1 Aprius 816.M41, Błysk Cieni

Flagowy okręt dynastii Coraxów dotarł do punktu Mandeville systemu Furibundus w drugiej połowie doby pokładowej. Załoga Błysku wysłuchała emitowanego przez wszystkie radiowęzły przesłania lady Winter, we wzniosłych słowach deklarującej rozpoczęcie nowej ery rodu. Przygotowany przez ludzi seneszala materiał bazował na wygenerowanym przez syntetyzator głosie Winter Corax oraz jej zdjęciu i okazał się tak wiarygodny, by bez trudu przyjęła go za autentyczny cała szeregowa załoga fregaty.

Christo Barca nie łudził się nadzieją, że propaganda tego rodzaju pozwoli utrzymać prawdę o stanie Winter w tajemnicy w nieskończoność ani nie rozwieje coraz silniejszych wątpliwości kadry oficerskiej Coraxów, ale spreparowana przemowa zapewniła członkom rodowej koterii kolejnych kilkanaście dni względnego spokoju.

Chociaż po służbie obsada mostka pozwalała sobie na szeptane dyskretnie plotki o coraz dłuższej nieobecności lady Corax w kapitańskim fotelu, w chwili rozpoczęcia procedury translokacji wszyscy oficerowie pracowali w pełnym skupieniu nad swoimi instrumentami. Zasiadająca w kapitańskim fotelu Amelia de Vries uniosła rękę w niemym geście nakazującym rozpoczęcie skoku w Osnowę.

Tytus Garlik potwierdził ruchem głowy przyjęcie rozkazu, przeniósł spojrzenie na swoich podkomendnych.

- Uruchomić napęd podprzestrzenny za trzy, dwa, jeden, teraz - rzucił w eter interkomu - Pełna diagnostyka podzespołów! Podnosić transfer mocy o dziesięć procent w interwale pięciominutowym. Generatory Pola Gellara w pełni sprawne. Mostek do centrali nawigatorskiej! Przekazanie kontroli za trzy, dwa, jeden. Potwierdzenie?

- Kontrola sterowania przekazana - potwierdził w eterze jeden ze służbitów Bartholema Visschera - Zainicjowane otwarcie portalu.

Wszystkie zewnętrzne okna na pokładach fregaty zostały zasunięte i zabezpieczone pancernymi pokrywami; wyłączono również monitoring video. Dzięki tym posunięciom załoga okrętu uchroniona została od widoku mogącego doprowadzić ludzkie umysły do szaleństwa bądź zniszczyć ludzkie dusze.

Alarmowe klaksony wyły na wszystkich pokładach fregaty ostrzegając przed rychłym wejściem w Morze Dusz. Wszyscy członkowie załogi nie pełniący w tym momencie krytycznie ważnych obowiązków zastygli w bezruchu odmawiając modlitwy i zaciskając w dłoniach błogosławione medaliony. Ubrani w śnieżnobiałe szaty klerycy przemierzali korytarze w towarzystwie uzbrojonych w strzelby żołnierzy sił bezpieczeństwa bacznym okiem wypatrując przejawów niepokojących zachowań załogi.

Czarna pustka kosmosu przed dziobem Tempesta zaczęła jaśnieć, pulsować niczym targana podmuchami wiatru membrana. Rzeczywistość pękła w jednej chwili i przed okrętem pojawiła się rosnąca z każdym uderzeniem serca szczelina. Promieniowała upiornym nadnaturalnym blaskiem, wylewającym się zza Zasłony niczym cieknąca z przeciętego wrzodu ropa. Osłonięty połyskliwą bańką Pola Gellara, Błysk Cieni wślizgnął się w dziurę portalu, a ten zamknął się za nim bezszelestnie pozostawiając po sobie czarną pustkę.