Stanowili razem z Amosem idealnie dopełniający się duet. Oczywiście beż żadnych podtekstów tylko czysto w sensie zawodowym. Walczyli ramię w ramie, jakby to robili od lat, a większości tego typu przypadków nie tyle najważniejsze jest żeby sobie pomagać tylko co ważniejsze, żeby sobie wzajemnie nie przeszkadzać.
Tak czy inaczej walka po raz kolejny zakończyła się bardzo szybko i zarówno banda goblinów jak i chodzące drzewa padły martwe.

Podziemna cytadela nie zostawiała im jednak czasu ani od odpoczynek ani na złapanie oddechu czy zaplanowanie kolejnych działań.
Prawdopodobnie czekała ich być może finałowa, a na pewno najważniejsza i najtrudniejsza walka. Nikt dotąd nie przeżył i nie nie powrócił, żeby cokolwiek opowiedzieć co to dane mu było spotkać. Dlatego też nie wiedzieli nawet jakimi mocami i siłami mógł dysponować Belak. Był więc przeciwnikiem o tą całą ich niewiedzę potężniejszym.

Kątem oka zauważył, że Amos nie zwlekał długo, a gdy mrugnął oczami drugi raz barbarzyńca już pędził w kierunku gigantycznej żaby wywijając swoim wielkim mieczem. Nie wróżyło to dobrze nawet wynaturzenie wielkiemu gadowi, o ile oczywiście miała na tyle rozwinięty mózg, aby przynajmniej zdążyć zrobić pod siebie.

Wojownik poprawił uchwyty obu mieczy, który nie chował już od ostatniej walki. Postanowił tym razem najdłużej jak się da osłaniać pozostałych towarzyszy z drużyny dopóki nie wykorzystają wszystkich możliwości rzucenia czarów i ewentualnych ataków dystansowych. Jednocześnie był w pełnej gotowości, żeby w każdej chwili ruszyć do ataku. Tym bardziej, że był w zasięgu szarży do przynajmniej czterech przeciwników. Czekał jedynie na rozwój wypadków i wiedział, że jego niezawodny jak dotąd instynkt wojownika da mu odpowiedni impuls z idealnym momencie.