Zaproszenie utwierdziło Lothara w przekonaniu o "nie-do-końca-legalnych" planach kupca. Pokiwał głową i na osobności powtórnie podzielił się swoimi podejrzeniami.
- Wydaje mi się, że Blucherom zależy na tym, żeby ładunek zniknął. O ile w ogóle jakiś jest. Więc barka może "się spalić" albo "przypadkowo zatonąć". Jeśli będzie cała po naszym powrocie to ją przeszukamy. W razie dam znać kupcowi, że się domyśliłem o co chodzi i że nie ma sprawy o ile nie będziemy stratni na tym. Słów szlachcica tak łatwo nie da się zignorować. Zabić tak by się nikt nie zainteresował nawet trudniej. I piekielnie drogo łapówki wyjdą. A bank ubezpieczający spółkę chętnie da wiarę komuś kto zgłosi, że to była próba wyłudzenia odszkodowania - powiedział - Więc umowa powinna nas ochronić - dodał.
- Dlatego proponuję byśmy się udali na bal. W razie czego jakoś wytłumaczę, żeś zachorzał albo co. Ale nie warto ryzykować życiem dla barki, przyjacielu. Jak chcą coś niefajnego dostarczyć na barkę to i tak wsadzą to w zapieczętowaną skrzynię, albo wyciągną zza pazuchy pod pokładem. A ukraść nie ukradną, barka za duża i zbyt wielu - odpowiedział Axelowi.

A potem zabrał się do roboty. Miał mało czasu, a czekało go wiele wizyt. Pożegnanie się z byłymi banitami i wręczenie każdemu "gościńca" na drogę (korona w srebrze na głowę, by mieli za co przeżyć pierwsze dni zanim znajdą pracę czy coś), wymiana pieniędzy w banku, kupno nowego stroju (gotów był także doradzić innym, choć ostrzegł, że przy szlachcie ceny zawsze idą w górę), napisanie listów do rodziny...