Gdy kolejny spazm bólu minął, spojrzała na swoje ręce.
Były GRUBE.
Spojrzała na swoje nogi.
Były GRUBE.
Spojrzała na swój brzuch.
Wylewał się zza paska.

Nie chciała patrzeć na swoją twarz w lusterku, które znajdowało się w torbie, bo wiedziała, co zobaczy. Chciało jej się wyć, krzyczeć i niszczyć wszystko pod ręką. Najbardziej grubasa, który przyjął jej formę.
- Oddaj mi moje życie!!! - Krzyknęła, po czym wyrwała mu z rąk torbę, którą tak bardzo ściskał. - Zobaczymy, co tam masz w środku tej torby, sobowtórze!

Liczyła, że znajdzie tam coś, co będzie w stanie zwrócić jej cielesność, choć rozsądek podpowiadał jej, że nic takiego się nie stanie. A jeśli nic takiego tam nie znajdzie, to po prostu wyrzuci torbę przez okno pędzącego dyliżansu. I tak nie miała nic do stracenia. I tak nie była sobą.