Z Rufusa nie opadły jeszcze zupełnie emocje związane z walką - nigdy jeszcze nie brał udziału w takiej rzezi, kilkukrotnie ocierając się o śmierć. Spojrzał nieco zamglonym spojrzeniem na jeńców, a potem w dół na siebie. Nie miał jeszcze czasu się oczyścić, poszczerbione płyty zbroi były całe zachlapane krwią (na szczęście w większości nie jego) i nawet chyba gorszymi rzeczami.

Potem znowu spojrzał na zdesperowanych niewolników hobosów i zaśmiał się głośno i triumfalnie, miał wrażenie że nie do końca poznawał swój własny głos:

- A jak myślicie!? Truchła Kłów rozwalają się po całym forcie, ja osobiście odciąłem łeb tej zdzirze która tu dowodziła, pieprzonemu trollowi, a potem utoczyłem krew temu całemu goblinowi-wilkołakowi! - pół-ork wyszczerzył się w złowieszczym grymasie, kiedy powróciła do niego euforia którą czuł wykańczając kolejnych potężnych przeciwników, gdy widział grozę goblińskich żołdaków, kiedy rzucił im pod nogi głowę ich dowódczyni. Nie wiedział do końca, na ile te uczucia należały do niego, a na ile do duchów przodków, więź z którymi czuł w tym krwawym boju szczególnie mocno. Potrząsnął głową i wziął głęboki oddech, zastanawiając się co się z nim ostatnio dzieje...chwilami miał wrażenie, że sam siebie coraz mniej poznawał. Może gdyby bardziej się kontrolował, walka byłaby mniej chaotyczna a on i jego towarzysze mniej patrzyliby śmierci w oczy.... Mikel przecież padł od pazurów trolla idąc mu na odsiecz i nie wiadomo gdzie zniknęła Laura...

- Innych więźniów nie widziałem, pewnie ukryli się gdzieś nie wiedząc co się dzieje. Wiecie może gdzie mogą być? - Dodał po chwili już spokojniejszym tonem.

Rufus otaksował elfa spojrzeniem, po czym podał mu rękę z której wcześniej strząsnął krew:
- Jestem Rufus, z grupy uchodźców… Mścicieli z Pheandar, którzy chcą grubo odpłacić się Kłom - poprawił się.
- Dołączył do nas jeden z waszych, niziołek Cirieo, poczekaliśmy aż smok odleci i sprawiliśmy krwawą łaźnię załodze fortu.
- W takim razie dopiero część roboty przed nami - zasępił się lekko elf, ale potrząsnął głową, jak odrzucał złe myśli - Uratowaliście nasze skóry, a fort jeszcze stoi. Jest się z czego cieszyć, możemy dalej walczyć - powiedział, po czym zwrócił się do reszty więźniów - Słyszeliście go? Kłów już tu nie ma, wszyscy na zewnątrz, dość tej celi!
-Dobrze że jest komu oddać fort, w Nunder wybiliśmy trolle ale nikogo żywego poza nimi nie spotkaliśmy. Byłeś tu dowódcą, ilu z tych jeńców potrafi walczyć? - dodał Rufus, kiedy zaczęli iść w stronę dziedzińca.
- Nunder padło? Cholera, tak jak się obawiałem… Ristin pewnie też, skoro Kuchcik z wami jest… - złość elfa pojawiła się szybko, ale i szybko zniknęła, gdy Rufus zapytał o wyszkolenie - Wszyscy! Tuzin to rekruci, ale już przeszkoleni. Jest jeszcze czwórka z większym doświadczeniem. No i ja - odparł z dumą w głosie.
- Co do Ristin mam przynajmniej na tyle dobrą wiadomość że tam nie ma hobgoblinów ale fort opanowały jakieś korredy….a to całe wyszkolenie wam wcześniej nie pomogło, rozumiem że hobosy wzięły was z zaskoczenia wspólnie ze smokiem? ? - odparł Rufus, próbując sam ocenić wartość bojową uwolnionych jeńców.
- I trollami, i bandą zwierzaków - warknął elf - Wyszkolenie dużo nie da, jeśli wrogów jest parę razy więcej, i pojawiają się znikąd -
- Właśnie, oni podobno się jakoś teleportują?- podchwycił Rufus.
- Nie mam pojęcia - Cobb pokręcił głową, wymijając świnie. Przechodząc obok hobgoblińskich trupów, potraktował jednego kopniakiem - tak samo jak Ageep chwilę wcześniej.
- Połowa z tych tutaj zginęła od mego ostrza.- wyszczerzył się z dumą pół-ork.
- Mają też całkiem solidny ekwipunek, przyda się wam.- dodał.
- Na pewno, ale najpierw przyda nam się jedzenie, coś mocniejszego i noc w normalnym łóżku - stwierdził elf, idąc do wyjścia z wieży. Kiedy zobaczył pobojowisko na dziedzińcu, zagwizdał z uznaniem.
- No, niezła masakra, prawda? Ta dwójka to moja dzieło - Zadowolony z siebie Rufus wskazał na głowę dowódczyni i zwłoki barghesta. Jednocześnie rozglądał się za swoimi towarzyszami. Czy znaleźli Laurę? Kiedy opadła adrenalina, coraz bardziej czuł też zmęczenie walką, skoro nie było dalszego bezpośredniego zagrożenia mógł chyba chwilę odpocząć.

Emi ściągała trupy bliżej środka placu i przeglądała ich ekwipunek. Może oglądała kiedyś efekty starć gangów, ale chyba nigdy nie była to aż taka rzeź jaką tutaj urządzili. Pozostawało nie myśleć i tylko przeglądać metodycznie. Robiąc tę niewdzięczną robotę tylko zerknęła na Rufusa i tę dwójkę, którą wcześniej poznała. Pomachała im ręką i wróciła do pracy. Denerwowała się spoglądając co chwila w stronę ogrodu. Powoli się ściemniało więc dla ułatwienia zapaliła swój magiczny kamień, aby jej lewitował wokół głowy. Nagle do jej uszu dotarł dźwięk jakiego się nie spodziewała. Momentalnie porzuciła przeglądanie ciał i rzuciła się do płotu jaki odcinał ogród od placu. Przeskoczyła na drugą stronę, aby od razu dostrzec przerażającą scenę.

- Cholera.

Wyłączyła się zupełnie. Mechanicznym ruchem wyjęła z plecaka derkę i zasłoniła nią ciało Laury. Potem zamknęła jej oczy jednym ruchem dłoni.

- Ocućcie go - rzuciła do druida i Jace’a na których zachowanie nawet nie zwracała uwagi. Potem po prostu się odwróciła i wyszła z ogrodu tą samą stroną, którą przyszła. Emocje w niej szalały, ale wszystkie wypchnęła na tył głowy. Kiedy usłyszała gwizd spojrzała ponad stertę ciał, aby ujrzeć zupełnie nowe twarze jak i Rufusa.

- Straciliśmy Laurę - powiedziała z nieobecnym spojrzeniem i wróciła do przebierania w ciałąch.

Jace ruszył razem z druidem i Mikelem w poszukiwaniu Laury. Pamiętał jak uciekając przed atakującym ją ptaszyskiem wleciała w gęstwiny ogrodu, tam też skierowali swe kroki. Minęli warsztat i weszli w gęstwiny przypominające jedno z zaklęć Sulima, czy Hannskjalda oplątujące przeciwników, niż coś, co zwykł nazywać ogrodem. Trzymał się blisko druida, bo choć nie słyszał walki, to wiedzieli, że gdzieś tu może czaić się puma, którą wcześniej widziała Emi robiąc zwiad.
Natknęli się na nią dość szybko i dzięki obecności druida udało się ją ujarzmić bez większych problemów. Ślady krwi na pysku krzyczały wręcz co się stało, ale racjonalny umysł nie chciał tego zaakceptować. Gdzieś tam w głębi nieracjonalna cząstka duszy, marzycielka i głos powtarzający zawsze "wszystko będzie dobrze", "na pewno ci się uda" nadal wierzyły.
Tym razem zawiodły. Jace dostrzegł dziewczynę. Piękną, bladą i martwą. Zatrzymał się jak wryty, po części chcąc zrobić miejsce dla najbliższej rodziny, by Mikel mógł podejść, mieć ostatnie chwile w samotności z siostrą, może pożegnać się... reakcja jednak zaskoczyła psionika. Przyglądał się przez chwilę niepewny co zrobić? Podejść do Mikela, czy do Laury. Tej drugiej już nie pomoże, ale ten pierwszy wcale nie wymagał natychmiastowej pomocy.
Wreszcie zdecydował. Podszedł do Laury. Łzy ciekły mu po policzkach, choć starał się panować nad sobą. Czuł to chropowate uczucie w gardle, którego tak bardzo nie lubił. Nie patrzył na rozerwaną szyję, ani na wyprute flaki. Zdusił w sobie skowyt bólu, gdy klęknął przy dziewczynie. Niepewnym ruchem położył dłoń na twarzy dziewczyny zamykając jej po raz ostatni oczy. Łzy mieszały się z krwią, gdy siedział tak trzymając Laurę za rękę. Nie chciał puścić, nie... nie byli pogodzeni, rozstali się w takich warunkach...
Ktoś pchnął go... chyba, zwrócił niewidzące oczy w kierunku rozmazanej sylwetki, ale nie mógł dostrzec osoby.
- Ocućcie go - usłyszał. A zatem to Emi.
~ Spierdalaj ~ chciał powiedzieć, ale z gardła wyszedł jedynie nieartykułowany jęk. Nie ruszył się z miejsca kompletnie ignorując otoczenie. Zwycięstwo i odbicie fortu nie miało nagle znaczenia, gdy traciło się swoją pierwszą miłość. Nawet, jeśli nie byłó się razem. To było bardzo gorzkie zwycięstwo.

Rufus, który właśnie planował przysiąść na chwilę i odpocząć, wzdrygnął się, wlepiając spojrzenie w Emi.
- Jak to się stało?! - warknął.
Dziewczyna tylko wskazała ogród palcem.
- Duży kot.
- Co, przecież zarżnęliśmy tego przerośniętego rysia, ilu tu tych jebanych kotów mają?! - Rufus, tak jak wcześniej jeńcy, wyładował złość kopiąc zwloki jednego z martwych hobosów, po czym odruchowo przywołał swój mistyczny topór. Do Laury nie był wprawdzie tak przywiązany jak do Mikela ale intrygowała go, a nawet pociągała w tej swojej wiedźmiej tajemniczości i niedostępności, pomimo tego że zazwyczaj go ignorowała ….
- Mikel jest z nią?!
- Też jest w ogrodzie - Emi pominęła nieco informacje, że był nieprzytomny jak go widziała ostatnio.
Rufus bez słowa udał się w kierunku ogrodu.
Emi stała chwilę patrząc za półorkiem.
~Co ja najlepszego robię? ~ zapytała się samej siebie i pobiegła z powrotem do ogrodu.

Jako że krwiożerczy kocur był już - przynajmniej tymczasowo - pod kontrolą druid dołączył do towarzyszy zebranych nad ciałem Laury. Wielkie kocie cielsko przysiadło nad nimi i opuściło łeb. Łeb opadał i malał, aż w końcu zatrzymał się na wysokości ludzkich bioder. Klęczący obok Jace'a Hannskjald, w końcu w swojej krasnoludzkiej postaci, przemawiał do sił natury szukając śladów magii śmierci.

- Nie ma śladów magii śmierci, więc być może będziemy w stanie ją sprowadzić z powrotem. Jeżeli będzie chciała. - cichym, dodającym otuchy głosem zwrócił się do Jace'a - Zajmę się Mikelem, a Ty zadbaj o jej dotychczasowe ciało, dobrze? -

Mądrzejszy druid powiedziałby że to część większego cyklu. Że taka śmierć dawała życie, wlewała siłę w ducha tych którzy pozostali.
Hans był druidem bardziej przyziemnym niż uduchowieni hierofanci, twardo stąpającym po skałach i, w przeciwieństwie do tych mędrców, spędził z ludźmi trochę czasu. Może i nie był związany z Laurą tak mocno jak Jace i Mikel, ale widział ich ból.

- Mikel - zwilżył dłonie wodą z bukłaka i poklepał młodzieńca po twarzy - wstawaj - powtórzył kilkakrotnie, aż w końcu Mikel zaczął reagować na słowa.
- Obaj będziecie potrzebni żeby ją przekonać do powrotu -

Podążając za Rufusem Emi wpadła z powrotem do ogrodu. Tym razem mijając na nowo ogromnego kota. Z ulgą dostrzegła, że Hannskjald zajął się Mikelem i ten właśnie dochodził do zmysłów. Bała się co się zaraz stanie, ale jak i wcześniej zostawiła to wszystko na później. Podeszła na nowo do okrytej wczesniej Laury i nie wiedząc od czego zacząć wzięła zmoczyłą rękaw wodą z bukłaka i zwyczajnie zaczęła przemywać jej twarz z krwi.
- Hannskjaldzie? Będziesz… będziesz w stanie ją reinkarnować tak jak Kelmana i Vindo? - zapytała ciągle szukając właściwego tonu.
- Chcecie co? - spytał z niedowierzaniem Jace. - Wsadzicie ją w ciało jakiegoś troglodyty, czy innego paskudztwa? - syknął oburzony. - Nie, nie przyłożę do tego ręki. - wstał szybko, aż zakręciło mu się w głowie. Nagle zrobiło się tu zbyt duszno. Próbował złapać powietrze, ale było go za mało. Czuł, że ponownie wracają ataki paniki, tak jak wtedy gdy pierwszy raz używał swoich mocy, jeszcze w Phaendar.

Szybkim krokiem wybiegł z ogrodu pozostawiając towarzyszy debatujących nad ciałem kochanki. Nie chciał tego słyszeć, nie chciał brać w tym udziału. Chciał zapamiętać Laurę taką, jaka była i nie wiedział jak miałby się zachować wróciłaby w ciele na przykład goblina.

Przeciął dziedziniec nie zwracając większej uwagi na wyzwolonych łowców. Kierował się do wieży z każdym krokiem przyśpieszając, na schodach już biegł wpadając do komnaty gdzie stoczyli walkę z druidami. Odetchnął łapiąc powietrze przepełnione zapachem krwi i śmierci. Przywołał nauki Irori uspokajając ciało i duszę. Zepchnął wgłąb siebie plany reszty samemu zajmując się martwymi. Bez ceregieli wyszarpał naramienniki, nagolenniki i inne metalowe elementy pancerzy, które wciąż tkwiły na martwych ciałach. Nie znał się na pancerzach, nie miał wyrobionej rutyny zakładania i zdejmowania ich, a umysł zdecydowanie błądził w innych obłokach nie pozostawiając miejsca na trzeźwe myślenie.

Mając już sporo różnych części ruszył po druida spod łóżka chcąc ubrać go w metal. Pamiętał jeszcze z obozowiska Scarviniousa, że w ten sposób hobgobliny pozbawiły krasnoluda możliwości czarowania. Oddychał ciężko. Przetarł brudnym rękawem pot z czoła i wziął się do roboty. Miał jeszcze trochę magii w sobie i zamierzał wyciągnąć z druida tyle ile mu się uda. Potrzebował odpowiedzi. Dużo odpowiedzi żeby zająć głowę czymś konstruktywnym. Uchwycić się czegoś, co pozwoli mu działać, nie zamykać się w smutku. Tracił kontakt z rzeczywistością, musiał skupić się na tu i teraz. Wszedł do izby gdzie zostawili druida pełen determinacj.