Wypad nad zwiad w wykonaniu Navaho niemal momentalnie przyniósł efekty. Z miejsca zauważył dwa snopy światła na poziomie niżej, prawdopodobnie od nieprzyjaciół. Zatrzymał wszystkich gestem dłoni. Przyłożył wskazujący palec do ust, nakazując ciszę. Następnie to samą dłonią pokazał dwa palce, oznaczające "ilość", przystawił je do swoich oczu, a potem skierował je w kierunku zauważonych świateł. Rozpoczynała się gra w kotka i myszkę.

Utamukeeus żałował, że oprócz pieniędzy i telefonu, Wheeler nie sprezentował im żadnej broni. Każdy mężczyzna w plemieniu był wojownikiem, a każdy wojownik posiadał broń, z którą się nie rozstawał. Nóż, tomahawk, łuk, później strzelba... I wcale nie chodziło o niczym nieuzasadnioną chęć mordu na bliźnim. Po prostu w na stepach, w pełnej dziczy, brak broni oznaczał wyrok śmierci. Londyn może i był miastem, ośrodkiem cywilizacji, ale jak na razie w niczym nie ustępował dzikim ostępom amerykańskiej ziemi.

Na razie pozostawało im jedynie przechytrzyć napastników i im umknąć. Navaho wiedział, że nie ma szans w walce na pięści przeciwko broni palnej, nawet jako wampir.

Indianin był w swoim żywiole. Słyszał kroki. Niemal odruchowo sięgnął do kołczanu. Był przecież łowcą. Gdy palce nie natrafiły na opór skojarzył, że od jego poprzedniego polowania minęło osiemdziesiąt lat. Kątem oka dostrzegł żołnierza z kawałkiem półki blisko ciała. Był dobry. Nie wydawał żadnego dźwięku.
Sędzia szedł powoli. Każdy krok był uważny. Szli dużo wolniej niż ci z drugiej strony magazynu. Ale to normalne. Oni przeszukiwali. Yusuf i Indianin się skradali.

Tymczasem na schodach Catherine przywarła do siatki przy poręczy obserwując poczynania towarzyszy. Miała z tego miejsca zaskakująco dobry widok. Ci, którzy ich szukali poruszali się dwoma zygzakami równolegle do siebie. Ucieszyła się, że postanowiła poczekać. Nie byłaby w stanie ominąć tej dwójki.
Qwerty Uiop przycisnął do siebie kielich i szybko ruszył w dół. Jedno ze świateł latarki natychmiast skierowało się w jego stronę. Przecięło powietrze i nie natrafiło na nic. Catherine była zaskoczona. Była pewna, że Malkavianin był dokładnie w oświetlanym miejscu. A jednak nie było go widać. Rozpłynął się w powietrzu zupełnie jak Shirazi kilkanaście sekund wcześniej.
Qwerty odsapnął i gdy tylko światło latarki popłynęło dalej przeszedł za kolejną skrzynkę. I niemal odskoczył w przerażeniu gdy jego ramię oparło się o wyglądającego zza skrzynki Spoona.

Blondyn przekradał się tak cicho i tak sprawnie, że Qwerty musiał praktycznie na niego wpaść, żeby odnotować jego obecność.
Tony zwlekał najdłużej, ale ruszył kompletnie bez słowa. Mijał kolejne osoby, jakby ich nie widział. Przechodząc obok Malkavianina uderzył jego ramię, a coś w trzymanej przez niego torbie chrupnęło przy uderzeniu o jedną ze skrzynek.
Tony jednak tego nie odnotował. Po kilku krokach wskoczył na jedną ze skrzynek, a potem na kolejną. On się nie ukrywał, on polował. Albo raczej jego bestia polowała.

Przeskoczył nad głowami Yusufa i Utamukeeusa. Bez dźwięku.
Rzucił się na najbliższego człowieka bez zastanowienia. Jego kły odbiły się od czegoś, po czym rozszarpał policzek człowieka, na którym siedział dopiero to go otrzeźwiło. Najwyraźniej wprawił w szok nie tylko siebie. Coś się przewróciło z hukiem, a światło latarki oświetlało dwa wampiry skradające się w awangardzie.
Potem akcja biegła bardzo szybko. Klekot serii z karabinu rozdarł ciszę panującą w magazynie. Trójka wampirów zareagowała instynktownie. Próbując za wszelką cenę uniknąć lecących nabojów.

Jednak ani ciemność, ani wampirza krew im nie pomogła. Naboje z karabinu automatycznego rozrywały ich martwe od lat ciała z niezwykłą skutecznością. Stojącego najbliżej Tonego aż odrzuciło na jedną ze skrzynek.
I wtedy nad miejscem starcia nastała jasność. Rozbłysk nienaturalnie jasnego światła zupełnie jak w wizji Uiopa.
Tymczasem Spoon był tu… a do jego kumpli strzelani tam. Krew w nim zawrzała.
Tony odzyskiwał świadomość i usłyszał jedynie:
- I C Null. Ranny policjant. Przyślijcie wsparcie na tył magazynu.

[MEDIA]http://www.youtube.com/watch?v=3EP-atF2tRs&ab_channel=ClaphamJunction[/MEDIA]

Qwerty zastygł w bezruchu, kiedy przecięło go światło latarki. Spiął się. Miał nadzieję, że jeśli uda, że nie istnieje, to oszuka tym wszystkich wokoło. Rzeczywiście, tak też się stało. Blask przeszedł dalej i Uiop wiedział, że musi kontynuować. Czuł strach, ale trzeba było działać. Czy wszyscy Kainici w tych czasach musieli mierzyć się z podobnymi przeciwnikami? Jeśli tak, to bardzo im współczuł. W tym momencie również samemu sobie. Doszedł do wniosku, że to kolejny powód, dlaczego musieli wskrzesić Mitrę. Śmiertelnicy niezwykle rozwinęli się przez te dekady, które Uiop spędził w torporze. Już wcześniej potrafili być groźni i stąd wynikła konieczność ustanowienia Maskarady. Jednak teraz znaleźli się na zupełnie innym, niespotykanym dotąd poziomie. Oczywiście, wciąż byli miękcy i cieplutcy, ale teraz opinały ich twarde pancerze, dużo lżejsze od metalowych. Oślepiające lampy, przerażające karabiny, snajperzy... Nic dziwnego, że Shirazi, Wheeler i da Silva korzystali z pomocy własnej małej armii śmiertelników. To był jak najbardziej logiczny ruch, szczególnie konieczny w tych przerażających czasach.

Uiop tak zamyślił się, że aż wpadł na Whiliama. Bał się, że Brujah instynktownie odpowie atakiem, ale to się na szczęście nie wydarzyło.
- Widziałem, jak umierasz - szepnął do niego. - Ale na zewnątrz, nie tutaj. Nie próbuj wspomagać Wheelera i da Silvę. Ich instynkt przetrwania zawiódł tej nocy. Oby twój był lepszy.
Następnie Qwerty rozproszył się, kiedy potrącił go Tony. Rozległo się chrupnięcie, a Uiop przestraszył się o stan kielicha. To był mimo wszystko dość kruchy, wiekowy artefakt. Obowiązkiem Malkaviana było zatroszczenie się o to, aby wynieść go stąd w jednym kawałku. Zaczął martwić się, czy już aby nie zawiódł na tym właśnie polu. Miał ochotę otworzyć torbę i to sprawdzić...

...ale wtedy Tony zaczął skakać po skrzynkach. I błyskawicznie rzucił się na jednego z przeciwników. Uiop nie mógł liczyć na cokolwiek bardziej odwracającego uwagę. Zapomniał o Spoonie, poprawił torbę na ramieniu i rzucił się prosto w stronę drzwi. Tych dużych, otwartych. To było to okienko czasowe, kiedy mógł poruszyć się bez obaw o atak snajpera. Wystawił głowę przez szparę w bramie i zerknął w prawo. Tam miała miejsce rzeź z wcześniejszej wizji Uiopa.

Poczuł wyrzuty sumienia, że nie udało mu się uratować da Silvy i Wheelera. Przynajmniej Whiliama nie było w ich towarzystwie. Może to i tak był najlepszy rozwój zdarzeń, bo mimo wszystko cudownie kupowali im czas. Byli groźni i kompetentni, podobnie jak ich ludzka armia. Malkavian jednak wiedział, że to kwestia czasu, aż polegną. Widział to przecież w wizji. Nie mógł im pomóc. Pozostało więc podjąć trudną decyzję.

Zaczął zamykać bramę. Była ciężka, ale standardowa, nie sterowana elektronicznie. Tym samym odcinał Spokrewnionym potencjalną drogę ucieczki do wnętrza budynku. Z drugiej strony kupował Kainitom w magazynie dużo więcej czasu. Trudne czasy wymagały trudnych decyzji i Qwerty podjął tę w oka mgnieniu. Aż go to przestraszyło. Przecież odcinał siły na zewnątrz, skazywał ich tym samym na śmierć. A jednak... nie wahał się ani chwili, nie marnował ani sekundy. Przesuwał ciężkie, metalowe drzwi zastanawiając się, czy w swoim nieżyciu podejmował wiele podobnych decyzji. Kim dokładnie był, zanim utracił pamięć? Do czego był w stanie się posunąć, aby tylko osiągnąć cel? Być może utrata wspomnień stanowiła błogosławieństwo, nie utrudnienie. Być może celowo zgodził się na rytuał i wymazanie pamięci, gdyż bycie Qwertym Uiopem okazało się nie do wytrzymania.

Teraz jednak musiał znów nim się stać.

Niewątpliwie wiele się zmieniło w świecie śmiertelników przez ostatnie 80 lat, i nie mowa tu tylko o smartfonie. O ile wyszkolenie gliniarzy można jeszcze było wytłumaczyć wieloletnimi ćwiczeniami i doświadczeniem, tak broń palna, która potrafiła strzelać tyloma pociskami w tak krótkim czasie, bez potrzeby rozstawiania - to było coś nadzwyczajnego, na co Navaho w ogóle nie był przygotowany.

To było dziwne uczucie - otrzymać serię z karabinu i mimo widocznych obrażeń, ledwie poczuć ból. Utamukeeus szybko zrozumiał, że próba ucieczki lub schowania się, przeciwko takiej sile ognia nie ma sensu. Jedyną opcją było wykorzystanie swojej nieludzkiej wytrzymałości i próba rozbrojenia jednego z napastników. Z pomocą innych Heroldów, była to na szczęście opcja udana, a Klejnot-Wielkiej-Rzeki właśnie stał się posiadaczem strzelby. Nie było zbyt dużo czasu na jej podziwianie, wystarczyło tylko wiedzieć gdzie jest spust. Mimo upływu lat, ta jedna rzecz pozostała niezmienna wśród narzędzi mordu współczesnego człowieka. Zdrowy rozsądek podpowiadał, że małe, czerwone walce przyczepione do kolby to zapasowe pociski.

W końcu nie był bezbronny. Instynktownie zaczął fachowo obchodzić się z bronią - sposób w jaki ją trzymał, w jaki sposób przycelowywał i poruszał się z nią, nie pozostawiał wątpliwości, że w poprzednim (nie)życiu musiał w jakimś stopniu mieć kontakt z militariami. Szybko zajął taktyczne miejsce za jakąś osłoną.