Następnego dnia obudził się rześki i wypoczęty. Paradoksalnie.
Spakował skrupulatnie swoje rzeczy. Czuł takie przypuszczenie niemalże równe z pewnością, że wyruszają na znacznie trudniejszą cześć wyprawy niż wcześniej. Przypuszczał też, chociaż tym razem wolał być jak najdalszym od poczucia pewności, że w dalszej części wyprawy mogą potoczyć się dwie wersje wydarzeń. Albo przyjdzie im zginąć albo wrócić w chwale. W obu przypadkach zostaną bohaterami, jednak zdecydowanie wolałby nie zostać nim pośmiertnie.

Po śniadaniu zanim ekipa się zebrała by wyruszyć w dalszą drogę, zdążył jeszcze kupić mikstury alchemicznego ognia w ilości czterech sztuk. Wolał mieć jedną za dużo niż za mało.

Ruszyli w dalszą podróż. Kolejny raz wracali po swoich własnych śladach. Pomimo tego zachowywali czujność. Draugdin był więcej niż przekonany, że przynajmniej na tej samej trasie nie powinni już niczego napotkać. Zmienił nieco zdanie gdy dotarli do strażnicy, w której wcześniej spędzili noc. Budynki były w opłakanym stanie, a zniszczenia były tak olbrzymie i nietypowe, że nawet nie potrafili sobie wyobrazić co lub kto mógł tego dokonać. Nie wróżyło to dobrze jednak po twarzach towarzyszy wyczytał, że pomimo przerażenia i zdziwienia, które się na nich odbijały to nikt nie miał zamiaru rezygnować.

Kierując się wytycznymi ze znalezionej mapy poszli dalej. Pierwszymi przeciwnikami jakie napotkali były cztery pokryte lodem szkielety. Drużyna ustaliła, że lepiej je obejść. Draugdin nie lubił zostawiać żadnych przeciwników za plecami. Jednak ugiąwszy się pod argumentami, że ani nie mają broni obuchowych najlepszych w takich sytuacjach, ani nie mogą zbytnio liczyć na efektywność czarów, razem z towarzyszami ruszył trasą objazdową.