Mała grupa szturmowa utworzona w sporej części z przypadkowych osobników, nadal siedziała w krzakach. Czekali na znak do ataku. O ile bardziej doświadczeni wojownicy dawali sobie radę z napięciem jednocześnie obserwując mroczne i obrzydliwe rytuały ich przeciwników to dało się odczuć że wieśniacy nie radzą sobie tak dobrze.
Zbyt długie czekanie może końcu złamać nieprzyzwyczajonych chłopów i w końcu któryś popełni błąd.

Na polanie za to obie dziewczyny doszły do grupy mutantów, całkowicie nienaruszone ich groteskowym wyglądem czy obrzydliwym zapachem. Ta siostra która zrzuciła z siebie ubranie jeszcze na ścieżce rozdawała pocałunki stworą na polanie.
Druga ustawiła niesiony przedmiot na trawie. Zielone światło nadal emanowało od tego czegoś. Na tyle jasno by podglądający z krzaków mogli rozróżnić kształty, ale na tyle słabo by szczegóły tego odrażającego obrządku były nadal okryte mrokiem nocy.

Niestety jeden zmysł nadal dostarczał domysłów co się tam dzieje. Nie trwało to długo kiedy do uszu siedzących w ciemności ludzi a szczególnie elfa dotarła kakofonia odgłosów. Ryki, beczenie, jęki, wycie, mlaski i plaski zderzających się ciał. Odgłosy świadczyły jednocześnie o bólu i o przyjemności jaką odczuwały istoty je wydające.

Tylko jeden z bogów chaosu mógł odbierać to jako pieśń wielbiącą jego uwagę i jestestwo. Jednocześnie wyjaśniało by to zachowanie wieśniaczek, pozostawało pytanie czy zaraza lasu też była z tym powiązana. Chyba musiała być. Zagubiony Tim był częścią piekielnego drzewa w sercu infekcji, Jego siostry okazały się kultystami Slaanesha, pytanie co planował cieśla i jaką rolę było odegrać najmłodszej córce. Bo przecież nie było teraz żadnych wątpliwości. Wszyscy musieli być powiązani z tym szaleństwem! Prawda?