31 Martius 816.M41, sala tajnych odpraw Coraxów

Amelia długo milczała, przysłuchując się tylko wymianie zdań, między Barcą a resztą oficerów. Po uwadze Tytusa na temat rywala Coraxów w misji zleconej przez Chorda, uniosła wzrok na seneszala.

- Informacje o naszym przeciwniku są istotne, kluczowe wręcz, podobnie jak te o Grace. Nie wiemy czego się po nim spodziewać, czy będzie skory do negocjacji, czy będziemy musieli rozstrzygnąć to siłą? Jako osoba odpowiedzialna za bezpieczeństwo załogi, znajduję każdą informację o nim, przydatną, by opracować strategie. Nie zawsze można rozwiązać spór korzystając z twoich talentów, panie Barca i w tym przypadku jest wysoce prawdopodobne, że nasz rywal odpowie siłą. Cóż, pozostaje nam tylko wyciągnąć wnioski, z tego co już wiemy. - Zrobiła krótką pauzę i przesunęła wzrok po twarzach zgromadzonych wokół stołu oficerów. - Henrique Rocha, zasłużony oficer marynarki ze Scarusa. Pierwszy ze swej dynastii. Otrzymał Glejt za jakieś wybitne zasługi, należy więc wnioskować, że jest jednostką wybitną. Inaczej nie przykułby uwagi Aspyce. Niewielki staż i reputacja oraz to, że przyjął ofertę Chordy może sugerować, że jest ambitny i będzie chciał się wykazać. Nie ustąpi też raczej z misji. Nie miałby w tym żadnego interesu i za dużo do stracenia. Jest nowym graczem, więc musi sobie dopiero wywalczyć pozycję, może przez to być nawet bardziej niebezpieczny. Jako były wojskowy może być też świetnym strategiem, oczywiście to czyste spekulacje, ale lepiej założyć najgorszy scenariusz. Jego załoga jest zdyscyplinowana i wyszkolona bojowo. On sam zaprawiony w bojach. Posiada jeden okręt, ciężką fregatę typu Turbulent, wierząc słowom Aspyce, statek w świetnym stanie technicznym. Zapewne też dokonano w nim wielu usprawnień i ulepszeń, i informacje o tym również byłyby istotne. Gdybyśmy tylko je zdobyli. - Jej wzrok powędrował ku Barce a następnie skierował się w stronę nadsternika i techkapłana. - Panie Ramirez, Panie Garlik, czy mogą nam panowie więcej opowiedzieć o tego typu okrętach?

- Mamy kilka ewentualnych scenariuszy. - Pierwsza kontynuowała swoją wypowiedź. - Dotarcie na Grace przed Henrique, wykonanie misji i powrót do Przyczółka. I tutaj możemy mieć komplikacje na samej planecie, albo nie. Natomiast ja osobiście spodziewam się problemów. Kolejny scenariusz, to dotarcie tam równocześnie, albo w zbliżonym czasie i wtedy będziemy mieć na karku i Grace i jego. Może być tak, że dotrzemy na planetę za późno i będziemy musieli ściągać naszego rywala i odbić ładunek, albo odwrotnie, wyprzedzimy go i to on nas dogoni. Z tym, że ostatni scenariusz jest mało prawdopodobny, ponieważ nasz rywal raczej nie wie, że ma konkurencję. To może być nasza przewaga. W większości wypadków, może dojść do bitwy, i wyszkolony wojskowy, będzie trudnym przeciwnikiem. Oczywiście możemy się spróbować dogadać. - Spojrzała na seneszala. - Ale nie mamy żadnej karty przetargowej, która mogłaby go skusić. Gdybyśmy mieli więcej informacji o nim, może udało by się taką kartę pozyskać. Ale jest jak jest.

Tytus rozłożył ręce i odparł z rozczarowaną miną :
- Myślę, że zarówno ja jak i Techeminencja potrafimy wymienić wszystkie istotne specyfikacje Turbulentów. Pozwolę sobie jednak na zwykłe porównanie z klasą Tempest: Różnicą jest przeznaczenie. Tempest to jednostka przeznaczona do abordażu więc posiada większe przyspieszenie oraz dedykowaną przestrzeń na oddziały abordażowe. Turbulent to ciężka fregata, masywniejsza oraz bardziej wytrzymała, przeznaczona do bezpośrednich starć. Jednak nadal poruszamy się w ramach tej samej klasy więc standardowe różnice nie są ogromne.
Nadsternik pogładził dłonią zarost i kontynuował:

- Błysk Cieni jednak nie jest jednak ani trochę standardowy. Dzięki naszemu napędowi jesteśmy dużo bardziej mobilni i to jest nasza największa przewaga. Dodatkowo naszą załogę uzupełniają serwitory o których wspominał Pan Ramirez.

Pilot mimowolnie skrzywił się na myśl o tych groteskowych narzędziach, lecz ciągnął dalej - Nasze sensory są ulepszone więc mamy lekką przewagę nad standardem na ciężkich fregatach, a przy takiej misji to istotne.

Tytus uśmiechnął się kwaśno i krótkim westchnieniem dokończył - Nie wiemy jednak co ma na swoim pokładzie Duma Sameteru więc pozostaje skupić się na pewnikach: Jesteśmy bardziej mobilni oraz mamy przewagę przy walce abordażowej, ale ostrzeliwanie się jest najmniej korzystną opcją.

Nadsternik oparł się na krześle i cicho, rozczarowanym głosem dodał:

- No i Duma ma jeszcze jednego asa w rękawie, ma kapitana.

Ramirez patrzył z uwagą na pilota. Przez moment zastanawiał się czy coś dodać. W zasadzie to co miał do powiedzenia nie wnosiło żadnych dodatkowych faktów z jego punktu widzenia. Ale nie każdy z zebranych był tak obeznany z okrętami jak on czy Tytus. Wrócił spojrzeniem w stronę Amelii.

- Nasze baterie laserowe dają nam zasięg średnio o 34% większy niż w przypadku przeciętnego reprezentanta okrętów naszej klasy. Niestety jest to wartość uśredniona i nie posiadamy danych pozwalających nam założyć, że będzie to choćby 1% więcej niż ten konkretny Turbulent. Posiadamy większą zwrotność i prędkość. Kosztem mniejszego pancerza. To dość istotna różnica. Poszycie fregat Turbulent daje im opancerzenie porównywalne z krążownikami, a nie fregatami. Statystycznie wytrzymają 15% większy ostrzał niż nasz okręt. Statystycznie. Dane, na których opieram analizę pochodzą ze wzorców produktowych dla tych ciężkich fregat. Każdy przypadek może być inny, a nie udało nam się zdobyć informacji o pełnej specyfikacji wrogiego okrętu. Należy uwzględnić, że przez niektóre innowacyjne przeróbki rodu Corax naprawa naszego statku jest nieco trudniejsza, co może przeważyć w czasie bitwy. Istotną wadą Turbulentów jest wysokoenergetyczny silnik plazmowy. Nie daje on większej prędkości, ale ich reaktory wykazują niższą stabilność. W przypadku rozpoczęcia walki najlepszą dostępną taktyką byłby abordaż w ich maszynowni i możliwie jak największe uszkodzenie reaktora. Takie kosmiczne “okulawienie” pozwoli nam na oddalenie się od przeciwnika. Celem misji nie jest anihilacja wrogiego okrętu. Wystarczy, że jako pierwsi wrócimy z łupem.

Seneszal przyjął zestaw zaleceń i uwag Ramireza z uwagą, przytaknął prezbiterowi z aprobatą głową, potem przeniósł spojrzenie na Amelię przyjmując śmiertelnie poważny wyraz twarzy.

- Pragnę złożyć wyrazy ubolewania z powodu braku informacji o Dumie Sameteru i jej właścicielu. Poświęcę odpowiednio dużo uwagi weryfikacji naszego systemu pozyskiwania danych. Tymczasem pozwolę sobie zasugerować zamknięcie tego spotkania i jak najszybsze przystąpienie do procedury odlotu. W razie konieczności możemy spotykać się regularnie podczas tranzytu przez Osnowę.

Bel zaczekała w ciszy, aż wszyscy się rozejdą do swych zajęć, po czym sama podeszłą do wielkiego przeszklenia mostku. W ciszy spoglądała na przestrzeń za statkiem, obawiając się najgorszego... że znów może kogoś stracić. Zacisnęła dłonie na talii należącej do Alecto i ruszyła w kierunku pomieszczeń Chóru. Miała jeszcze wiele pracy przed wylotem.

31 Martius 816.M41, koszary oddziałów bojowych rodu Corax

- ...I pamiętajcie, Lady Winter patrzy! Sprawcie by była z was dumna!

Pierwsza patrzyła surowo na podległe jej oddziały, przechadzając się wzdłuż pierwszej linii żołnierzy. Właśnie skończyła przemowę motywacyjną. Ojciec zawsze jej powtarzał, że morale to ważna rzecz. Na statku miała opinię surowej i zasadniczej, ale jej żołnierze byli jej oddani i posłuszni. Wiedzieli, że pod powierzchowną surowością ich dowódczyni dba o nich i mogą do niej przyjść z każdym problemem. Nie tolerowała niesubordynacji i trzymała dyscyplinę. Pamiętała jednak nauki ojca, by nie zaciskać pętli zbyt mocno. Ludzie potrzebują się czasem napić, zabawić. Pozbawieni tego, mogą się buntować.

Patrzyła jak jej ludzie się rozchodzą do swoich obowiązków. Czekała ich kolejna próba, kolejny skok w osnowę. Choć starała się trzymać fason przed podkomendnymi, w środku drżała na myśl o kolejnej podroży. Tylu ludzi zginęło… Zacisnęła pięści.

- Czy wszystko w porządku, pani komandor? - Z zadumy wyrwało ją pytanie Sevestona. - Proszę wybaczyć, ale wydaję się Pani czymś ostatnio martwić? - Twarz adiutanta Amelii wyglądała na zatroskaną.

Amelia obdarzyła go bladym niewyraźnym uśmiechem.
- Wszystko w porządku. To tylko zmęczenie. Prześpię się i rano będę jak nowa. - Musi bardziej uważać. Nie może okazywać słabości, zwłaszcza nie przy podwładnych. Zwróciła się znów do porucznika. - Dopilnuj przeglądu naszego sprzętu i uzbrojenia. Chcę mieć dokładny raport. Czeka nas trudna misja i musimy być do niej przygotowani.

- Tak jest, pani komandor! - Seveston zasalutował i ruszył żwawym krokiem do swoich obowiązków.

Pierwsza odprowadziła wzrokiem swojego adiutanta, lekko się uśmiechając. Lubiła tego chłopaka. Kiedy Mauricio jej go przedstawił, był zbuntowanym nastolatkiem. Włożyła sporo pracy w utemperowanie tego gagatka, ale opłaciło się. Seveston służył jej wiernie i mogła na nim polegać.

Kiedy została sama, pozwoliła sobie na nieco więcej swobody i westchnęła przeciągle. Czuła jak nadchodzi kolejny ból głowy. Ostatnio często jej dokuczały. To ze stresu. Wiedziała, że długo nie wytrzyma tego ciągłego napięcia. Gdyby Mauricio tu był, wiedziałby co zrobić, jak należy postąpić. Niestety jej przyjaciela tu nie było. Może powinna porozmawiać z kimś innym? Poradzić się? Jedyna osoba, która przyszła jej do głowy, nie była dostępna. Bel jest teraz zajęta. Musi zająć się bezpieczeństwem Chóru, nie mogę jej teraz niepokoić. będę musiała poradzić sobie z tym sama, jak zawsze.

Została jeszcze jedna sprawa, która nie może czekać. Obiecała sobie, że zrobi wszystko co w jej mocy, by uleczyć Winter. Wiedziała do kogo musi się zwrócić. Opuściwszy koszary swojego oddziału, Amelia ruszyła na spotkanie z Magosem Eksploratorem...

Ramirez osobiście nadzorował produkcję kolejnych servitorów. Praktycznie cały czas siedział w sekcji przetwórczej. Jeden z akolitów wskazał Pierwszej drogę do kapłana.

Amelia powoli ruszyła we wskazanym przez akolitę kierunku, rozglądając się dookoła. Kiedy stanęła przed tech kapłanem, odchrząknęła znacząco, by dać znać o swojej obecności.
- Mam nadzieję, że nie przeszkadzam, czy mogę zabrać panu około pół godziny na rozmowę?

Najpierw jego serwoczaszka obleciała pomieszczenie dookoła jakby skanując kobietę. Potem odwrócił się sam kapłan.
Jego Mechadendryty poruszały się sprawiając wrażenie ciekawskich węży, które najchętniej obrałyby Amelię ze skóry po to tylko by ocenić przyczepy wzmocnionych mięśni do kośćca.
- Tak.
Odpowiedział metalicznym głosem. Stał w ceremonialnym stroju. Był niemal głowę niższy niż w swym pełnym pancerzu.*

Kobieta spokojnie obserwowała poruszające się Mechadendryty z odrobiną zaciekawienia. Przyzwyczaiła się już do osobliwego sposobu bycia tech kapłana, które wzbudzało często strach lub niepokój wśród załogantów.
- Nie chcę mitrężyć waszego cennego czasu Techminencjo, więc przejdę od razu do sedna. Interesują mnie kapsuły, które mamy odzyskać dla Lady Aspyce. Przeglądał pan specyfikację, którą przesłał nam jej sekretarz. Chciałabym wiedzieć, czy jest pan w stanie skopiować taką kapsułę, albo usprawnić te, które są w naszym posiadaniu?

- Nie - odpowiedział krótko i mrugnął
Nie widząc reakcji ze strony pierwszej oficer postanowił rozpocząć tłumaczenie:
- W celu ulepszenia bądź konstrukcji czegoś wymagany jest uświęcony schemat. Uświęcone schematy są strzeżone na Marsie oraz w wielu światach kuźniach, jak choćby światach Lathe. Sama specyfikacja nie wystarczy.
Tech kapłan zamknął oczy. W pomieszczeniu z sykiem zamknęły się śluzy powietrzne odcinając ich od otoczenia. Serwoczaszka wylądowała, a jej oczy wygasły jakby ktoś ją wyłączył.
- Można również gotową kapsułę rozebrać na części i przeanalizować jej działanie. Następnie można stworzyć przeklęty schemat i w oparciu o niego nanieść nieautoryzowane ulepszenia w nowym sprzęcie. Jest to tech herezja. Karana śmiercią.*

Amelia z trudem ukryła swoje rozczarowanie, ale udało jej się opanować i zachować kamienną twarz.
- Rozumiem. - Odpowiedziała z wymuszonym spokojem. Po czym, ciągnęła dalej z lekkim wahaniem, obserwując zamykające się śluzy. - Czy możemy tu rozmawiać swobodnie, bez ryzyka, że ktoś z załogi nas podsłucha?

Ramirez oceniał w myślach na ile macki Barcy sięgają do tego sektora.
- Istnieje pomijalne niezerowe prawdopodobieństwo przechwycenia treści naszej rozmowy. Przy granicy obliczeń dążącej do zera znajdujemy się relatywnie blisko asymptoty.
Przez chwilę zastanowił się nad tym co powiedział.
- Tak, możemy rozmawiać swobodnie - dodał jakby chcąc przetłumaczyć wcześniejsze słowa.*

Mimo, że Pierwsza wiedziała, że nie wyczyta z twarzy Ramireza żadnych emocji, przyjrzała mu się uważnie. Ta rozmowa może ją dużo kosztować, ale postanowiła podjąć ryzyko. Robiła to dla Winter, a intuicja podpowiadała jej, że to może się udać. Wiedziała, że Gunar darzył tego człowieka zaufaniem. Z drugiej strony, wiedziała też, że stojący przed nią Kapłan Maszyny jest bardzo niebezpieczny. Czy będzie lojalny rodowi Corax? Musi być ostrożna.
- Rozumiem, że powstrzymują Techminęcję względy religijne, nie zaś brak stosownych umiejętności i wiedzy. Miałam nadzieję, że może udało by się pomóc Lady Winter powrócić do zdrowia. Kapsuły takiej generacji zwiększyłyby szanse utrzymania jej przy życiu. Ród Corax znalazł się w trudnej sytuacji. Musimy zrobić co w naszej mocy, powziąć wszelkie środki aby zagwarantować przetrwanie rodu… - Zrobiła krótką pauzę, przegryzając wewnętrzną stronę policzka, jak to miała w zwyczaju Winter. Musi podejść do tego spokojnie, logicznie. - Jak duże jest ryzyko, że ktoś w Expansji Koronusa może się dowiedzieć? Kto pana sprawdzi, kiedy Lady Winter jest nieprzytomna?

Ramirez milczał wpatrując się w punkt przed sobą. Gdzieś na ścianie nad prawym ramieniem Amelii. W końcu odpowiedział.
- 76,3% z dokładnością 0,4%. Czynnik problemogenny: Magos Victrix. Skupiając się na delegowaniu jej innych zadań możliwe jest zredukowanie prawdopodobieństwa do 15-18%. Kolejny czynnik: Magos Dominicus. Odsunięcie ich minimalizuje ryzyko wykrycia korupcji na najwyższym stanowisku do 3-7%. Pozbawienie ich życia do około 0,2%. Osoby spoza Adeptus Mechanicus dysponują zbyt małą wiedzą z zakresu mechaniki aby rozpoznać tak subtelną techherezję. Stanowią czynnik pomijalny przy długofalowej kalkulacji.*

- Czy rozłożenie i ponowne złożenie kapsuły zostawi jakiś ślad? Jakie jest ryzyko, że Aspyce odkryje, że ktoś grzebał w jej sprzęcie? I ile by potrzebował Techminencja czasu na to, biorąc pod uwagę dyskrecję całego przedsięwzięcia?

- Nie. Na kapsule nie pozostanie żaden ślad. Istnieje jedynie 98% prawdopodobieństwo trwałego uszkodzenia jej zawartości. Sama kapsuła nie powinna nosić śladów takiego procederu, jednak brak zawartości może wzbudzić podejrzenia lady Hordy. Co do czasu - Raemirez znów się zawiesił. Amelia mogła się jedynie domyślać, że poza rozmową z nią prowadził też szereg kalkulacji a jego mimo wszystko ludzki mózg nie był w stanie zachować płynności konwersacji. Po chwili zawieszenia bez ruchu odpowiedział.
- Specyfikacja nie jest na tyle dokładna, żeby ekstrapolować przebieg procesu. Na ten moment dla odchylenia standardowego na poziomie 90% jest to przedział między tygodniem a dwunastoma tygodniami. Zalecam powtórzyć kalkulację gdy kapsuły będą już w naszych rękach.

Amelia skinęła głową na znak, że rozumie.
- Czy w wykazie było zaznaczone, że wszystkie kapsuły są pełne? Gdyby część z nich, albo jedna była pusta, odpadło by nam ryzyko uszkodzenia jej zawartości. - Zamilkła na chwilę, jakby rozważała coś wewnętrznie. - Ma pan rację, mając kapsuły, będziemy mieć więcej danych. Może przełożymy naszą rozmowę, do momentu, kiedy będziemy już w ich posiadaniu? Zabrałam Techminencji już wystarczająco dużo czasu.

- Nadal mamy sześć minut i czterdzieści dwie sekundy. Kapsułę zawsze można opróżnić. Aspyce nie musi się dowiedzieć, że nie była pusta. To jak z herezją. Zagraża heretykowi tylko gdy ktoś jeszcze o niej wie.
Oko Ramireza rozbłysło czerwonym światłem. Śluzy drzwi otworzyły się z sykiem. Serwoczaszka wydała z siebie kilka dźwięków i zaczęła się wznosić.

Pierwsza pokiwała tylko głowa twierdząco, ale nie skomentowała ostatnich słów techkapłana. Kiedy śluzy otworzyły się, powoli ruszyła w stronę wyjścia.
- Dziękuję za poświęcony mi czas, panie Ramirez. Nie będę panu dłużej przeszkadzać w pracy.

Szła zdecydowanym wojskowym krokiem, wyćwiczonym przez lata. Doskonale znała drogę powrotną, więc nie musiała szukać akolity, by ją wyprowadził. Rozmowa poszła lepiej niż się spodziewała...

"Omnia - Luna
"

W sali chóru panowały ciemności i chłód. Szorstka podłoga wbijała się w obnażone kolana astropatów, gdy zasiadali w wyrysowanym na podłodze trójkącie. Czuła osłabienie po ostatnich wizjach cieszyła się więc, że nie jest sama. Zerkała to na Melchadiela i Saniela. Nim weszli do sali przedstawiła im pytania, o które powinni zapytać i teraz wsłuchiwała się w pomruk modlitwy prowadzonej przez starszego mężczyznę.

Sięgnęła po pierwszą kartę, widząc że jej towarzysze czynią podobnie. W myślach była przy leżącej gdzieś w swych komnatach Winter i powoli obróciła pierwszą kartę:

Heretyk wyglądał jak zwykły człowiek, ale jego postawa i symbole były jej wrogie. Symbolizował od zawsze niebezpieczeństwo i to najgorsze po od wewnątrz, bunt, atak, zdrajców, zdradę.

Zaraz po nim pojawił się odwrócony Astronomicon.

Obraz jasnego światła reprezentował nadzieję, wiarę i inspirację. Astronomikanin to jedna z najbardziej pozytywnych głównych kart… w pozycji pionowej W odwrotnej wskazywał na niespełnione nadzieje, rozczarowanie, zdruzgotane marzenia. A po nim przybył Zabójca.

A dokładnie obraz odzianego na czarno zabójcy imperialnego. Niewidzialne niebezpieczeństwo. Nagłą śmierć ale i proste rozwiązanie.

Z zamyślenia wyrwał ją głos Saniela.
- Widzę tragedię zrodzoną ze zdrady, stan zawieszenia w próżni oraz ratunek w wyborze plamiącym honor.
- Tragedię zrodzoną z rodowej wojny, stawanie w obliczu niemal pewnej śmierci oraz obranie nowej drogi. - Głos Melchadiela wybrzmiał w niewielkiej sali.

Bel zamyśliła się. Heretyk zazwyczaj symbolizował zdradę… czy jednak zaprzepaszczone marzenia należały do Winter czy też do nich? Do Amelii. Niewidzialna śmierć.. Zawieszenie… mogły być obrazem ataku psionicznego, którego doświadczyła lady. Co by jednak nie było, karty pokazały to co wcześniej. To że los, który ich spotkał wynikał ze zdrady.

Starsza skinęła na swych towarzyszy by przeszli do drugiego pytania. Co mają uczynić z kapitanem Roche?

Pierwsza karta od lewej to geneza stanu rzeczy, druga to aktualny stan rzeczy, trzecia i czwarta opisują opcje wyboru, piąta i szósta odpowiednio potencjalne konsekwencje.

Wyłożyła dwie pierwsze karty. Sybole tego co było. Żołnierza Imperium. Mężczyzny odzianego w imperialny munduru spoglądającego teraz na Bel jakby z wyrzutem.

Po nim pojawił Eksplorator. Zdjęcie jednego z eksploratorów Adeptus Mechanicus, które przypomniało jej o wizji wiążącej się z Ramirezem… Dotknęła chłodnej podłogi chcąc odpędzić te rozpraszające myśli.

Pierwsza symbolizowała służbę, obowiązek, poświęcenie, większe dobro, druga nieznane, ekspansję, tajemnice. Roche był dla nich tajemnicą.. Odkrywcą… zdawać się jednak mogło, że by też osobą obdarzoną honorem. Bel wzięła głęboki wdech i sięgnęła po kolejne dwie karty. Symbole tego co ma teraz miejsce. Dzikus spojrzał na nią wzbudzając jak zwykle niepokój.

Obraz dzikiego człowieka symbolizował nie raz samotność ... stratę ale i brak szacunku lub brak cywilizacji. Pd tą kartę podłożyła drugą. Wielkiego Kłamcę.

Wizerunek mężczyzny, zwykle prawie nagiego, z wyjątkiem przepaski na biodra i / lub nakrycia głowy z kolorowych piór.

Symbol ruiny, nieszczęścia. Spiski i szaleństwo… czyżby to spowodowało brak szacunku. Czyżby Przez to Roha obrał obecną drogę? Pozostało tylko sprawdzić jaki to będzi emiało na nich wpływ. Bel nabrała w płuca dymu wypełniającego pomieszczenie, chwilę wpatrywała się w płomień świecy nim sięgnęła po ostatnią parę kart. Położyła na podłodze kolejną. Senatora. Symbol ustawodawstwa i zgody poprzez uczciwy sąd.

Dołączył do niego Renegat.

- Widzę w kartach człowieka o żołnierskim honorze, wielkie ambicje, konflikt bądź kooperację. Widzę równe szanse powodzenia w obu przypadkach. - Głos Saniela przerwał przedłużającą się ciszę.
- Ja także. - Melchadiel podniósł wzrok na starszą.

Bel przytaknęła ruchem głowy. Ona.. ona widziała kłopoty.. Problemy. Ale wiedząc jak przemęczona jest wolała usłyszeć też wróżby innych. Zdmuchnęła świece, przez co w pomieszczeniu automatycznie zapaliły się światła.

- Dziękuję… - Szepnęła. - Będę musiała porozmawiać z seneszalem.. I Amelią.

Bel poczuła całym swym jestestwem gdy statek wskoczył w osnowę. Była w swoim pokoju, modliła się prosząc imperatora o łaskę, trzymając przed sobą okadzoną niedawno talię kart. Czuła zagubienie… nie podobało się jej to jak karty ułożyły się w pokoju Amelii. Czyżby Pan ją porzucił? Czyżby popełniła jakiś błąd. Zagubiona, klęczała na podłodze swej sypialni i nagle…

Otoczył ją chaos. Napór na głowę rzucił nią o posadzkę. Potworne mdłości zwinęły jej ciało i ścisnęły żołądek. Miała wrażenie, że cały świat zafalował. Zamknęła powieki, mając nadzieję, że dzięki temu jej gałki oczne nie wypłyną. Osnowa… zaciskała się na jej szyi niczym pętla. Tylko dotyk chłodnej podłogi na jej ciele przypominał, że nadal żyła. Ten przytłaczający ból to nie była jeszcze kara w zaświatach… nadal była na tej ziemi tylko… czy uda się jej wstać? Spróbowała nabrać nieco więcej powietrza, ale aromat leżącego na stole jabłka sprawił, że zwymiotowała. Raz… potem kolejny. Tak długo, aż w żołądku nei pozostało nic.