Rot

Spoon gdy się skradał wrócił do tego co usłyszał od Tonego, tuż zanim zostawił małomównego Wheelera i dogonił kapłana.

‘Nie ma co kozaczyć, spierdalamy stąd.’ I sam zaczął się zastanawiać. Czy on teraz kozaczył? Przecież tak naprawdę chciał im wszystkim pomóc! No bo przecież mógł. Krążyła w nim dobra świeża krew. Ale… skoro drugi Bruhaj nie chciał walczyć może… Może coś było na rzeczy. Może musi uważać, bardziej… niż początkowo założył.

Dostrzegł Cath która znieruchomiała na schodach. Szybko zrozumiał że ona nie da rady cicho zejść. Więc miał dwie opcje - znieść ją albo zabić tych ludzi najciszej jak się da.

Wtedy wpadł na niego Malkavian. To co miał mu do powiedzenia sprawiło, że przeszył go dreszcz.

‘Jak to umierał?’ I… do chuja jaki instynkt przetrwania? Przecież tamta dwójka nie walczyła dla zabawy tylko dla nich.

Był tym zdezorientowany, ale po co Malkavian miałby kłamać. Dobra nie ważne, nie ma siły która wyciągnie go na zewnątrz, lepiej dmuchać na zimnę.

Spoon usłyszał strzały. I przebieg go dreszcz adrenaliny. Trzeba było działać. Skoczył na przód by powalić stojącego jeszcze mężczyznę. Spiął się w sobie i ruszył.

Wszystko działo się teraz bardzo szybko. Zarejestrował tylko to jak się sędzia zamachnął…i przywalił człowiekowi belką ułamek sekundy zanim on sam walnął go z pięści w żołądek. I… Hmn... cios nie był najlepszy, ale prawda była taka że nie musiał być. Sędzia trafił gościa prosto w łeb i facet był nieprzytomny.

Tak... Spoon musiał przyznać że teraz zrozumiał geniusz taktyczny tej cholernej belki.

Szybki wampir wykorzystując okazję zręcznie chwycił ogłuszonego człowieka nie pozwolajac mu upaść. I tak… Miał teraz śliczną ludzką tarczę. Przeniósł wzrok na leżącego na ziemi mężczyznę.

To już nie powinno potrwać długo.