W normalnych warunkach zamiana miejsc nie powinna sprawić żadnych, najmniejszych nawet problemów, w pędzącym jak szalony dyliżansie do normalności było bardzo, ale to bardzo daleko.
Stella podniosła się i od sukcesu dzielił ją malutki kroczek, gdy nagły podskok dyliżansu wytrącił ją z równowagi i posłał z powrotem na miejsce, na skutek czego jej plecy dość gwałtownie i boleśnie zetknęły się z oparciem, a jeden z łokci wbił się w bok grubego sąsiada.
- No i jak się pan teraz czuje? Mam nadzieję, że podobnie, jak ja przed chwilą! - Warknęła, posyłając mu zimne spojrzenie. Od razu zerknęła też na Jamesa. - Pomoże mi pan? W takich warunkach zmiana siedziska może być dramatem.
Wyciągnęła dłoń w jego kierunku.
James również podał jej dłoń, by pomóc Stelli utrzymać równowagę. A że równocześnie podniósł się, by zrobić jej miejsce, kolejny podskok dyliżansu posłał go na drzwiczki (które na szczęście nie otworzyły się), zaś Stellę - na niego.
- Dobrze, że pan nie wypadł. - Stella popatrzyła mu głęboko w oczy.
- Też mnie to cieszy, panno Stello - odparł.
Po chwili dopiero wypuścił ją z objęć i pomógł usiąść.
- Po prostu Stello - odparła, uśmiechając się do mężczyzny i skracając granicę. - Dziękuję, że zechciał pan zamienić się ze mną miejscami. Ten niewychowany mężczyzna nie wyglądał na takiego, co by chciał zabrać swoje łokcie z moich wątłych żeber.
James obrzucił ją wzrokiem, oceniając - być może - wspomnianą wątłość.
- Nie potrafił docenić towarzystwa - stwierdził. - Mam nadzieję, że teraz doceni, co stracił.
Odgrodził się od sąsiada winchesterem.
- Miejmy nadzieję. - Zaśmiała się, widząc, co James zrobił. - Ma pan… przepraszam… Ty, James, masz zdecydowane argumenty, by cię docenił.
Wyglądało na to, że James był jednym z tych mężczyzn, z którymi warto było się zaprzyjaźnić. Zwłaszcza, że jako jedyny postanowił jej pomóc.
- Dziękuję raz jeszcze - powiedziała, rada z tego, że James uprzyjemnił jej podróż. Przynajmniej przez chwilę, zanim się gdzieś nie rozbiją przez szalonego woźnicę.