Mikel leciał do ogrodu nie oglądając się za siebie. Niewiele brakowało, a zacząłby biec. Jace i Hans musieli nieźle się starać, żeby za nim nadążyć. Ledwie rzucił okiem na warsztat. Zauważył, że raczej nikt z niego ostatnio nie korzystał, ale nie miało to w tym momencie żadnego znaczenia. Teraz liczył się tylko ogród.

Niemal od razu natrafili na pumę i już wtedy Mikela opuściła nadzieja. Zakrwawiony pysk i fakt, że Laura nie pojawiła się już po wylądowaniu w ogrodzie mógł znaczyć tylko jedno. Wojownik momentalnie zwolnił. Nagle towarzysze nie mieli problemu, żeby go wyprzedzić. Druid oczywiście zajął się uspokajaniem zwierzęcia, a psionik skupił się na szukaniu Laury. Chłopak puścił go przodem i nawet miał przez chwilę ochotę całkiem go zatrzymać. Tak jakby fakt odnalezienia ciała nieco później, mógł kupić siostrze jeszcze trochę życia. Tak się jednak nie stało.

Nie trzeba było długo szukać, by znaleźć zmasakrowane zwłoki. Mikel najpierw zauważył twarz. Ta zdawała się być całkiem normalna. Wyjątkowo spokojna. Trochę podobna do snu, który przyśni mu się w wieży. Jakby tylko spała. Później wzrok zsunął się na rozszarpane gardło i wyraźnie widoczny kręgosłup. Biel kości upiorne kontrastowała ze świeżą krwią i w tym momencie starszy z bliźniaków już wiedział, że ten obraz będzie prześladował go w koszmarach już do końca życia. Wypalił mu się w umyśle jakby ktoś użył rozpalonego żelaza.

Mikel nie był w stanie wytrzymać tego, co właśnie w pełni do niego dotarło. Obrócił się, by nie widzieć siostry, pochylił nad pobliskim krzakiem i zwymiotował obficie. Wyprostował się, cofnął o dwa kroki, zatoczył lekko do tyłu i stracił przytomność.