Duży, powolny, tępy półork. Tak zwykle był odbierany. Nie dość, że już się do tego przyzwyczaił to jeszcze dodatkowo lubił wykorzystywać tą powszechnie panującą opinię jako swoistego rodzaju kamuflaż. Nie był ani powolny ani tym bardziej tępy. Znając już figle Mihaela był tym razem przygotowany. Kątem oka zauważył jak Akial zrobił unik przed w sumie niedbale rzuconą śnieżką. On zaś tą lecącą prosto w jego stronę po prostu chwycił w locie i zaciskając pięść rozgniótł ją na drobne grudki śniegu.
Jednak błazenada Mihaela miała swój głębszy sens i wszyscy to w lot zrozumieli.

Odkryta i ujawniona kolejna lodowa fey ukazała się im oczom i od razu jak już mieli okazję to poznać wzniosła się na jakieś około pięć czy sześć metrów by z wysokości puszczać w nich lodowe strzałki. Jedna z nich trafiła Draugdina w ramię. Poczuł lekkie ukucie i uczucie zima. Nic poza tym. Przypuszczał, że pojedyncza fey nie była aż tak groźna jak gdyby ich tu było powiedzmy z pięćdziesiąt, ale jako to mówiło stare krasnoludzkie przysłowie gdy goblinów kupa to olbrzym dupa.

Wiedział, że przeciw tej lodowej, złośliwej, małe, latającej istocie w tej chwili nie wiele mógł zdziałać tym bardziej mając na uwadze poprzednie pudło przy użyciu kuszy. Póki co bardziej niebezpieczny był jeleń tu na ziemi. Dobywając miecza pomyślał sobie, że zabicie zwierzęcia nie powinno być trudne byle tylko nie dostać się bezpośrednio w zasięg jego poroża. Poza tym jeleń zapadał się w śnieg bardziej niż oni wyposażeni w rakiety śniegowe.
Nie lekceważąc przeciwnika wypatrywał dogodnej pozycji do wyprowadzenia precyzyjnego cięcia.