Runda #1:
Astrid używa Call Cold i przejmuje kontrolę nad jedną z fey, która sprowadza drugą na ziemię.
Akial rusza i w akrobatyczny sposób (test zdany) ląduje przy fey. Jego ataki jednak nie trafiają.
Draugdin ruch i atak w Fey1. Trafia za 10 obrażeń. Fey1 nie żyje.
Traivyr rzuca magic missile i trafia Fey3 za 2 obrażenia. Fey3 ma 5 HP.
Mihael ruch i atak w Fey 2. Trafia za 6 obrażeń. Fey2 na 1HP.
Fey2 stoi w miejscu, kontrolowana przez Astrid
Fey3 strzela z łuku do Traivyra i trafia. Zadaje jednak minusowe obrażenia.

Runda #2:
Astrid ruch i rzucenie włócznią w Fey3. Pudło!
Akial atak z flanki w Fey2. Trafia za 7 obrażeń. Fey2 nie żyje.
Draugdin strzela z kuszy w Fey3. Pudło!
Traivyr posyła kolejny magic missile. Trafia za 3 obrażenia. Śnieżka atakuje pazurami i trafia za 1 obrażenie.
Mihael rzuca oszczepem w Fey3 i trafia. 5 obrażeń. Fey3 martwa.

Zareagowaliście szybko i w jedyny odpowiedni sposób. Astrid skupiła swoją uwagę na fey, nad którą przejęła kontrolę dzięki arktycznej aurze, którą tamta roztaczała i nagle niebieskoskóra chwyciła zaskoczoną towarzyszkę, sprowadzając ją na ziemię. Drobna fey rzucała się w jej uścisku jak wściekła i tylko dlatego ataki Akiala, który w efektowny sposób, wykonując akrobatyczny skok, znalazł się przy obu nie trafiły. Chwilę później, przedzierając się przez śnieg znalazł się tam Draugdin, który potężnym ciosem po prostu odciął głowę przytrzymywanej fey. Trzymający się z tyłu Traivyr wziął sobie za cel przeciwniczkę unoszącą się wciąż w powietrzu i wystrzelił w jej stronę magicznym pociskiem, jednak ten nie zadał aż tak dużo obrażeń, jak zaklinacz mógł się spodziewać. W tym samym czasie przy opętanej zaklęciem Astrid fey znalazł się Mihael i wyprowadził cios krótkim mieczem, który wgryzł się w bok niebieskoskórej dziewczyny, a rana plunęła ciemnoniebieską krwią. To nie był jednak jej koniec.

Astrid przeszła kilka kroków i cisnęła swoją włócznią w unoszącą się w powietrzu przeciwniczkę, ale przez sypiący gęsto śnieg nie oceniła dobrze odległości i włócznia przeleciała obok fey. Tymczasem Akial zajął się uziemioną Zimotkniętą, a jego pazury rozorały jej bok, uwalniając organy wewnętrzne i krew. Tamta złapała się za ranę i padła w śnieg, nie poruszywszy się więcej. Draugdin widząc, co się dzieje chwycił szybko za kuszę i wystrzelił w stronę unoszącej się w powietrzu fey. Niestety, jego bełt przeleciał obok niej i trafił w drzewo nieopodal. Traivyr zaatakował kolejnym magicznym pociskiem, trafiając niebieskoskórą i swoje dołożyła też Śnieżka, choć zadane przez sowę rany były dość powierzchowne. Mihael wyczekał odpowiedni moment i cisnął swoim oszczepem, trafiając fey w korpus i sprowadzając ją na ziemię, gdzie już się nie poruszyła.

Po zakończonej walce Astrid oraz Mihael zabrali swoje włócznie i ruszyliście dalej tropem bandytów, tym razem rozglądając się nieco częściej i uważniej po rosnących wokół drzewach. Brnęliście przez sypiący śnieg kolejne dwadzieścia minut, gdy idąca przodem druidka uniosła nagle dłoń, by zatrzymać waszą grupę a potem przyklękła i zbadała ślady na śniegu.Odciski kopyt odbite w białym puchu były bardzo wyraźne i świadczyły o tym, że kilkanaście minut temu musiał tędy przechodzić jakiś duży jeleń, lub podobne zwierzę. Ledwo Astrid uniosła się do pionu, a zza pobliskich drzew, jakieś sto stóp dalej wyszedł piękny, biały jeleń o wspaniałym porożu.

Patrzył na was zaciekawiony przez dłuższą chwilę, strzygąc uszami, po czym ruszył z wolna w waszym kierunku. Od razu unieśliście broń, gotowi do ataku, gdy jeleń odezwał się we wspólnym, czym was zaskoczył.
- Nie bójcie się - powiedział delikatnym, głębokim głosem, który płynął jakby z jego wnętrza. - Jestem Fawfein i nie zamierzam wyrządzić wam krzywdy. Ten las jest moim domem. Śnieg jest niezwykły o tej porze roku, ale widać tak musi być. Co was sprowadza do mojej domeny? Zgubiliście się, wędrowcy? Nie wyglądacie mi na lokalnych łowców... - Zakończył, przyglądając się wam z ciekawością i wciąż zachowując dystans.

Cieszyła się, że walka potoczyła się po ich myśli i fey szybko zostały zneutralizowane. Jeśli to one odpowiadały za śmierć biednych ptaków, to dostały to, na co zasłużyły. Astrid nie lubiła uciekać się do przemocy, ale godząc się na zadanie sprawdzenia lasu i odnalezienia szlachcianki brała pod uwagę, że będzie musiała walczyć. Poza tym, mimo wszystko czuła jakąś satysfakcję, że wrony zamknięte w kokonach zostały pomszczone. Już nikogo więcej nie skrzywdzą te Zimotknięte stworki.
- Dobra robota panowie, oby tak dalej - powiedziała do pozostałych, ciepłym uśmiechem racząc dodatkowo Traivrya. Sięgnęła po swoją włócznię wbitą w śnieg nieopodal i ruszyła z pozostałymi dalej.

Nie minęło dużo czasu, jak w oczy rzuciły jej się ślady kopyt na śniegu. Były na tyle charakterystyczne, że wiedziała, że nie należą do konia, a raczej jelenia. No i jeleń pojawił się niedługo później, wychodząc zza drzew. Astrid przyglądała mu się z zachwytem w oczach - tak zdrowo i pięknie wyglądającego zwierzęcia dawno nie widziała. Gdy podszedł bliżej i odezwał się, druidka aż otworzyła usta z wrażenia. Czyżby to był jakiś Strażnik Lasu?

Ta myśl szybko jednak została przez nią odrzucona, gdyż nigdy wcześniej nie słyszała o podobnym jeleniu w tym lesie, a poza tym przypomniała sobie o synu starego Finiasa, który zachorował niedawno właśnie po spotkaniu z białym jeleniem. Jak widać jego opowieść była prawdziwa. Nie podobało jej się to, dlatego zamierzała być ostrożna.

- Nie jesteśmy łowcami - powiedziała, gdy Traivyr skończył. - Gdzieś w te tereny została uprowadzona pewna kobieta. Szukamy jej i porywaczy. Oraz tych, którzy sprawili, że w lesie panuje zima. Widzę, że ty nie przejmujesz się zbytnio pogodą. Kim jesteś i skąd naprawdę pochodzisz? Chadzałam po tych lasach gdy ledwo od ziemi odrosłam i nigdy wcześniej cię nie spotkałam, ani nie słyszałam nic na twój temat wśród miejscowych. Podobno jeden z mieszkańców okolicznej wioski spotkał cię w lesie parę dni temu i od tej pory leży chory w łóżku. Wiesz coś na ten temat?

Astrid mówiła neutralnym tonem, patrząc pewnie na jelenia, ale zdecydowanie nie ufała mówiącemu zwierzęciu. Na wszelki wypadek wymówiła pod nosem kilka słów prostego zaklęcia, by sprawdzić magiczną aurę w okolicy.

Detect magic na jelenia i okolicę.

Drobne niebieskie wróżki nie były zbyt dużym wyzwaniem dla ostrych pazurów Akiala, które jednym szybkim cięciem otwarły podbrzusze. Gorące flaki wymieszane z krwią i zawartością żołądka rozlały się na zimny śnieg. Kotoczłek zręcznie uskoczył w bok unikając ubrudzenia. Walka zakończyła się dość szybko, nie było szans, ani w gruncie rzeczy potrzeby by wykazać się czymś więcej.

Ruszyli dalej przedzierając się przez śnieg, jednak dziwom tego dnia wydawać się było, nie było końca. Drogę zastąpił im gadający jeleń. Gadający jeleń! A Akial myślał, że nic bardziej egzotycznego od siebie nie uraczy. Trochę nie pasowało mu, że miejscowi tak łatwo zdają się ufać wszystkiemu, co napotkają na drodze, ale cóż, nie było powiedziane, że drużyna musi dotrzeć do celu w całości. Akial przyjrzał się dokładniej zwierzęciu, ale nie zdołał dostrzec niczego dziwnego. W zasadzie to niczego dziwniejszego od samego faktu gadającego jelenia, poprawił się w myślach.

Bez trudu uniknął prostej i w gruncie rzeczy dość niedbale rzuconej przez Mihaela śnieżki. Co on robi? Widział jak wcześniej rzucali się i ta była zdecydowanie rzucona na odwal się. Akial spojrzał na chłopaka starając się wyczuć co jest grane? Nie odzywał się, wolał nie ujawniać więcej niż już powiedzieli. Zresztą, nie widział nigdy gadającego jelenia, nie wiedział co mógłby mu powiedzieć? Pozostawał więc czujny i obserwował okolicę.

- Nie widziałem żadnej kobiety ani porywaczy - odpowiedział Fawfein. - Tak, jak mówiłem, to jest ma domena, pochodzę stąd, jestem strażnikiem lasu i duchem tutejszej zimy. Co do tego chłopaczka z wioski, chciał zrobić mi krzywdę, więc nie mogłem na to pozwolić. Dostał, na co zasługiwał.

Astrid i Mihael szybko zorientowali się, że coś jest nie tak z zachowaniem Fawfeina. Druidka wykryła zaklęciem delikatną, magiczną aurę unoszącą się z grzbietu jelenia przy samej szyi, a mnich zauważył, że głos płynie właśnie stamtąd, a nie z wnętrza zwierzęcia. I to właśnie Mihael wpadł na pomysł obrzucania śniegiem najpierw towarzyszy, a potem jelenia.

Świeży, sypki biały puch spełnił swoją rolę, gdyż osiadł na niewielkim kształcie znajdującym się na grzbiecie Fawfeina, zaznaczając delikatnie jego sylwetkę.
- No to koniec przedstawienia! - Warknęła niewidzialna istota i wydała jeleniowi polecenie. - Zabij dowcipnisia!

Zwierzę w mgnieniu oka zerwało się do biegu, próbując porożem staranować Mihaela, ale mnich był przygotowany i zdołał uskoczyć w bok. Jeleń w tym czasie rąbnął w drzewo, zrzucając na siebie z gałęzi czapy śniegu. Niewidzialna istota siedząca na jego grzbiecie zrzuciła z siebie zaklęcie niewidzialności i dojrzeliście ją, unoszącą się w powietrzu nieopodal.

To był kolejny Zimotknięty fey, trzepoczący niewielkimi, przezroczystymi skrzydełkami. Wycelował z łuku w stronę Draugdina i trafił go ramię. Półork poczuł, jak niewielki sopelek wbity w skórę roznosi po jego ciele przeszywające zimno, jednak oprócz tego nie odczuł, by został ranny.
- Zabij wszystkich, Gaatud! - Fey wydał polecenie jeleniowi.

Znów musieliście bić się o własne życie.

Podejrzenia Astrid dość szybko okazały się być prawdziwe. Najpierw dziwna, magiczna aura na grzbiecie jelenia, a potem jego słowa i atak na Mihaela potwierdziły, że mają do czynienia z kolejnym wrogiem. A szkoda, bo jeleń był naprawdę piękny, ale druidka przecież nie będzie stała i czekała, co się stanie, pozwalając mu atakować towarzyszy, bądź nią samą. Zwłaszcza, że to fey wydawał polecenia i jasno określił, co jeleń ma z nimi zrobić.

Od razu po ataku na Mihaela uniosła włócznię i zamierzała cisnąć nią w zwierzę, które najprawdopodobniej będzie zajęte którymś z jej kompanów. Podejrzewała, że Traivyr pośle przeciw fey Śnieżkę, więc póki co nie przejmowała się małym szkodnikiem w powietrzu, skupiona na większym zagrożeniu. Miała nadzieję, że uda jej się trafić i wspomóc kompanów w walce z Gaatudem.

Rzut włócznią w jelenia.