Podróż do łacnych nie należała to i nic w tym dziwnego, że Gunter zdrożon był wielce. Zbliżając się jednak do obozu wyprostowawszy plecy przyjął godną jego stanu pozycję. Następnie pobudziwszy ogiera ostrogami do więcej niż chyżego biegu wysforował się na czoło niewielkiego orszaku i już po chwili pozostawił za sobą swą nieliczną świtę.
Sędziwy szwabski rycerz, Helmutem zwany z widocznym wysiłkiem próbował dotrzymywać kroku swemu panu. Giermek Jaśko, ku swemu widocznemu niezadowoleniu, rozkazowi swego rycerza był wierny i pozostał w tyle pilnując powożonego przez mrukliwego polaka wozu z dobytkiem. Po prawdzie nie było tego wiele dwa namioty, skóry zwierza, kilka krzeseł kurulnych, skrzynia dębowa no i Zyta co na polecenie Pani Ludmiły o potrzeby Guntera dbała co by nie zmarniał w drodze.

- Szczęść Wam Boże Bracia - zakrzyknął - "Przynoszę pozdrowienia od komtura Heinricha i jego polecenie abym jako niegodny sługa, vanitas vanitatum et omnia vanitas, wsparł wasze zbożne dzieło. - zdawało się, że język niemiecki brzmiał w ustach rycerza należycie, jednak czułe ucho mogło usłyszeć w wymowie jakąś zdawało się drobną niedoskonałość, a może jedno był to zwykły sposób mówienia szwabów. Wszak każda ziemia innym akcentem się posługiwała. Nie sposób było jednak nad ową kwestią zastanawiać się dłużej aniżeli chwilę gdyż rycerz zeskoczywszy z konia do przywitania przystąpił a brata Hermana ze szczególną estymą o ojcowskie błogosławieństwo poprosił.