1 Aprius 816.M41, apartamenty seneszala
Okręt wszedł w Immaterium. Zakłócenia spowodowane procesem przejścia z jednego systemu napędowego na drugi przyprawiły oświetlenie salonu o krótkotrwałe migotanie. Płynąca z kilku podwieszonych pod sufitem głośników symfoniczna muzyka przeistoczyła się na chwilę w ciąg metalicznych trzasków. Pokład fregaty zadygotał, w odpowiedzi na ten wstrząs z mebli pospadały różne drobne przedmioty.
Seneszal wyprostował się odruchowo czując promieniujący w skroniach ucisk, który zniknął po sekundzie zastąpiony wrażeniem nienaturalnego poczucia nieswojości. Christo znał ten symptom – oraz inne, które zwykły się objawiać podczas transferu – dlatego nie potrzebował wcale komunikatu, który sekundę później rozległ się w jego słuchaweczce.
„Tranzyt przez Morze Dusz zainicjowany”.
Dzierżona długimi smukłymi palcami Dalii osełka upadła z głuchym stuknięciem na dywan, znieruchomiała obok jej stopy. Zaalarmowany tym odgłosem Barca wbił spojrzenie w oczy swej faworyty. Były dziwnie zamglone, pozbawione zwyczajowego wyrazu, ale za zasłonką tej mgiełki coś w nich niewyraźnie lśniło: coś, co momentalnie przyprawiło seneszala o ciarki.
Wzrok kobiety spoczął na leżącym pośrodku stolika laserze, potem przeniósł się na Christo. Wielkie niebieskie oczy Dalii otworzyły się szeroko, kiedy jej umysł rozpoznał kształt dzierżony w wyciągniętej błyskawicznie zza pleców lewej dłoni mężczyzny. Jej wiedziona odruchem ręka podniosła przełożony przez kolana miecz, ale przygotowany na taką ewentualność seneszal był szybszy.
Wytłumione odgłosy powtarzających się szybko po sobie strzałów zostały zagłuszone niemal całkowicie dźwiękami płynącej z głośników symfonii.