Pochód w czeluść niezgłębionej przepaści mroku podziemnych pięter kompleksu Enklawy rozpoczynała ogromna mutancica rozwierająca światłem dynam przestrzeń przed stłoczoną w strachu przed nieznanym grupą wyrzutków. Na jego końcu stała osiemdziesięciokilogramowa albinoska, której światło było zbędne. W prawdzie poruszała dłonią na przycisku generatora prądu, ale bardziej z przyzwyczajenia i dla dodania reszcie otuchy niż z własnej potrzeby dostrzeżenia zagrożenia w ciemności. Dostrzegała je mimo mroków korytarzy i była gotowa na stawienie mu czoła. Uzbroiła się po zęby, najpierw zapinając pod samą szyję płaszcz, a następnie ubierając ukrywaną przed światem rękawicę pneumatyczną, którą mogła wyrządzić znacznie więcej krzywdy niż siejącą ogólne zgorszenie, jej, naga i bezbronna sylwetka.