- Pas maitenant - Woods odpowiedział na pytanie Lapage'a. - Nous parlerons a la maison.*

Zgarnął Francuza i czym prędzej ruszyli do domostwa rodziny, która udzieliła im schronienia. Tam, wbrew danej obietnicy, zwrócił się najpierw do brytyjskich pilotów.

- Niemcy we wsi. Zbierajcie się, nie mogą was zobaczyć. Idźcie do lasu. W miarę możliwości korzystajcie z osłony drzew żeby nie sposób było was wypatrzeć z wieży kościoła. Szwaby raczej powinni obserwować tamten brzeg, a wasze kurtki z daleka od biedy można pewnie wziąć za cywilne ciuchy, ale lepiej nie ryzykować. Ja poczekam na Fournier i ruszymy za wami.

- Monsieur Lapage - zwrócił się do gospodarze, nie czekając na odpowiedź lotników. - Pańska córka jest w kościele razem z naszą... koleżanką - powiedział po prawie niezauważalnej chwili wahania. - Jeśli się niczym nie zdradzi, będzie dobrze - jego wypowiedź nie do końca odpowiadała temu co myślał. To nie jej zdrady się obawiał. - Ale dla dobra jej i pańskiej rodziny musimy zniknąć. Ci dwaj opuszczają wioskę natychmiast. Niech pan nie pyta dokąd idziemy, lepiej nie wiedzieć za dużo. Ja poczekam na tyłach pańskiego domu. Gdy wrócą moje koleżanki, skieruje je pan do mnie. Gdyby przyszli Niemcy, nigdy mnie pan nie widział. No to dziękuję za wszystko, au revoir - uścisnął rękę chłopa, po czym bezceremonialnie wyszedł na zewnątrz razem z pilotami.

Samemu skierował się jednak na tyły domu, do ogrodu, dbając o to by być niewidocznym z drogi, ale też słyszeć co się dzieje przed domem.