- Patrzcie! Tam na horyzoncie coś się rusza - krzyknęła Katrine Haynes do pozostałych pasażerów.
Jej obawy, że ma halucynacje były bezpodstawne. Ciężko jednak powiedzieć, czy w obecnych okolicznościach można było uznać to za dobrą wiadomość.
Latające istoty zbliżały się z dużą szybkością mimo, że woźnica nadal gnał konie, jak szalony.
Z każdą upływającą sekundą odległość pomiędzy między dyliżansem, a pogonią zmniejszała się drastycznie.
W związku z tym coraz lepiej można było dostrzec z kim właściwie mają do czynienia.
Mimo, że oczy i mózg rejestrowały wygląd latających stworów, to umysł bronił się aby przyjąć do wiadomości istnienie czegoś tak ohydnego i przeczącego wszelkim prawom natury.

Fruwające kreatury wyglądały, jak skrzyżowanie gigantycznych skorupiaków z obleśnymi grzybami. Ich kostropate, elipsoidalne głowy wyglądały, jak kłębowisko wijących się nieustannie węży, które porastała paskudna fluorescencyjna pleśń. Z tej głowy wyrastało kilkanaście mięsistych czułe, które zakończone były przeźroczystymi przyssawkami.
Membraniczne skrzydła maszkar wydobywały przy każdym uderzeniu niski, buczący dźwięk, który drażnił zmysły i powodował ból w skroniach.

Zamiary kreatur nie budziły żadnych wątpliwości. W momencie wszyscy pasażerowie podziękowali w duchu woźnicy, który tak bardzo poganiał konie do szybkiej jazdy.

James Hardin nie mógł uwierzyć własnym oczom. Wszystko, co działo się wokół zaczynało przypominać jakiś straszliwy koszmar. To jednak, co działo się z grubasem sprawiło, że jego umysł dosłownie krzyczał i błagał, żeby to nie była prawda.
Napuchnięte i rozlane na siedzeniu ciało grubego mężczyzny zaczęło falować, jakby pod jego skórą szalało stado wściekłych węży. Twarz tłuściocha wykrzywiała się w nieludzkich grymasach, a jego oczy promieniowały nieziemskim fioletowym blaskiem.
Z każdą upływającą sekundą cielsko mężczyzny zaczynało się kurczyć, niczym kawał tłustej słoniny na rozgrzanej patelni. Z jego łysej do tej pory głowy, zaczęły wyrastać grube i gęste ciemne włosy.
Makabryczna metamorfoza trwała, a James jak i inni pasażerowie dosłownie zamarli ze strachu.

Z krótkotrwałego odrętwienia wyrwał ich rozdzierający duszę krzyk. Upiorny jęk, przepełniony bólem i błaganiem o pomoc wydobywał się z gardła panny Stelli.
Ciałem kobiety targały potworne spazmy, jak u chorych na epilepsję. Z jej skórą działo się coś ohydnego i bluźnierczego. Wydawało się, że wiją się pod nią setki wściekłych węży, które pragną wydostać się na zewnątrz.
Mówi się, że człowiek może osiwieć w ciągu jednej nocy. Z panną Stellą stało się coś po stokroć gorszego. W przeciągu dwóch uderzeń serca wypadły jej wszystkie włosy i teraz srebrzysty blask księżyca odbijał się od jej nagiej czaszki.
To jednak nie był koniec odrażającej metamorfozy. Całe ciało kobiety puchło w zatrważającym tempie, jakby ktoś pompował ją niczym gumowy balon.

Widok ten przyprawiał o mdłości i pragnienie ucieczki. Uczucie to wzmagał nieustający krzyk kobiety, który zdawać się mogło miał moc kruszyć skały.

Dr Stella Hartson nie wiedziała co się z nią dzieje. Jednego jednak była pewno. Osobą odpowiedzialną za ten stan rzeczy był obleśny tłuścioch. Nieokiełznana siła deformowała jej ciało i lepiła na nowo, jakby była glinianym ludzikiem. Ból, jak odczuwała wymykał się wszelkiemu opisowi. Żadne słowa nie mogły opisać piekącej i trawiącej ją od środka katorgi, jaką odbierała każdym zmysłem. Niewidzialna moc wyginała jej kości i modelowała na nowo, rozciągała skórę i namnażała tkanki tłuszczowe.
Potworność odczuć dopełniał widok, jaki miała przed swymi oczyma. Siedzący naprzeciw tłuścioch także przeżywał przerażającą i przeczącą prawom natury przemianą. W jego wypadku jednak wydawało się, że sprawia mu ona niewypowiedzianą wręcz rozkosz.

Tymczasem powóz wciąż gnał naprzód, a woźnica nie odpuszczał karym ogierom. Wciąż chłostał ich grzbiety przymuszając do coraz większego wysiłku. Przesłaniający niebo wąwóz zaczął menadrować niczym dzika rzeka, a jego ściany niebezpiecznie zaczynały się zbliżać do dyliżansu.

William Shatner nie miał nawet świadomości wydarzeń rozgrywających się wewnątrz dyliżansu. Z resztą był by i tak zbyt zajęty próbując objąć rozumem to co widział, a nie było to łatwe nawet dla kowboja, który na żywo doświadczył i przeżył atak Indian, łącznie z oglądaniem na skalpowania na żywo.

To co zaś widział tu i teraz przechodziło wszelkie granice zrozumienia. Nawet nie starał się zrozumieć co widzi, skąd to się wzięło i gdzie właściwie są zaklął szpetnie dla dodania sobie animuszu. Nie wiedział czy to dobry pomysł, ale tak daleko jak sięgał pamięcią nie było takich silnych co by się długo opierali unikalnemu lekarstwu jakim były ołowiane kule.

Nie zastanawiając się dłużej szybkim i płynnym ruchem wyjął oba rewolwery i zaczął strzelać w nadlatujące stwory, a każdy jego strzał trafiał. Z oby luf plunęło ogniem. Wystrzeliwszy oba magazynki do zera szybko przeładował i szukał następnych celów.

Z każdą chwilą robiło się coraz dziwniej i nie myślała tu o kolorach za oknem, ale o poczwarach, które z każdym machnięciem zbliżały się do Dyliżansu. Choć tak mogło się wydawać, gdyż woźnica gnał ile sił. Sześć rumaków biegło pędem starając się uciec przed tym czymś. Nagle usłyszała rozrywający uszy krzyk Stelli, więc wróciła do środka i ujrzała coś co w ogóle było niepojęte. Grubas wydawało się, że zamienił się ciałem w Stellę i na odwrót. To było niepojęte. W tym momencie błagała woźnicę w myślach o szybszą jazdę, ale i tak wydawało się że gnali na złamanie karku. Katrine sama już nie wiedziała czy krzyk Stelli czy przenikliwy zgrzyt skrzydeł potworów był bardziej denerwujący. Zasłoniła uszy otwartymi dłońmi i spojrzała raz jeszcze za okno. Spróbowała zapamiętać jak najwięcej szczegółów tych potworów.

To jakiś obłęd. Na mą duszę szybciej! - pomyślała dziewczyna i spojrzała na zbliżające się z wielką szybkością latające stwory. Wtem nagle do jej uszu doszedł odgłos wystrzałów z rewolwerów. Facet koło woźnicy strzelał do kreatur jak do kaczek. To też była jakaś metoda.

Pościg przerodził się w bitwę i to wcale nie z inicjatywy kosmicznych stworów. To William Shatner sięgnął po broń jako pierwszy. Po chwili dołączył do niego James Hardin. Ołów zaczął przeszywać powietrze z głośnym świstem. Kule raz po raz dosięgały celu. Potworny jęk, przypominający kwilenie dziecka wydobywał się z gardzieli skrzydlatych maszkar. Pióropusze zielonej juchy wzbijały się pod niebiosa, gdy pociski wystrzeliwane przez Shatnera i Hardina trafiały w cel. Na szczęście mimo koszmarnego, nieludzkiego wyglądu istoty, nie charakteryzowały się jakąś niezwykłą wytrzymałością. Można było nawet powiedzieć, że były wyjątkowo kruche i delikatne.

Jednak mimo niezwykłej celności obu mężczyzn, ilość napierających maszkar zdawała się nie maleć. Obaj mieli ograniczoną ilość pocisków i oczywistym było, że nie ustrzelą wszystkich istot, które za nimi podążały.

Tymczasem droga w wąwozie stała się nie tylko wąska, ale także bardzo kręta. Chudzielcowi, który dzierżył lejce nie można było odmówić zręczności, ale nawet i on z coraz większym trudem panował nad pędzącym dyliżansem.

William Shatner, jak i ci którzy wyglądali nadal przez okna powozu zauważyli, że szczyty wąwozu pokrywała gęsta śnieżna czapa, co w tych rejonach nie tylko zakrawało na anomalię, ale na coś całkowicie sprzecznego z prawami natury. Także powietrze stawało się coraz bardziej chłodne.

Wewnątrz powozu ohydna przemiana dobiegła końca. Panna Stella wyglądała teraz jota w jotę, jak obleśny grubas, który ośmielił się ją klepnąć w pośladek. W tym tłustym ciele czuła się potwornie niezgrabna i odrażająca. Czuła smród własnego potu. Kwaśny i ostry, wbijający się w nozdrza niczym stalowy sztylet. Najmniejszy ruch sprawiał jej dużą trudność i szybko ją męczył. Wewnątrz nadal jednak była sobą. Potworna metamorfoza oszczędziła jej umysł, który pozostał bystry i jasny. Tym mocniej jednak absurdalność całej sytuacji sprawiała jej niemal fizyczny ból.

Fałszywa doktor Stella siedziała po przeciwnej stronie i nadal ściskając skórzaną torbę mamrotała coś pod nosem. Jej oczy także wciąż emanowały fioletowym blaskiem.

Płaska droga zniknęła równie szybko i tajemniczo, jak się pojawiła. Powóz co i rusz podskakiwał na kamieniach i nierównościach. Przy wejściu w każdy ostrzejszy zakręt pasażerowie obijali się o siebie i o ściany wozu.
Furkot błoniastych skrzydeł nasilał się z każdą sekundę, co oznaczało tylko jedno - pogoń jest coraz bliżej.

Gdy powóz najechał na kolejny wystający z ziemi głaz i wszyscy pasażerowie głowami obili się o podsufitkę, Katrine Haynes zauważyła, że na szyi fałszywej Stelli wisi gruby złoty łańcuch na końcu którego umieszczony jest pokaźnych rozmiarów klejnot o fioletowej barwie.

****


Pismo mówi, że “duch boży wieje kędy chce” Wypadałoby do tego dodać jeszcze tylko “kiedy chce”
Pastor John Laredo długo bił się z myślami. W końcu duch Pana ożywił jego duszę, a także ciało. Wezbrała w nim odwaga i niczym zwykły bandyta, czy kowboj, duchowny sięgnął do bagażu i w jego dłoniach zalśniły dwa rewolwery ze złotymi ornamentami.
Wymierzył broń prosty w tłuściocha, który teraz miał ciało filigranowej panny Stelli.

- Liczę do trzech nikczemna kreaturo! Gadaj co tu się dzieje albo rozwalę ci ten tłusty łeb, a sam Stwórca jest mi świadkiem, że nie po raz pierwszy to zrobię - wrzasnął pastor, a dłonie mu drżały i trudno było stwierdzić, czy to z powodu wertepów, emocji, czy też strachu.

- Raz! - zaczął odliczanie.

Eks-grubas nawet nie zareagował na groźby wysuwane pod jego adresem. Za to na słowa ożywił się, śpiący do tej pory w kącie Thomas Hartman. Poderwał się gwałtownie z miejsca i bez żadnego ostrzeżenia, bez żadnego słowa rzucił się na pastora. Jego wysunięty łokieć uderzył duchownego w szczękę i zmusił do opadnięcia na kanapę.
Blask upiornego fioletu rozświetlał od wewnątrz oczy Hartmana.

Wrzask pastora na moment oderwał uwagę Jamesa od latających stworów.
No i okazało się, że zamieszanie wewnątrz dyliżansu trwało. I że siedzący cicho jak mysz jegomość jest wspólnikiem grubasa.

Podczas gdy zamieniona w grubasa Stella szarpała się ze swoim sobowtórem, James podniósł się, by walnąć w zęby sojusznika tłuściocha.