Pomysł , a szczególnie sposób zorganizowania narady wszystkim bez wyjątku do gustu. Wielkiej też estymy bratu Bruno w oczach innych rycerzy przydało. Tym samym każden członek zakonnej kompanii w dobrym duchu zasiadł.

Mowa brata Bruno także wielką mądrością przepełniona była i widać Duch Boży go natchnął i prowadził. Bracia Werner i Herman z aprobatą głową kiwali z uwagą enuncjacji tej słuchając.

Zgodnie z życzeniem Bruna, siostra Gertruda po relikwiarz pośpieszyła. Po chwili w środku kręgu stanęła i koronkową zasłonę z relikwiarz zsunęła. Oczom wszystkich ukazał się krzyż złoty, kamieniami szlachetnymi wysadzany, a w jego centralnej części fragment kości św. Maurycego umieszczony. Blask bił od niego potężny i łaska Boża na wiernych spływała. Siostra Gertruda po trzykroć znak krzyża uczyniła i o błogosławieństwo Boga w Trójcy Jedynego prosiła.

Taki oto historyczna narada swój początek miała. W kronikach zakonnych zapisana została złotymi zgłoskami i dla przyszłych pokoleń wzorem do naśladowania była.

Gdy błogosławieństwo ukończone zostało, ze swego miejsca podniósł się brat Werner von Trier i w takie oto słowa się odezwał:
- Zaiste wiele trudów i kłopotów przed nami się piętrzy. Zda się nawet, że co dzień kolejny się rodzi i życiem nam utrudnia. Nikt jednak kto na tę misję się zaciągał, nie myślał chyba, że łacno nam na tych ziemiach wiarę chrystusową siać przyjdzie. Rad jestem wielce, że spotkanie nasze zwołane zostało, gdyż po prawdzie, sam od kilku dni z zamiarem rozmówienia się z braćmi, noszę. Osobiście zdania jestem, że miejsce pod siedzibę nieszczęśliwie wybrane zostało. Ma ono swoje zalety, ale wady jego przeważają Za późno jednak, aby miejsce to opuszczać, gdyż wiele pracy włożone zostało i trudu tego zmarnować nam nie wolno. Dlatego o szczegółowych sprawach rozprawiać nam trzeba. Primo, bracie Bruno chętnie twój sposób na znalezienie wody poznam, gdyż to prymarny nasz problem. Secundo, uważam, że jaskinie pod naszą siedzibą jak najszybciej zwalić nam trzeba. periculum to wielkie dla naszej misji ona stwarza. Nie wolno nam pozwolić, aby pogańskie syny, leżę pod naszą świętą siedzibą miały. Żywię nadzieję, że wszyscy bracia mnie w tej kwestii poprą i żadnej dysputy w tej materii nie będzie.

Na tym brat Werner zakończył swoją mowę i na powrót miejsce swoje zajął.