrację i spokojne wrócił do obserwowania wydarzeń. Narada zaczynała się i sołtys Ionnia zaczęła wprowadzać wszystkich w sytuację. Na początku mówiła głównie o rzeczach, które były mi już znane, pozwolił więc myślom na swobodne błądzenie. Jedna z nich uderzyła go z mocą błyskawicy.

"Może by tak Bruno pokazał jaki jest dowcipny?"

Na twarzy Mihaela pojawił się szyderczy uśmiech i natychmiast sięgnął do pokładów odkrytej niedawno mocy. Skupił swoją wolę, skumulował energię, spojrzał na swój cel i nasłuchiwał, czekając na idealny moment.

-...Wszystko przez to, że zobaczył w lesie wielkiego jelenia, który do niego przemówił... - Sołtys relacjonowała ostatnie wydarzenia.

"Teraz!" - zdecydował i uwolnił moc. Efekt był natychmiastowy. Bruno Laranaza zaczął się maniakalnie śmiać. Magia zmusiła go do tego i nie pozwalała mu przestać przez kilka dobrych sekund. To wystarczyło. Tylko tyle było trzeba, by tym razem to on poznał smak upokorzenia. Mihael z niemałą satysfkacją słuchał jego niezdarnych tłumaczeń.

Dalsza część spotkania przebiegała już bez zbędnych zakłóceń. Ionnia Teppen wyjaśniła, co jej zdani należy uczynić. Nie zaskoczyło go, że Traivyr zgłosił się na ochotnika. Zawsze był ciekawy świata i ciężko było utrzymać go w domu. Astrid zawsze dbała o wszystkich i o wsyzysko. Zapewne poszłaby, nawet gdyby nikt o to nie poprosił. Zagadką natomiast byli dwaj obcy. Sprawa ich nie dotyczyła, nie było też zbytnich widoków na zarobek na tej całej awanturze, a mimo wszystko było chętni. Nie wiedział, który z nich bardziej go ciekawi, ale ich zgłoszenie przeważyło szalę. Nie mogła go ominąć ta "wycieczka". Niewiele było takich grup, gdzie wcale nie wyglądał jakoś specjalnie dziwnie. Wstał, przyłożył zaciśniętą pięść do otwartej dłoni i skłonił się, wiedziony klasztornym nawykiem.

-Ja również chętnie pomogę. - zawołał i wyprostował się się.

"Tyłu cudaków w jednym miejscu. Za nic nie mógłbym tego przegapić "