Pierwszy tydzień Apriusa 816.M41, sala narad Błysku Cieni

Amelia de Vries zwołała zebranie członków koterii cztery godziny po tym jak wyjątkowo potężny wstrząs okrętu zdewastował integralne elementy systemu manewrowego Tempesta. Ekipy techniczne wciąż walczyły z towarzyszącymi temu wypadkowi pożarami, ale wstępne prognozy uszkodzeń już dotarły na biurko seneszala i nie nastrajały go optymizmem.

Christo Barca nigdy nie uważał się za eksperta w kwestiach pilotażu kosmicznych statków ani tym bardziej sztuki nawigowania w Morzu Dusz, ale dzięki latom życia spędzonym na pokładzie Błysku wiedział doskonale, że wyprawa na Nowe Światy była jednym z największych wyzwań stojących przez Coraxami w przeciągu ostatniej dekady. Infobrokerzy z Port Wander opowiadali o tej części Ekspansji Koronusa z wyraźną niechęcią, uparcie powtarzając skąpe w szczegóły plotki o klątwie furii Kotła oraz zagładzie wielu dzielnych ludzi próbujących zapuścić się w tamtejszą kipiel Immaterium.

Barca cenił sobie punktualność, dlatego zjawił się przed salą narad godzinę przed wyznaczonym przez arcymilitantkę terminem. Strzegący drzwi pomieszczenia czterej żołnierze straży przybocznej Winter powitali go niemymi spojrzeniami słanymi zza opuszczonych przyłbic hełmów. Wszyscy mieli na sobie smoliście czarne karapaksy ze szklistym symbolem obsydianowego kruka na naramiennikach. Dzierżone w ich ceramitowych rękawicach energetyczne włócznie skrzyły się migotliwą aurą mocy.

Kiedy rozstąpili się na boki czyniąc przejście seneszalowi, Christo zadał samemu sobie w duchu pytanie, gdzie leżała właściwie lojalność tych ludzi - czy wciąż jeszcze po stronie uwięzionej w kapsule podtrzymywania życia dziedziczki rodu czy błyskawicznie zdobywającej popularność wojskowych załogantów arcymilitantki. Paranoiczny umysł Barcy nie potrafił odepchnąć od mężczyzny tej ledwie jednej z rozlicznych trapiących go trosk, ale w tym momencie nie mógł sobie pozwolić na zgubną dekoncentrację. Walcząc z poczuciem irytującego osamotnienia przekroczył próg otwartych przed nim drzwi, po czym przystanął w miejscu zaskoczony widokiem siedzącej za konferencyjnym stołem postaci.

Okręt zadygotał w tym samym momencie, z oddali dobiegł szczekot alarmowych klaksonów. Konieczność wsparcia się ręką o ścianę pomieszczenia dała Christo szansę ku temu, aby na czas zastąpić wyraz zdziwienia na swej twarzy grymasem bezsilnej frustracji.

Amelia de Vries powitała seneszala zdawkowym ruchem głowy, odprowadziła go wzrokiem, kiedy ruszył w stronę zajmowanego przez siebie miejsca.

- Trudy podróży zdają się panu mocno doskwierać - powiedziała pierwsza spoglądając na notabla wzrokiem, który sprawiał wrażenie autentycznie zatroskanego, a zatem będącego dla Christo czymś z miejsca bardzo podejrzanym. Rozkładając na blacie stołu kilka przyniesionych ze sobą elektronotesów, Barca dał skąpym skinięciem dłoni do zrozumienia, że nie czuje potrzeby podjęcia niezobowiązującej konwersacji. Widząc to, Amelia nie drążyła więcej tematu.

Obserwując się wzajemnie w milczeniu, arcymilitantka i seneszal czekali cierpliwie na nadejście pozostałych członków koterii.

Chcąc zaspokoić w końcu ciekawość odnośnie tymczasowej fobii seneszala zajrzałem do podręcznika na str. 296 i odkryłem, że nie ma tam tabelki, tylko trzeba sobie ową fobię wymyślić samemu. Nie zastanawiając się długo postanowiłem zatem, że Barca będzie odczuwał obsesyjną potrzebę podjadania w trakcie odprawy i co chwila będzie wyciągał z różnych kieszeni kanapki pałaszując je bez zwracania uwagi na resztę koterii... zwłaszcza Mistrzynię Chóru!