Siedząca obok Akiala aptekarka Tessaria nie była zbyt wylewna odnośnie stanu zdrowia rannego Ulfena. Od razu uzmysłowiła kotoczłekowi, że sołtys Teppen nie życzyła sobie rozpowiadania szczegółów na jego temat, ale zdradziła, że mężczyzna jest ranny w kilku miejscach i ma odmrożenia, z którymi nawet lecznicza magia wioskowego kapłana nie potrafi sobie poradzić. Nic więcej nie udało się Akialowi z wycofanej elfki wyciągnąć, ale i nie musiał, gdyż sołtyska postanowiła zrobić nabór wśród miejscowych do odnalezienia szlachcianki, a srebrzystowłosa, młoda kobieta zapytała o spotkanie z ochroniarzem.
- Jest taka możliwość, Astrid - odrzekła Ionnia.

Zebrani w gospodzie ludzie byli mocno zdziwieni, że do zadania zgłosiła się córka łowczego, syn potentata drzewnego, wyrzutek z Heldren i dwóch przejezdnych, którzy również zwracali uwagę swoim wyglądem. Grupa, która w oczach wielu nie miała szans na powodzenie i została skreślona już na starcie. Mihael zauważył przy okazji, że Bruno patrzył na niego spode łba i uśmiechał się pod nosem ponuro.
- Nikt więcej się nie zgłasza? - zapytał Victor szorstkim głosem.
Odpowiedziała mu cisza.
- Dobrze więc, wyruszycie w piątkę - powiedziała Ionnia i spojrzała na Draugdina. - Przewidzieliśmy, że trzeba będzie zaproponować jakieś wynagrodzenie, więc nie obawiaj się, dostaniesz godną zapłatę za swoją pracę. O pieniądzach porozmawiamy jednak na osobności.
Po chwili zwróciła się do mieszkańców.
- Matka Teodora i Victor zostaną tutaj, by odpowiedzieć na wszystkie trapiące was pytania, a ja zabiorę piątkę ochotników do Yulna. Tessario? - Teppen gestem dłoni zaprosiła do siebie siedzącą wcześniej z Akialem elfkę, która bez słowa wykonała polecenie.

Wkrótce wszyscy opuściliście "Gronostaja" wychodząc w ponurą szarówkę rozmywającą kontury okolicznych domostw, w których paliły się już świece lub latarnie. Przez dmący, zimny wiatr przeszliście do sporego domu z zadbanym ogrodem. Przed drzwiami stało dwóch młodych mężczyzn, którzy najwyraźniej na polecenie sołtyski mieli zapewnić rannemu spokój. Widząc Ionnię rozstąpili się w jednym tempie i mogliście swobodnie wejść do środka. Wnętrze przestronnej sali na planie kwadratu uderzyło was intensywnym zapachem ziół i środków alchemicznych, a na wysokich do sufitu półkach stało wiele różnych specyfików leczniczych oraz bardzo duża ilość ognia alchemicznego. Minęliście długi kontuar i przeszliście za Tessarią w głąb domostwa.
- Pomimo wszelkich starań naszego kapłana, Safandera, minie sporo czasu, nim Yuln wróci do formy i będzie wystarczająco silny, by podróżować a tym bardziej władać bronią. O ile w ogóle to nastąpi. Rodzaj zimna, jaki jest odpowiedzialny za jego odmrożenia wydaje się być odporny na magiczne leczenie.

Kobieta zaprowadziła was do jednej z sypialni, w której na łóżku leżał mocno zbudowany mężczyzna o długich blond włosach i brodzie tej samej barwy. Jego korpus i głowa owinięte były bandażami, a nos, uszy i palce znaczyły fioletowoczarne, silne odmrożenia. Pomimo swojego stanu, dźwignął się lekko na łóżku, sapnąwszy z bólu i uniósł lekko rękę na powitanie.

- Yulnie, to są ludzie, którzy zgodzili się spróbować odnaleźć Lady Argenteę. Chcą jednak najpierw zadać ci kilka pytań. Czy czujesz się na siłach? - zapytała Tessaria.
- Złotko, jestem tylko trochę poobijany a nie martwy. Jasne, że się czuję. - Odkaszlnął i machnął lekk ręką. - Dawaj mnie ich tu bliżej. Moja godność Yuln. Yuln Oerstag, ostrze do wynajęcia. Choć przez dłuższą chwilę mogę pozostać bezrobotny, jak widzicie - Zaśmiał się gardłowo i skrzywił z bólu. Pomimo swojej sytuacji dobry humor go nie opuszczał.
Przedstawiliście się i podeszliście do łóżka. Astrid i Traivyr wzięli sobie krzesła stojące przy biurku nieopodal i usiedli obok rannego Ulfena. Mihael, Akial i Draug zostali nieco z tyłu.
- Gdzie dokładnie to się stało? I Ilu było napastników? - zapytał prosto z mostu Traivyr.
- Dopadli nas zaraz przy wyjeździe z lasu od strony Zimar - odparł najemnik. - Przyczaili się na nas w krzakach, jak tchórze. Przez ten cholerny śnieg nie dostrzegliśmy zasadzki. Zaatakowali najpierw konie, które wywróciły dwie karety, jedną z Lady Massalene, drugą z jej służkami. Skądś wiedzieli, że szlachcianka będzie tędy podróżować. Na początku to byli zwykli bandyci, tak z piętnastu na oko. Ostrzelali zwierzęta z kusz i łuków, kilku ochroniarzy też dostało. Nas było dziesięciu chłopa, dalibyśmy im radę, ale potem pojawiły się lodowe fey z Północy. - Yuln się skrzywił i zacisnął zęby. - Te fey należą do tych, które przysięgły lojalność Białym Wiedźmom z Irrisen. One ukradły nasze ziemie w czasie Zimowej Wojny. Małe istoty nie wyższe niż długość ludzkiego przedramienia. Prawie zawsze mają skórę przypominającą śnieg lub lód. Legendy mówią, że mają w swych sercach kryształy lodu, a ich dotyk jest ostry, niczym najostrzejsza zima.
- Ile osób towarzyszyło szlachciance? Czy wszyscy zginęli? W jaki sposób? - Dopytywał Traivyr.
- Dziesięciu ochroniarzy, Lady Argentea i kilka jej służek, jak już mówiłem - odpowiedział Yuln. - Wszyscy zginęli, tylko ja się ostałem. No i Lady Argentea. Gdy zobaczyłem, że bandyci ciągną ją wgłąb lasu chciałem jej pomóc, niestety Zimotkniętych było zbyt wiele a ja już wtedy byłem poraniony. Martwy niczego bym nie wskórał, wiec ledwo stamtąd uszłem i postanowiłem szukać pomocy w waszej wiosce.

- Czy mógł być jakiś szczególny powód, dla którego Lady Argentea została porwana? - Tym razem zapytała Astrid.
- Nie mam pojęcia. Do Zimar jechała poznać swojego przyszłego męża, ale nagle się rozmyśliła i wybuchł skandal. Szybko musieliśmy wracać do Oppary - odrzekł Ulfen. - Nie sądzę jednak, by przyszły pan młody zorganizował w takim tempie zasadzkę i to jeszcze włączając w to Zimotkniętych. Ci zawsze pracują dla Białych Wiedźm z Irrisen. Żadnej z nich tam co prawda nie widziałem, ale jestem przekonany, że maczały w tym palce.
- Czy to była typowa droga szlachcianki? - zapytał Akial, opierając się o ścianę przy rozpalonym kominku.
- Oczywiście. Tą samą podróżowaliśmy do i z Zimar.
- Czy ktoś życzył jej źle? Albo rodzinie?
- Szlachta ma wielu wrogów, rodzina Massalene pewnie też, ale nic nie zwróciło mojej uwagi.
- Jak wyglada Lady Argentea?
- Wysoka, piękna kobieta o blond włosach i delikatnej skórze. Widać, że to szlachcianka i nie można pomylić jej z nikim innym - odrzekł Yuln i odkaszlnął. - Jeśli bandyci pracują dla Zimotkniętych, to Lady Massalene mogła zostać zabrana przez Wiedźmy. A jeśli tak się stało, to wierzcie mi, ale nic dobrego z tego nie wyniknie.

Odkaszlnął znowu a Tessaria zainterweniowała.
- Myślę, że na razie wystarczy, Yuln musi odpoczywać - rzuciła.
- Chciałbym móc wyruszyć z wami - powiedział nieco słabszym już głosem Ulfen. - Moi przodkowie wyśmialiby mój brak odwagi i fakt, że uciekłem zamiast walczyć do końca, jednak walczyłem z przeciwnikami, których boją się nawet najwięksi wojownicy w Królestwie Linnormów. Myślę, że zdołałem zabić przynajmniej jedno z tych paskudztw, nim zdołali zabrać Lady wgłąb lasu. Jeśli spotkacie te fey na swojej drodze walczcie z nimi zimnym żelazem i ogniem. Te dwie rzeczy je spalają.
Po tych słowach Tessaria wyprowadziła was z pokoju, zamykając za sobą drzwi i zostając z Yulnem. Ionnia spojrzała na was z nadzieją wypisaną na twarzy.
- Mam nadzieję, że po tych rewelacjach wciąż chcecie się podjąć tego zadania? - spytała. - Z kasy rady wiejskiej przeznaczyliśmy dwieście sztuk złota dla was. Do równego podziału. I nie biorę pod uwagę odmowy, Astrid. - Spojrzała na druidkę, wiedząc, że ta na pewno nie wzięłaby żadnych pieniędzy.
Mihaela natomiast zastanowiło, czy sprawa porwanej szlachcianki i Wiedźm z Irrisen mogła mieć jakiś związek ze zniknięciem jego siostry? W końcu dowiedział się wcześniej, że wyruszyła z tajemniczą kobietą właśnie na Północ.

- Witaj, Mihaelu. - Traivyr przywitał się z chłopakiem, którego nie widział od wielu lat. Co prawda wcześniej też nie mieli ze sobą zbyt wiele do czynienia, by Mihael był sporo młodszy, ale w tak małej wiosce trudno było nie spotykać się co chwila. - Miło cię widzieć.
Mihael nieźle rozrabiał za młodu i niejednej osobie solidnie podpadł, ale Traivyr decydowanie wolał mieć obok siebie jego, niż na przykład Brunona...
- Traivyr - przedstawił się pozostałej dwójce. - Mag - dodał, chociaż było to niezbyt precyzyjne określenie jego umiejętności. - A to jest Śnieżka - przedstawił sowę.

* * *

Wieści, jakie przekazał im Yuln, nie napawały optymizmem. Najemnik nie wyglądał na takiego, co by sobie dał w kaszę dmuchać, przeciwnik, z jakim się spotkał, musiał być groźny. A skoro bandyci, wspomagani przez fey, pokonali dziesięciu chłopa, to spotkanie z nimi to nie były przelewki. Trzeba się było przygotować na takie spotkanie, i to dobrze przygotować.
On sam nigdy się nie spotkał z fey. Miał co prawda zimne żelazo i drobne, oparte na ogniu zaklęcie, ale wiele to nie było.
Dziwiło go też podejście banitów do służek... Kobiety zwykle nie były zabijane, a przynajmniej nie od razu. Tak w każdym razie głosiły opowieści...
W sumie było to zdecydowanie niewesołe.

- Co prawda myślę, że liczy się każda godzina - powiedział, gdy byli już na zewnątrz - ale wyruszenie na noc chyba nie byłoby zbyt rozsądne. Co powiecie na to, by przejść do "Gronostaja" i tam wymienić się poglądami i pomysłami?

Ucieszyło ją, że Mihael i dwóch nieznajomych zgłosiło się na wspólną wyprawę. Im ich więcej, tym lepiej i bezpieczniej, tak przynajmniej uważała. A półork i kotowaty wyglądali na takich, co potrafią sobie poradzić z przeszkodami. Gdy spotkali się wszyscy przy Ionni, Astrid skinęła głową Mihaelowi i uśmiechnęła się do niego.
- Miło cię widzieć całego i zdrowego, Mihaelu - powiedziała. - Mam nadzieję, że przyjechałeś do Heldren na dłużej.
Po chwili spojrzała na nieznajomych.
- Astrid. Astrid Fosgaard, lokalna druidka, córka łowczego. - Przedstawila się. - Miło mi was poznać.

Po wymianie uprzejmości ruszyli z przewodniczącą rady i Tessarią do jej apteki. Na miejscu zastanowiły Astrid słowa półelfki na temat ran ochroniarza - cóż to musiały być za obrażenia, które opierały się nawet magicznemu leczeniu? Gdy go zobaczyła na własne oczy, prawie otworzyła usta z wrażenia. Te odmrożenia były paskudne i aż jej się żal zrobiło Ulfena. Wyobraziła sobie ojca, który mógłby skończyć podobnie, gdyby wybrał się do lasu i aż ścisnęło ją w dołku.

Opowieść Yulna chłonęła całą sobą i była nawet odrobinę przytłoczona tymi wszystkimi informacjami. Fey z północy? Białe Wiedźmy? Bezwzględne bandziory pracujące dla nich? Tutaj, w Taldorze, nieopodal ich małej, nic nie znaczącej wioski? To zdawało się być nieprawdopodobne, jednak było prawdziwe. Z jednej strony nieco przerażające, ale i wzbudzające ciekawość młodej druidki. Przypomniała sobie, że ojciec kiedyś opowiadał jej krótko o Wiedźmach, które w przeszłości zaatakowały jego kraj, ale nie chciał się nad tym zbytnio rozwodzić. Szkoda, że wyjechał, bo z chęcią by go dzisiejszego wieczoru o to wypytała.

Obraz, który przedstawił im Ulfen był jednoznaczny - atakujący chcieli pozbyć się wszystkich oprócz Lady Argentei, którą uprowadzili, bo pewnie była im do czegoś potrzebna. Nawet jeśli szlachcianka wywołała jakieś oburzenie na dworze swego wybranka, to Astrid również nie wierzyła, że ten może mieć coś wspólnego z jej porwaniem. To była zorganizowana, brutalna akcja. I gdyby Yuln nie ostał się przy życiu, pewnie jeszcze długo by się nie dowiedzieli o masakrze w lesie. Biorąc pod uwagę wydarzenia, których świadkiem był ranny Ulfen, słowa Matki Teodory znajdowały potwierdzenie w rzeczywistości. Zbliżało się coś złego, Astrid to czuła.

- Nie bądź dla siebie taki ostry, Yulnie. Nie splamiłeś swego honoru, wybrałeś najlepsze rozwiązanie. Dzięki temu inni dowiedzieli się o sprawie i mogą pomóc. Twoja śmierć niczego by nie zmieniła, a przez to, że żyjesz, wciąż możemy spróbować uratować Lady Argenteę. Ona na pewno byłaby z ciebie zadowolona. - Astrid dodała mu otuchy na odchodne.

Ionnia wspomniała o nagrodzie pieniężnej i druidka już miała jej powiedzieć, że żadnych gratyfikacji nie bierze pod uwagę, ale skoro sołtyska się uparła, to nie zamierzała się z nią teraz licytować.
- Dobrze, przyjmę nagrodę, choć wiesz, co o tym sądzę - odparła, marszcząc delikatnie nosek.
Po wyjściu na zewnątrz Traivyr zaproponował omówienie planów w karczmie, co było dobrym pomysłem.
- Dobra myśl, omówimy sobie wszystko na spokojnie, opowiecie co nieco o sobie - powiedziała Astrid, zerkając w stronę Mihaela, Akiala i Draugdina. - I tak, wyruszenie dzisiaj, na szybko, nie jest rozsądnym pomysłem. Trzeba się porządnie spakować, zabrać ze sobą przede wszystkim ubrania na zimę, bo z pewnością nie chcemy skończyć z takimi odmrożeniami jak Yuln.

~ Kasa? ~ przeszło przez myśl Akialowi. ~ Cholera, wiedziałem, że o czymś zapomniałem! Argh! ~
Głupio byłoby teraz o to pytać, jednak miał nadzieję, że będzie w stanie liczyć na jakiś zysk. Tak szybko wyrwał się rzucany pomiędzy Tessari, a Astrid, że zapomniał o podstawowych dla poszukiwacza wrażeń kwestii - jeśli jesteś w czymś dobry, nigdy nie rób tego za darmo!

Przedostał się do podium stając obok trójki wioskowej. Zmrużył lekko oczy przyglądając się tłumowi. Tak, tak, wy tchórzliwa i bogobojna grupo farmerów. Nie musicie ryzykować waszych żyć, ani rzyci nawet, bowiem ja z pomocą reszty śmiałków rozwiążę wasz problem i odnajdę szlachciankę. Spodziewał się większego entuzjazmu, ale tutejsi ludzie byli zdecydowanie mniej entuzjastyczni. Niemniej grunt, że w najbliższych dniach będzie mieć do kogo otworzyć pysk.

- Akial Mrrurkhpurr - przedstawił się ponownie niskim mruczącym głosem gdzieś z głębi gardła i kłaniając się lekko przed Astrid wziął podaną dłoń instynktownie wyczuwając czy dziewczyna życzy sobie szarmancki pocałunek, czy męski uścisk dłoni. Przywitał się następnie z każdym mężczyzną ściskając prawicę. Nie za mocno, ale energicznie. Nie lubił śniętych ryb.

Wyszli przez utworzony w ludzkim tłumie kordon ponurych twarzy. Akial łapał kontakt wzrokowy z ludźmi, uśmiechał się do nich starając się dodać otuchy.
Wyszli na zewnątrz i od razu wibrysy odczuły podmuch chłodniejszego powietrza. Wioska niemal wymarła, nie widział nikogo na zewnątrz, choć wzrok miał bardzo dobry. Wszędzie palące się światła zwiastowały późny wieczór, który w jego stronach zapowiadał ciepły, przyjemny czas jedzenia i picia. Tutaj natomiast, jak zauważył, życie zamierało. No, prawie zamierało. Nadal można było spotkać młodych kotłujących się po stodołach, jednakże było to zupełnie co innego niż to do czego przywykł. Może to przez ten chłód?

Rozważania przerwało wejście do domeny Tessari. Piękny stary dom z bali pachniał intensywnie ziołami, zupełnie tak jak jego właścicielka. Jakby ona i dom stanowili jedność, a półelfka była przedłużeniem domu, który wysyłał ją, gdy potrzebował czegoś ze świata zewnętrznego.
Wszędzie panował porządek, co znajdowało odzwierciedlenie w zachowaniu dziewczyny. Poruszał się cicho i zwinnie jak przystało na kota niemal nie wzbudzając starych desek podłogowych. Z zainteresowaniem przyglądał się niesamowitej kolekcji alchemicznych mikstur, olei, proszków i innych rzeczy zamkniętych w różnej wielkości, kształtach i wymiarach pudełeczkach równo ułożonych na pułkach. Ktoś tu był pedantką!

Akial wysłuchał wyjaśnień dziewczyny odnośnie tajemniczych obrażeń, z ciekawością i odrobiną niepokoju. Jak to odporny na leczenie magiczne? Jak to może nie wrócić do pełnej sprawności? W jego głowie zakiełkowało zwątpienie, jednak ustąpiło momentalnie gdy zobaczył mężczyznę. Wrodzona ciekawość wzięła górę i choć początkowo dał się podejść i jedyne dwa krzesła zostały zajęte przez miejscowych, Akial podszedł bliżej przyglądając się z zaciekawieniem człowiekowi. Jego rany zaiste sugerowały ciężkie odmrożenia jakie kiedyś widział, a reszta ran wyglądała jakby co najmniej przejechał po nim powóz ze szlachcianką, choć oczywiście atak bandytów również mógł pozostawić takie ślady.

Yulen przyglądał się przez chwilkę kotowatemu jakby cyrk przyjechał do miasta.
- Akial. - przedstawił się entuzjastycznie najemnikowi zanim przeszedł do zadawania swoich pytań. Niestety najważniejsze pytania musiały zostać w jego głowie, bowiem Tessaria nieznoszącym sprzeciwu głosem wyrzuciła ich z pokoju.

- Spokojnie Yulenie. Przyniesienie informacji o zagrożeniu i rodzaju zagrożenia jest większym męstwem niż bezsensowna śmierć. - pocieszył najemnika na odchodne. Nie lubił patosu, ani bezsensownej śmierci, ale najbardziej było mu przykro widząc jak beznadziejnie czuł się ten mężczyzna. Nadanie jego ucieczce sensu było najprostszym co mógł zrobić.

- Przynajmniej twoje zapasy ognia się przydadzą, nie? - uśmiechnął się do półelfki nie zrażając jej zachowaniem. - Masz coś rozgrzewającego na te trudne zimowe noce? - spytał jeszcze przed wyjściem. - Kamień wulkaniczny? -

Pytanie pani sołtys spowodowało, że Akial ponownie zawahał się. - Możecie opowiedzieć coś więcej o tych obrażeniach, których nie jesteście wstanie wyleczyć nawet magią? To bardzo ciekawe, co je spowodowało? Będziemy musieli na to bardzo uważać.
- I drugie pytanie, nie chciałem mówić przy Yulenie, ale o ile dobrze pamiętam z lekcji geografii, to Irrisen jest tysiące kilometrów stąd. Czy to aby nie jest zbyt naciągana historia? - spytał bardziej nowych towarzyszy.

- Droga Ionnino, czy posiadacie tutaj jakąś broń z kutego na zimno żelaza? Jeśli te pogłoski są prawdziwe, warto byłoby jednak mieć taką broń na podorędziu. - spojrzał na półorka, który chyba jako jedyny z nich nosił broń.
Na stwierdzenie maga prychnął lekko. - Zgadzam się z Astrid, nie widzicie w nocy zbyt dobrze, więc podróż nocą nie będzie rozsądna. Przygotujmy się przed wyruszeniem - omówmy co kto umie i na co możemy liczyć i zróbmy odpowiednie zapasy, które uzupełniłyby nasze braki. Mam ze sobą osła, który będzie w stanie wziąć dodatkowy ekwipunek, gdybyśmy mieli coś ponadnormatywnego.
Chodźcie do gospody, napijemy się i pogadamy.

Po opuszczeniu apteki Tessarii udaliście się z Ionnią najpierw do ratusza, gdzie przewodnicząca rady wypłaciła wam po dwadzieścia złotych monet na głowę w ramach zaliczki, a potem przeszliście do "Gronostaja", by się lepiej poznać i omówić plany na kolejny dzień. Rozmowa jednak średnio się układała, więc w końcu Traivyr odprowadził Astrid do domu i sam wrócił do posiadłości ojca, a pozostali udali się do wynajętych od Garrimosów pokoi na piętrze.

Kolejny dzień przywitał was pochmurną, ponurą pogodą. Po śniadaniu, które Mihael, Draugdin i Akial zjedli w karczmie, a Astrid i Traivyr w swoich domach, spakowaliście się porządnie i spotkaliście w "Gronostaju". Astrid zdążyła wypytać jeszcze Tessarię o Yulna i półelfka powiedziała jej, że Ulfen mówił o naprawdę porządnej zimie panującej w Lesie Granicznym. Zrobiliście jeszcze szybkie zakupy w sklepie Vivian i odpowiednio zaopatrzeni wyruszyliście w drogę. Żegnały was nieco zaniepokojone twarze kilkunastu mieszkańców oraz najważniejsze osoby w wiosce, życząc powodzenia w tym niełatwym zadaniu. Po drodze minęliście kilka farm rozsianych przy głównej drodze do Heldren, jednak po pół godzinie marszu znaleźliście się na otwartym, zielonym terenie. Polany poprzecinane były różnokolorowymi kwiatami, jednak pogoda daleka była od przyjemnej, by móc w pełni napawać się przyjemnymi widokami.

Im bliżej byliście Lasu Granicznego, temperatura spadała coraz bardziej, lecz nie było śniegu. Czuliście jednak coraz cięższy baldachim chłodu i zimna pokrywający każdą płaszczyznę. Zwłaszcza odczuwała to Astrid, która postanowiła skupić się na naturze i wyczuć, jaka pogoda może panować w lesie. To, co odczuła pokrywało się z opowieściami Yulna - wszędzie niskie, a nawet bardzo niskie temperatury o czym od razu poinformowała pozostałych.

W ciągu kolejnej godziny temperatura gwałtownie spadała; od południa zbliżało się coś, co już na pierwszy rzut oka przypominało ciężkie od śniegu chmury. Niebo przybrało barwę zabrudzonego płótna, nie zwiastując nic dobrego. Gdy w końcu dotarliście do ścieżki biegnącej w las, krajobraz szybko się zmienił. Najpierw dostrzegliście oszronione drzewa a gdy zapuściliście się głębiej, wyszliście na przykrytą śniegiem ścieżkę. Biały puch zalegał dosłownie wszędzie, jakby ktoś zamknął tę okolicę w mroźnej, niewidzialnej bańce.

Przebraliście się szybko w odpowiednią odzież, narzucając na buty rakiety śnieżne, bez których ciężko byłoby się poruszać po świeżym, całkiem głębokim śniegu i ruszyliście ścieżką w głąb lasu. Niedługo później dotarliście do pobojowiska, o którym mówił Yuln. Droga przed wami pełna była przykrytych kołdrą śniegu ciał zabitych ludzi oraz koni a ich zaschnięta krew odcinała się szkarłatem na białym puchu. Jeden z powozów z taldańskim herbem na drzwiczkach stał w poprzek drogi; widać było, że konie odcięto i najwyraźniej uprowadzono wraz ze szlachcianką. Drugi powóz leżał przewrócony na bok kilka metrów od głównego traktu, a wokół niego znajdowało się kilka porozrzucanych w nieładzie skrzyń.

Kawałek dalej od tego miejsca dostrzegliście coś, co przypominało lodową statuę i dopiero po bliższym przyjrzeniu się zauważyliście, że to mocno zbudowany, odziany w zdobiony kirys mężczyzna zamknięty w bryle lodu. W odciętej dłoni leżącej u jego stóp wciąż dzierżył miecz, a jego otwarte usta i wytrzeszczone oczy zastygły w wiecznym wyrazie zaskoczenia. Obok niego leżały ciała kilku innych mężczyzn, którzy najprawdopodobniej należeli do obstawy Lady Argentei. Wszystkie zwłoki wyglądały na ograbione z broni i pancerzy.

Zaśnieżony, wąski szlak wiódł głębiej w las na południe, gdzie za linią drzew dostrzegliście mocno sypiący śnieg. Było cicho i spokojnie. Nie wiał wiatr, nie słychać było śpiewu ptaków, nie widać było innych leśnych mieszkańców. Jakby miejsce tej masakry zatrzymało się na chwilę w czasie.