Aprius 816.M41, Błysk Cieni

Obszar Ekspansji Koronusa nękany był licznymi monumentalnymi sztormami Osnowy, od Paszczy po Pękliny Hecatonu, w wielu miejscach nigdy nie zanikającymi, a jedynie słabnącym periodycznie i bardzo nieregularnie. Nowe Światy cieszyły się jeszcze gorszą reputacją w tym względzie, ponieważ w ich obrębie pływy Kotła wprawiały Immaterium w stan permanentnego wrzenia. To dlatego tak niewiele zdatnych do eksploracji światów tam dotąd odkryto i dlatego tak wiele okrętów przepadło tam bez wieści pochłoniętych przez kipiel Morza Dusz.

Sprzęgnięty z aparaturą centrali, pogrążony w głębokim transie Bartholem Visscher wiódł Błysk Cieni poprzez Osnowę nie poświęcając żadnej uwagi temu, co działo się na pokładzie okrętu. Jego percepcja ukierunkowana była na zewnątrz Pola Gellara, skoncentrowana tylko i wyłącznie na obserwacji śmiertelnie niebezpiecznego Morza Dusz. Jego umysł - tak dalece odmienny od umysłów zwyczajnych ludzi - dostrzegał w tej kipieli cienie monstrualnych drapieżców, przemierzających Osnowę od początku czasu po wieczność w poszukiwaniu ofiar zdolnych nasycić przez chwilę ich przedwieczny głód.

Monitorowany przez system podtrzymywania życia, otoczony ochronnymi heksagramami, Bartholem Visscher wiódł fregatę przez rozszalały bezkres Kotła czyniąc nadludzkim wysiłkiem wszystko, by ocalić powierzonych mu ludzi przed zgubą.

Blask Astronomiconu oświetlał mu drogę.

Podróż przez Osnowę nigdy nie jest bezpieczna i mechanika gry dobrze to odzwierciedla. Dla każdych pięciu dni spędzonych w Immaterium wykonuje się rzut sprawdzający, czy coś nie postanowiło okrętu zjeść. W Waszym przypadku będzie to 3k100 i dziękujcie Khaine za runecaster, inaczej byście rzucali 6k100! (tylko Imperatorowi przypadkiem mie dziękujcie, On się ksenosami brzydzi).

Dobra, koniec trucia, pora na dawkę nowych emocji - rzucam w tablicy Niespodzianek, trzymajcie kciuki za Visschera!