Amos przypatrywał się jak mądrzejsi od niego próbują ożywić zaklętą w kamiennego smoka magię, lub mechanizm zmyślnych inżynierów. Był za tym, żeby nie ruszać paskudztwa, jeśli nie wie się do czego służy, ale widać magowie mieli umysły do tego stopnia ściśnięte zaklęciami, że zabrakło miejsca na choćby chłopski rozum. Z głęboko skrywaną radością przyjął porażkę i poddanie się kolejnych osób próbujących czynić cuda z pomnikiem. Sam stał najdalej od nieznanej mu rzeźby uważają, by nie dać się zaskoczyć żadną niespodzianką.

W końcu spasowali wszyscy i ponownie mogli ruszyć dalej.
Biblioteka nie stanowiła miejsca szczególnego zainteresowania dla Amosa. Owszem, doceniał książki jako źródło wiedzy, jednak zbieranie i przeglądanie każdej spalonej i zniszczonej stronicy wydawało mu się stratą czasu. Nie protestował jednak gdy drużyna poświęcała czas na kolejne bezsensowne przerwy skupiając się na otaczającej ich ciemności, z której mógł nastąpić atak. Nic takiego się jednak nie wydarzyło i ponownie ruszyli do kolejnej komnaty, gdzie po raz kolejny trafili na przeciwników - dwa drzewce i bandę goblinów.
Nieco zirytowany wyciągnął miecz i w milczeniu, ale bez większego entuzjazmu ruszył przed siebie. Wywinął młynka mieczem lepiej chwytając rękojeść i w całkowitym milczeniu uderzył znad głowy na skos w kierunku miejsca gdzie normalny człowiek miałby twarz. Liczył, że drzewce również posiadają jakiś centralny ośrodek sterujący i miał nadzieję, że jego ostrze przetnie ich drewnianą skórę bez problemu.

Draugdin atak mieczami, trafia. 8 obrażeń, Drzewna Skaza martwa.
Willie strzał z kuszy w goblina, trafia. 5 obrażeń.
Archie rzuca sleep, cztery gobliny uśpione
Bran rzuca ognisty pocisk na Drzewną skazę, trafia. 4 obrażenia.
Elora strzela z kuszy do goblina, trafia. 6 obrażeń. Ranny goblin martwy.
Amos atak mieczem w płonącą Drzewną Skazę. Krytyk! 20 obrażeń, Drzewna Skaza martwa.
Shinra podcięcie gardła nieprzytomnemu goblinowi.

Smoczy wojownik od razu doskoczył do ruszającej w ich kierunku Drzewnej Skazy atakując swymi mieczami. Uderzył precyzyjnie, trafiając ruchome drzewo prosto w rozwartą paszczę i zagłębił się ostrzami w pień. Przeciwnik zachwiał się tylko na korzeniu i padł, jak ścięty. W tym samym czasie Willie przymierzył i wypuścił bełt w jednego z goblinów. Pocisk wszedł gładko w jedną z nóg zielonego, a tamten zawył przeciągle z bólu. Po chwili czterech jego pobratymców padło uśpionych dzięki zaklęciu Archiego. Bran w tym momencie utkał prostą magiczną sztuczkę i wystrzelił do drugiego ruchomego drzewa ognisty pocisk, który zajął jego gałęzie wraz z liśćmi. Nie przeszkodziło to jednak Entowi brnąć naprzód, jednak na powitanie wyszedł mu Amos, który potężnym ciosem znad głowy niemal odrąbał cały pień tuż przy paskudnej imitacji ust i oczu. Jak można się było spodziewać, Skaza padła pod tym uderzeniem. Shinra ruszyła, by podciąć gardło uśpionemu goblinowi i po chwili dołączyli do niej Willie, Archie i Elora, kończąc życie zielonych.


Po raz kolejny walka przebiegła po waszej myśli i bez żadnych strat. Bogowie naprawdę musieli nad wami czuwać, gdyż przedzieraliście się przez Cytadelę niemal bezproblemowo. Nie ociągając się, ruszyliście dalej przez wybitą w murze dziurę. Już po kilku krokach napierały na was z każdej strony blade, wrzecionowate ciernie pokryte małymi kolcami. Fioletowe światło z góry rzucało przyprawiające o mdłości cienie na ziemię, tworząc iluzje ruchu pośród gałęzi, choć nie wiał tu żaden wiatr. Poruszaliście się powoli, zważając, by nie skaleczyć się o ostre ciernie a gdzieś w oddali, wśród fluorescencyjnej mgiełki dostrzegliście wysokie ściany, które wciąż ostały się wśród niezdrowej roślinności pochłaniającej ten obszar.

Niedługo później dotarliście do wykonanej z ciężkich głazów ściany czegoś, co musiało być kiedyś dziedzińcem. Kilka rodzajów przeróżnych roślin rosło na całym jego obwodzie, w tym kilka podejrzanie wyglądających drzew. Ich ważność bledła jednak przy tym, co stało pośrodku dziedzińca. Pod jadowitym blaskiem grzybów rosło samotnie ogromne, paskudnie wyglądające drzewo, które już samym wyglądem wprawiało w niepokój.

Rozszczepiony na pewnej wysokości pień sprawiał wrażenie, jakby drzewo posiadało ostre zębiska a z paszczy emanowało różowo-fioletowym światłem. Najgorsze było jednak kilka par świecących czerwoną, niezdrową energią oczu oraz powyginane pod różnymi kątami gałęzie, które przypominały długie paluchy mogące spokojnie sięgnąć po każdego, kto zakłóci spokój drzewa. Zza jednego z masywnych korzeni wyszła nagle trójka ludzi - wysoki, brodaty mężczyzna w prostym płaszczu, który trzymał w dłoni coś, co wyglądało na drzewny kostur, za nim całkiem ładna kobieta i mężczyzna w zbroi, dzierżący miecz. Twarze obojga były blade, poprzecinane fioletowymi, podksórnymi żyłkami, w niektórych miejscach ich skóra wygląda niczym drzewna kora. Oczy obojga wpatrywały się w was bez wyrazu.

- To właśnie oni zostali zabrani do Belaka - powiedziała Shinra, wskazując ostrzem swego meicza młodą dwójkę. Nie mieliście zatem wątpliwości, że była to Sherwyn Hurcele i paladyn Bradford, którzy jednak ewidentnie nie byli już sobą.
Brodaty mężczyzna chyba spodziewał się, że nadchodzicie, gdyż uniósł wolną rękę w waszą stronę.
- Jam jest Belak Wygnaniec, wstrzymajcie się ze swoimi działaniami, albowiem nie wiecie, co czynicie - powiedział głębokim, spokojnym głosem. - Złóżcie broń i przyłączcie się do mojej sprawy, albo... zgińcie.

Po tych słowach po obu waszych stronach, wśród cierni i roślin dostrzegliście ruch. Kilka kolejnych ruchomych drzew i humanoidów patrzyło na was i zapewne czekało tylko na polecenie Belaka do ataku. Na jednej z potężnych gałęzi posępnego drzewa usiadła natomiast ogromna żaba, która jednym skokiem znalazła się między wami a Belakiem. Po chwili dołączył do niej Bradford, unosząc miecz.

Ponownie nie mieli problemów, by pozbyć się wrogów i Elorę bardzo to cieszyło. Draugdin i Amos pokazywali, co to znaczy mieć sprawnych bojowo wojów, którzy rzucali się w wir walki bez mrugnięcia okiem, a pozostali po prostu ich wspierali albo czyścili z wrogów okolicę, by tamci czasem nie przeszkodzili wojownikom. Ładnie się uzupełniali.
- Jak zwykle szybko i skutecznie - skwitowała kapłanka, gdy było po wszystkim. - Oby tak dalej.

Gdy znaleźli się w miejscu pełnym cierni i przedziwnych roślin, Elora stała się bardziej czujna. Nie podobało jej się to miejsce, a cienie przemykające między krzewami i drzewami, nawet jeśli były tylko złudzeniem optycznym, sprawiały, że co chwilę kierowała tam czubek swojej kuszy. Trzymała się zaraz za Draugdinem, starając nie zahaczyć o krzewy z cierniami i nie nadepnąć na co bardziej podejrzaną roślinność tu rosnącą.

Po wejściu między pozostałości murów Elora wiedziała już, że dotarli do źródła problemu. Wielkie, obrzydliwe drzewo pełne małych oczek i ostrych kłów, które pewnie połknęłoby każdego, kto by się zbliżył sprawiało, że nie miało ochoty się tutaj przebywać. "Helmie, chroń mnie", przemknęło jej przez umysł, gdy pojawił się główny sprawca tej sytuacji, czyli Belak i dwójka poszukiwanych awanturników.

Szalony druid musiał ich w jakiś sposób przemienić i przeciągnąć na swoją stronę... nie zdziwiłaby się, gdyby użył do tych celów tego przerażającego drzewa za plecami. Nie chciała nawet zastanawiać się, jak mroczny musiał być umysł człowieka, który pod ziemią próbował urządzić własny, groteskowy ogród. Belak dał im wybór, a kilkoma ruszającymi się drzewami, które pojawiły się nieopodal chciał podkreślić, z czym spotka się odmowa. Elora nie miała zamiaru przystać na propozycję szalonego druida.

- To ty tu zginiesz, Belaku i sam Helm pomoże nam ciebie pokonać! - Krzyknęła gniewnie kapłanka, po czym wyrzuciła rękę przed siebie i wymówiła szybko słowa czaru, a z jej dłoni wystrzelił magiczny, świetlisty pocisk mający uderzyć w Belaka.

Guiding bolt w Belaka. Przy trafieniu 4d6 radiant dmg i każdy kolejny attack roll skierowany w druida ma advantage aż do zakończenia kolejnej mojej rundy.

Drzewce okazały się być marnym przeciwnikiem. Zbyt powolnym by uniknąć uderzenia olbrzymiego miecza które niemal rozorało je na pół. Amos przystawił nogę do korpusu stworzenia i odepchnął martwe drewniane ciało wyciągając miecz. Obok Draugdin również położył przeciwnika, a reszta dobijała gobliny. Całkiem sprawnie, musiał przyznać. Przeszukali ciała i ruszyli dalej. Amos prowadził drużynę naprzód drogą wychodzącą na całkiem spory dziedziniec. Rosło tutaj potężne drzewo, które musiało być tym, o którym wszyscy mówili. To drzewo z osikowego kołka. Amos instynktownie wyciągnął miecz schodząc po kilku stopniach na dziedziniec. I wtedy pojawili się. Przeciwnicy. Sam Belak!
Amos zgrzytnął zębami. Jego oczy błysnęły złotym blaskiem, jednak mężczyzna nie atakował. Przemowa i próba sił na nic się zdała, drużyna nie była zainteresowana dyskusją, ani tym bardziej życiem w niewoli. Wybrała śmierć. Śmierć Belaka.
Gdy tylko Elora wyskandowała zaklęcie, Amos wyskoczył do przodu atakując przerośniętą żabę. Paladyna postanowił chwilowo oszczędzić. Może uda się go wyłączyć z gry innymi metodami. Ponownie oczy i miecz świętego wojownika rozbłysły boskim światłem kreśląc w powietrzu ognistą smugę idącą od wejścia do dziedzińca aż po lecący z olbrzymią prędkością w kierunku głowy przerośniętej ropuchy miecz.

"Gobliny, gobliny i po goblinach" Willie pociągnął sztyletem po gardle uśpionego goblinoida, odsuwając jednocześnie stopą jego głowę w taki sposób, by pryskająca z gardła struga czarnej krwi nie ubrudziła mu ubrania i butów. Gnom miał pewne doświadczenie w krojeniu leżących nieruchomo ciał, szczególnie istot, które bywały rzadkie, lub obce dla środowiska. Biały smok był jedną z takich istot i Willie zamierzał w drodze powrotnej zaopatrzyć się w co ciekawsze fragmenty truchła drakonida. Pokonany wcześniej Otyugh, o których zdarzyło się czytać gnomowi, jako aberracje miały morfologię która wręcz błagała o zbadanie. Nieszczęściem musieli zostawić truchło potwora w jego leżu, ale czarodziej wiedział, że to jedynie inwestycja na przyszłość. Drzewka, które rąbali wojownicy zdawały się jakimś organicznym wytworem czegoś, co było animowane za pomocą magii. Jakiej jednak szkoły były to wytwory, tego czarodziej nie potrafił określić, ale intensywnie myślał nad problemem. Szkoła nerkomancji, dzięki której można było animować nieożywioną materię, mogła odpowiadać za wydawanie rozkazów i przejmowanie kontroli, zresztą wieść o drzewie Gultias dobitnie wskazywały na tą szkołę magii. Operowanie mocą entropii nigdy go jednak nie pociągało, oczywiście nie ze względu na użyteczność tej szkoły, co bardziej na koszt jej uprawiania. Po pewnym czasie większość adeptów zostawała nudnymi, przeraźliwie samotnymi czarodziejami, bez poczucia humoru, czasu i higieny osobistej. Organiczna natura tych przedziwnych stworzeń, jedynie sterowanych za pomocą nekromantycznych inwokacji wskazywałaby na szkołę transmutacji. Ta szkoła z kolei mogła zmieniać zarówno tkankę ożywionego podmiotu, jak i jego właściwości psychiczne. Dodatkowo, druidyczna świeżka czarodziejstwa skupiała się raczej na przemianach przyrody, i zdolności do porozumiewania się, i kontrolowania ducha każdej żywej istoty.
"Ach, tak dorwać jakiś dziennik tego czarownika, który stworzył te żyjące drzewka" myślał gładząc swoją brodę i badając szczątki rozbitego w ostatniej walce drewniaka.

Okazja do spotkania się oko w oko z twórcą owych drewnianych niewolników nadarzyła się całkiem szybko. Drzewo Gulthias okazało się całkiem spore, choć z perspektywy kogoś, kto mierzył sobie z grubsza trzy stopy wszystko wydawało się spore. Można było dostrzec pozytywy. Na przykład więcej szczegółów, choć jeśli rzecz była wyjątkowo paskudna lub przerażająca, gnom miał ewidentnie pod górkę.
Awanturnicy poszukiwani przez ich ekipę najwyraźniej żyli, a przynajmniej sprawiali wrażenie całkiem zdrowych, choć możliwie, że nie na umyśle skoro stanęli po stronie Belaka.
Czarodziej miał niewielki dylemat. Odpalił jeden z alchemicznych pojemników i rzucił prosto w Belaka, ufając, że trafi i podpali czarodzieja, znacznie ograniczając mu jego magiczne zdolności.