Gunter miał już dość onej waśni co misję świętą ku zatraceniu wiodła. Słysząc więc deklaracje szlachetnych braci Zygfryda i Brunona ukląkł i złożywszy pobożnie ręce ku modlitwie wzrok swój porozumiewawczo na Helmuta skierował, co by i stary rycerz zachowaniem swym jego zdanie poparł. Miał tedy nadzieję, że gdy przywódca wyłoniony zostanie w jego łaski się wkupi a tym samym i łacniej będzie mu swe cele osiągnąć.

Helmut, który już ponad czterdzieści zim liczył, ze spowodowaną wiekiem sztywnością stawów, tuże na kolana się osunął. Wychowanek po obliczu swego dawnego perceptora widział, że i jemu nie w smak one przepychanki były. Nic w tym dziwnego, wszak jak Pani Matka mówili "zgodoa buduje niezgoda rujnuje" i ku zatraceniu wiedzie.