Dom pielgrzyma, noc 1 lipca 2595

- Myślę, że spokojne powstrzymanie ich przed wtargnięciem do tej komnaty całkowicie wystarczy by przygotować rannego. Kapitanie, proszę zając się Anabaptystami i kupić nam choćby nieco czasu.

Abdel odprowadził wzrokiem Perraulta. Plan był zgoła innych. Widział właśnie kapitana Perraulta jako ofiarę, a to wszystko w związku z karą jaką planował wymierzyć za umieszczenie ambasadora w tej ruderze. Miał wielką ochotę patrzeć jak tenże kroi się nożem do mięsa, sam sobie wymierzając sprawiedliwość. Celny argument sierżanta pokrzyżował mu jednaka te plany i dalsze naleganie byłoby dosyć podejrzane w tej sytuacji.

Niestety, zemsta będzie musiała poczekać. A to wszystko przez tego głupca.

Spojrzał ukradkiem, nienawistnym spojrzeniem na sierżanta i postanowił niezwłocznie dodać go do lity osób które już dziedzicowi podpadły, a których to nastrój już wkrótce planował zburzyć.

Dziedzic spojrzał na Dumasa trzęsącego się niczym galareta, który już gorączkowo myślał jak gładko wyjść z tej sytuacji bez upuszczenia kropli krwi.

- Wiem co chce pan powiedzieć panie Dumas. Jak wielki to zaszczyt będzie dla pana i et cetra. Ale naprawdę nie mamy teraz czasu na górnolotne mowy. Z góry dziękuję w imieniu Ventricule i mojego rodu. Panie Barthez. Proszę niezwłocznie pomóc naszemu skarbnikowi. Obawiam się że nasz dobrotliwy Dumas, mimo jakże szczerych chęci, nie będzie miał dość umiejętności by zadać sobie profesjonalną ranę. Lokację pozostawiamy panu do wyboru. Spieszmy się Panowie, kapitan nie kupi nam dużo czasu, ma ich tylko spowolnić, a nie zatrzymać.