7 (?) marca 2050, tymczasowa forteca Hectora

Zasnuta gęstą mgłą ciemność, pozornie pozbawiona życia, ale przecież mogąca kryć całe spektrum niebezpieczeństw czających się na wyciągnięcie ręki. Odgłosy nieregularnej strzelaniny nie pozwalały wysnuć żadnych wniosków co do rozwoju sytuacji, nie wskazywały jednoznacznie na powodzenie lub załamanie obrony. Hector nie cierpiał takich chwil, zgniatany poczuciem bezsilnej niewiedzy.

Poruszając się bardzo powoli i ostrożnie, wyjrzał przez wszystkie dostępne okna, a potem pogrążył w głębokiej zadumie. Rozsądek podpowiadał mu, aby jak najdłużej pozostać w kryjówce, najlepiej na dachu i bez zdradzania swego istnienia, ale ludzka część natury Nowojorczyka nie potrafiła znieść bezczynności w obliczu wiszącego nad kimś zagrożenia.

Latynos przycisnął twarz do brudnej szyby próbując odtworzyć w myślach położenie domostwa Tylera. Wychodząc za próg musiałby przeciąć po skosie pusty placyk i idąc wzdłuż ogrodzenia kolejnych posesji po chwili znalazłby się przy rezydencji przywódcy Caligine. Panująca na zewnątrz ciemność groziła prawdziwą katastrofą w razie pobłądzenia, ale Garcia miał coraz większą pewność, że jednak sobie poradzi. Wybrał kryjówkę dość blisko domu Tylera, by zaoszczędzić sobie całonocnego wędrowania po osadzie.

Sprawdził raz jeszcze broń, odciągnął bezpieczniki, potem przewiesił Springfielda przez plecy i przeładował kanibalizowanego Kałasznikowa.

Otwarte ostrożnie drzwi stanęły przed Latynosem otworem. Wciągając w nozdrza mieszaninę zapachów, wśród których górowała wilgoć, Hector wyślizgnął się na zewnątrz ze ściskanym w rękach kałasznikowem.