William Shatner był przyzwyczajony do szybkiej jazdy, gdy wiatr wieje w twarz i daje poczucie niczym nieograniczonej wolności. Jednak co innego pędzić przez prerię będąc w siodle rączego rumaka, a co innego siedzieć na średnio wygodnym koźle dyliżansu podskakującego na każdej nierówności terenu. Głosy zza pleców dowodziły, że nie tylko on uważał, iż prędkość jest nieadekwatna do sytuacji. Aż tak się chyba nikomu z nich nie spieszyło.

Na domiar złego woźnica był opryskliwy i niesympatyczny. William wiedział, że wiele lepszego nie mógł się spodziewać jednak tu mieli do czynienia z przypadkiem wyjątkowo skrajnym. Wiedział, że praca woźnicy dalekobieżnych dyliżansów nie należała do najlżejszych, a po jakości taniej whisky jaką zaobserwował u niego pod pazuchą musiała też być kiepsko płatna. Postanowił podejść do tematu od innej strony. Uczono go, że jak nie kijem go to marchewką. Wyjął dwa cygara skręcone z dobrego aromatycznego tytoniu. Przesadnie niezdarnie zaczął próbować zapalić jedno z nich. Po kilku nieudanych próbach przekrzykując tętent koni odezwał się do woźnicy.

- Te cygara są za dobre, żeby pęd powietrza nam je wyrwał z rąk i jedziemy zdecydowanie za szybko, żeby w pełni się delektować ich smakiem. - Przy tych słowach wyciągnął rękę z drugim cygarem w kierunku woźnicy znęcającego się nad bogu duch winnym pejczem.
- [-]Whisky też mam zacne, tyle tylko, że przy tej prędkości się nie napijemy.[/i] - Dodał wyciągając spod kurtki pełną butelkę whisky tak przedniej, że w połowie tak dobrej nie znalazłbyś w całym Serenity Creek.

Był więcej niż pewien, że zobaczył wyraz zainteresowania na twarzy woźnicy.