7 (?) marca 2050, stara stacja benzynowa

Garcia wiedział, że jego widok na motorze musiał zrodzić w głowach lokalsów mnóstwo pytań - to zaś wieściło ich potencjalną rychłą wizytę w tymczasowej kryjówce gościa. Monter już wcześniej ułożył sobie w myślach plan działania, toteż po zaparkowaniu przed wejściem do przejętego domu błyskawicznie wniósł do środka wypełnione łupami sakwy oraz broń.

Latynos nie miał pojęcia, w jaki sposób Tyler i jego ludzie zareagują na wieść o znalezionym na stacji trupie, ale był coraz bardziej zdeterminowany, by zwiększyć swe szanse na opuszczenie Caligine z życiem oraz umownym portfelem mogącym zapewnić mu nowy start w razie porażki z naprawą Silverado.

Schodząc ostrożnie po trzeszczących schodach, Nowojorczyk przypiął do prawej strony pasa zdobyczną kaburę, wcisnął do niej rewolwer, a potem przeszedł przez próg parteru zamykając za sobą drzwi i wodząc badawczym spojrzeniem po zamglonym placyku.

Paradoksalne było to, że w efekcie makabrycznego odkrycia na stacji Hector poczuł się znacznie lepiej. Nie mogąc się już dłużej wstrzymywać z jedzeniem, pochłonął połowę twardego chleba i ćwiartkę mielonki niczym zdziczały pies, połykając wielkie kawałki strawy w obawie, że ktoś nadejdzie i przerwie mu w posiłku. Teraz, najedzony i wzbogacony o całkiem sporą kolekcję cennych fantów, poczuł przypływ optymizmu.

Strzelający metal stygnącego silnika przypomniał Garcii o konieczności uziemienia motocykla. Chroniąc palce przed poparzeniem kawałkiem szmatki, monter wykręcił z pojazdu świece zapłonowe i schował je za ścianą przedpokoju, wciąż zawinięte w zatłuszczony materiał.

Potem ruszył przed siebie poprzez plac zmierzając w stronę domu Tylera.

7 (?) marca 2050, ulice Caligine

Nikt z mieszkańców tej dziwacznej osady w niczym dotąd Hectorowi nie uchybił, każdy zachowywał się na swój sposób przyjaźnie i życzliwie, ale coraz bardziej balansujący na granicy paranoi Latynos nie miał pojęcia, w jaki sposób trójka lokalsów miała zareagować na jego następne słowa. Mając to na względzie przybrał na poły zmartwiony, na poły przepraszający wyraz twarzy zakładając ręce za plecy i stając w rozkroku umożliwiającym szybki odwrót.

- Mam trzy wiadomości, dwie dobre i jedną złą – oznajmił obserwując równocześnie mimikę wszystkich trzech rozmówców – Dobra jest taka, że nie jestem jedynym przejezdnym, który trafił do waszej urokliwej miejscowości. Niestety, drugi podróżnik nie miał tyle szczęścia, co ja i już nie żyje. Ale druga dobra wiadomość jest taka, że ja go nie zabiłem.

Rozkładając swe ręce w geście bezradności, monter nie dał mężczyznom zbyt wiele czasu na przemyślenie słów, które wypowiedział, po sekundzie teatralnej ciszy podjął dalszą tyradę.

- Jakiś facet próbował minionej nocy wjechać do miasteczka. Nie mam pojęcia, co mu się stało, może dostał zawału albo chorował na coś innego. Znalazłem świeżego trupa na stacji benzynowej, tej samej, do której pokazaliście mi drogę. Gość wciąż tam leży, nie miałem czasu, żeby go pochować, bo nie byłem pewny, czy to co go zabiło nie jest groźne również dla mnie. Przyjechałem z powrotem jego motorem, żeby was ostrzec. Znam się trochę na medycynie i nie wyglądał mi na kogoś, kto padł na jakąś chorobę zakaźną, ale pewności mieć nie będziemy. Co chcecie z nim zrobić?

7 (?) marca 2050, tymczasowa kryjówka Hectora

Pogrzebany w miasteczku motocyklista musiał być faktycznie przypadkowym wędrowcem, nic w zachowaniu miejscowych nie zdradzało bowiem, aby go znali, a próbowali to z jakiegoś powodu ukrywać. Generalnie było to Hectorowi na rękę, bo tym samym monter uwolnił się od roszczeń krewniaków i znajomych zmarłego do jego majątku.

Pora robiła się późna, a wraz z popołudniem nadeszły też pierwsze oznaki znużenia. Wsadziwszy niezrozumiały list z powrotem do koperty Nowojorczyk rozsiadł się wygodnie na uprzątniętym wcześniej dachu, rozłożył rzed sobą kilka wyniesionych z domu kartonów i zabrał się za skrupulatne czyszczenie swojego arsenału. Przeczucie podpowiadało mu, że tej nocy niezrozumiały fenomen miał się powtórzyć, a i lokalsi chyba zaczynali wyczuwać wiszące w powietrzu zagrożenie.

W przeciwieństwie do poprzedniej nocy Garcia zamierzał czuwać do skutku, aby nie dać się zaskoczyć, a obrane za kryjówkę domostwo mocno mu sprzyjało w planach obrony. Unieruchomiony wskutek braku świec motocykl stał teraz w korytarzu na parterze, dodatkowo tarasując drogę na schody. W połączeniu z wciąganą na dach drabiną dawało to Latynosowi ogromną przewagę nad potencjalnymi napastnikami – nawet jeśli w jakimś czarnym scenariuszu miało utrudnić mu ucieczkę. Zaopatrzony w spory zapas amunicji, pomimo rosnącego zdenerwowania zachowywał względny optymizm, pozwalając sobie w międzyczasie na układanie dalszych planów względem swojej osoby.

Przelewając z baku Silverado dość paliwa, by napełnić do końca bak motocykla, zyskiwał pojazd przystosowany do podróży na skróty do Apollo i dalej do Avonmore. Oczywiście serce nadal mu pękało na samą myśl o porzuceniu uszkodzonego samochodu w Caligine, ale musiał w końcu podjąć decyzję na temat wyjazdu z miasteczka. Ludzie Tylera sprawiali wrażenie przyjaznych i względnie zdrowych na rozumie, więc Hector założył, że mógłby z nimi dobić targu w sprawie przechowania Silverado w osadzie. Jak długo istniała szansa, że w Avonmore dostanie albo znajdzie zapasowe części do zawieszenia wozu, tak długo zamierzał z niej skorzystać.

Lecz wpierw musiał przetrwać nadchodzącą noc. I utrwalić się w pewnych podejrzeniach, które zalęgły się w jego umyśle.

Wzrok czyszczącego rewolwer montera pobiegł na chwilę ku ustawionej na wyciągnięcie ręki puszki z rybną pastą, nietkniętej i hermetycznie zamkniętej, czekającej w towarzystwie wbitej w papę finki na odpowiedni moment do konsumpcji.

Drogi MG, od tego momentu Garcia będzie czekał cierpliwie na nadejście zmierzchu. Wydaje mi się, że zaliczyłem już wszystkie questy na bieżący dzień. Pora jest chyba zbyt późna na wyprawę na złomowisko, a i sam monter chyba już się trochę zmęczył. Jeść na razie nie będzie, bo obiad już skonsumował, najwyżej napije się trochę wody. Puszki rybnej pasty na razie nie tknie, ponieważ ona gra pierwsze skrzypce w pewnym przewrotnym planie montera.

W zależności od tego jakie MG ma wobec mego pupila plany, proponuję przesunąć akcję do wieczora do pierwszej przygotowanej dla mnie niespodzianki albo do świtu następnego dnia, jeśli noc miałaby być spokojna (ale bardzo się zdziwię, jeśli bym bez kłopotu dotrwał do poranka)!

7 (?) marca 2050, tymczasowa forteca Hectora

Pierwszy strzał przeciął nieśmiało gęste opary mgły, dziwacznie stłumiony i tak zniekształcony, że prostujący się na dachu budynku Garcia nie był w stanie jednoznacznie określić miejsca, z którego padł. Kręcąc na obie strony głową Nowojorczyk zlustrował ciemność nocy zmrużonymi desperacko oczami, potem zaś usiadł ostrożnie na skrzyżowanych nogach i wbił ostrze finki w denko strzeżonej pilnie puszki z rybną konserwą. Otworzywszy pojemnik z wprawą człowieka nawykłego do manipulowania rozmaitymi narzędziami, Latynos sięgnął do środka łyżką i dosłownie pochłonął zawartość puszki nie tracąc czasu na żmudne przeżuwanie.

Kiedy tylko uporał się z posiłkiem – a uczynił to w iście szaleńczym tempie omal się przy tym nie dławiąc rybną pastą – odłożył opróżnioną puszkę z niecodzienną starannością pod komin budynku. Pierwszy element planu został zrealizowany, ten mający podłoże naukowe.

Licząc się z potencjalną koniecznością biegania z piętra na parter i z powrotem, Hector jeszcze za dnia tak rozmieścił na schodach mokre gazety, aby zostawić sobie wąski pas wolnej od nich przestrzeni dokładnie pod poręczą, na szerokość męskiej dłoni. Wciąż bacznie nasłuchując, odciągnął kurek tkwiącego w olstrze rewolweru, położył się na brzuchu i podczołgał do krawędzi dachu na tyle, na ile pozwalało mu poczucie ostrożności i poczyniony jeszcze za dnia rekonesans.

Oblizując ubrudzone pozostałościami rybnej konserwy usta zaczął obserwować placyk przed frontem budynku. Przeładowany karabin leżał wzdłuż jego nogi, gotowy do użycia w przypadku dostrzeżenia jakiegokolwiek śladu zagrożenia.

Drogi MG, plan jest następujący. Po skonsumowaniu konserwy Hector będzie z krawędzi dachu obserwował rozwój dalszych wydarzeń. Jeśli w ciągu następnego kwadransa dostrzeże Grzyby, podejmę dalsze decyzje na bazie ich liczebności oraz zachowania. Jeśli w przeciągu kwadransa w pobliżu domu Hectora nic się nie wydarzy, a jednocześnie słychać będzie eskalację konfliktu, Latynos zabierze całą broń i po cichutku przemieści się na parter budynku z zamiarem zbadania najbliższej okolicy przez dolne okna. Potem być może spróbuje przedostać się do domu Tylera, ale to deklaracja wstępna, najpier wolałbym wiedzieć, co się wokół dzieje.

7 (?) marca 2050, tymczasowa forteca Hectora

Zasnuta gęstą mgłą ciemność, pozornie pozbawiona życia, ale przecież mogąca kryć całe spektrum niebezpieczeństw czających się na wyciągnięcie ręki. Odgłosy nieregularnej strzelaniny nie pozwalały wysnuć żadnych wniosków co do rozwoju sytuacji, nie wskazywały jednoznacznie na powodzenie lub załamanie obrony. Hector nie cierpiał takich chwil, zgniatany poczuciem bezsilnej niewiedzy.

Poruszając się bardzo powoli i ostrożnie, wyjrzał przez wszystkie dostępne okna, a potem pogrążył w głębokiej zadumie. Rozsądek podpowiadał mu, aby jak najdłużej pozostać w kryjówce, najlepiej na dachu i bez zdradzania swego istnienia, ale ludzka część natury Nowojorczyka nie potrafiła znieść bezczynności w obliczu wiszącego nad kimś zagrożenia.

Latynos przycisnął twarz do brudnej szyby próbując odtworzyć w myślach położenie domostwa Tylera. Wychodząc za próg musiałby przeciąć po skosie pusty placyk i idąc wzdłuż ogrodzenia kolejnych posesji po chwili znalazłby się przy rezydencji przywódcy Caligine. Panująca na zewnątrz ciemność groziła prawdziwą katastrofą w razie pobłądzenia, ale Garcia miał coraz większą pewność, że jednak sobie poradzi. Wybrał kryjówkę dość blisko domu Tylera, by zaoszczędzić sobie całonocnego wędrowania po osadzie.

Sprawdził raz jeszcze broń, odciągnął bezpieczniki, potem przewiesił Springfielda przez plecy i przeładował kanibalizowanego Kałasznikowa.

Otwarte ostrożnie drzwi stanęły przed Latynosem otworem. Wciągając w nozdrza mieszaninę zapachów, wśród których górowała wilgoć, Hector wyślizgnął się na zewnątrz ze ściskanym w rękach kałasznikowem.