Wolfgang czekał przyczajony w zasadzce z jakiegoś powodu nie mogąc się już doczekać walki. Było to dziwne uczucie wymieszanego niepokoju i podniecenia i coraz bardziej zaczynało mu się ono podobać. Dlatego trwał tak we względnej ciszy, zachowując spokój i cieszyl sie spokojem przed burzą. Miał nadzieje, że jego opanowanie udzieli się towarzyszącym mu chłopom i nie uciekną gdy zacznie się walka.

- Jak się zacznie, a ty Kurt podłożysz ogień pod ognisko nie przestraszcie się, ale splotę magie, dodatkowo rozświetlając miejsce ataku. Tylko nie patrzcie na mnie bo was oślepie. Skupcie się na wrogu. - Ostrzegł mierząc wzrokiem ciemniejący las.

Gdy po dość długim oczekiwaniu i niemal całkowitym zapadnięciu ciemności coś zaczęło się poruszać na drugim końcu polany, Van de Velde naprężył się jak struna i powtarzając w głowie inkantacje, wbił wzrok w zbliżające się postacie. Musiał się powstrzymywać, czekając na sygnał elfa, jednak jakaś jego część chciała zobaczyć co też mutanty przygotowały na ten wieczór. Czy to będzie zwyczajna schadzka, czy może cos bardziej plugawego? O ile mogło być coś bardziej plugawego od spółkowania ze zwierzoludźmi...
W tej samej chwili doleciał go smród jednego z capów i mag musiał powstrzymać obrzydzone charknięcie.

Mała grupa szturmowa utworzona w sporej części z przypadkowych osobników, nadal siedziała w krzakach. Czekali na znak do ataku. O ile bardziej doświadczeni wojownicy dawali sobie radę z napięciem jednocześnie obserwując mroczne i obrzydliwe rytuały ich przeciwników to dało się odczuć że wieśniacy nie radzą sobie tak dobrze.
Zbyt długie czekanie może końcu złamać nieprzyzwyczajonych chłopów i w końcu któryś popełni błąd.

Na polanie za to obie dziewczyny doszły do grupy mutantów, całkowicie nienaruszone ich groteskowym wyglądem czy obrzydliwym zapachem. Ta siostra która zrzuciła z siebie ubranie jeszcze na ścieżce rozdawała pocałunki stworą na polanie.
Druga ustawiła niesiony przedmiot na trawie. Zielone światło nadal emanowało od tego czegoś. Na tyle jasno by podglądający z krzaków mogli rozróżnić kształty, ale na tyle słabo by szczegóły tego odrażającego obrządku były nadal okryte mrokiem nocy.

Niestety jeden zmysł nadal dostarczał domysłów co się tam dzieje. Nie trwało to długo kiedy do uszu siedzących w ciemności ludzi a szczególnie elfa dotarła kakofonia odgłosów. Ryki, beczenie, jęki, wycie, mlaski i plaski zderzających się ciał. Odgłosy świadczyły jednocześnie o bólu i o przyjemności jaką odczuwały istoty je wydające.

Tylko jeden z bogów chaosu mógł odbierać to jako pieśń wielbiącą jego uwagę i jestestwo. Jednocześnie wyjaśniało by to zachowanie wieśniaczek, pozostawało pytanie czy zaraza lasu też była z tym powiązana. Chyba musiała być. Zagubiony Tim był częścią piekielnego drzewa w sercu infekcji, Jego siostry okazały się kultystami Slaanesha, pytanie co planował cieśla i jaką rolę było odegrać najmłodszej córce. Bo przecież nie było teraz żadnych wątpliwości. Wszyscy musieli być powiązani z tym szaleństwem! Prawda?

Gdy elfia strzała ze świstem pomknęła przez ciemność i bezbłędnie znalazła swój cel, co zostało natychmiast potwierdzone nieludzkim rykiem zwirzoczłeka, Wolfgang wyszeptał dwa krótkie słowa w wyniośle brzmiącym języku i jego włosy momentalnie rozjarzyły się niczym pochodnia. Czerwony blask rzucił głębokie cienie wokół czarodzieja, który powoli zaczął zmierzać w stronę z której już dochodziły odgłosy potyczki.

- Dooo boooju! - Krzyknął, mocniej ściskając swój kostur w dłoni.

Gdy ogniska w końcu rozpaliły się na dobre i w połączeniu z jego magicznym światłem całkiem dokładnie oświetliły pole walki, Van de Velde spostrzegł jak jeden ze zwierzoludzi pada pod ciosami rozjuszonego wieśniaka, a drugiego mocno rani Arvid. Wojak zdawał się być w swoim żywiole, nie ustępując ani na krok przed wielkim, czarnym, kozim pomiotem.

W tej chwili mag wyciągnął dłoń w stronę zwierzoczłeka i wypowiedział krótkie, ostro brzmiące słowo. Jednocześnie eter osiadł na jego dłoni niczym żarzący się popiół i już w postaci ognistego pocisku, pomknął w kierunku włochatego stwora, którego tors zapadł się pod uderzeniem i bryznął naokoło przypaloną krwią. Potwór zwalił się na ziemie z cichym jękiem, ale mag nie zwracał już na niego uwagi. Tak jak nie zwracał uwagi na kilku osaczonych mutantów.

W tej chwili obchodziły go tylko one. Dwie miejscowe kultystki odpowiedzialne za to wszystko.

- Bić! Zabić! - Krzyknął przyśpieszając kroku i wyciągnął rękę w stronę jednej z dziewczyn, która próbowała się wymknąć podczas całego tego zamieszania. Ze zmarszczonym groźnie czołem skupił się ponownie na otaczającym go Aqshy, który równie łapczywie co przed chwilą zaczął osiadać na jego przedramieniu i dłoni. Kolejne pociski postanowił przeznaczyć dla plugawych sióstr. Nie mógł pozwolić żeby którakolwiek uszła stąd z życiem. Nie po tym co zobaczył.

Cała potyczka rozstrzygnęła się w mgnieniu oka i po tym jak Wolfgang posłał dwa kolejne ogniste pociski w wioskowe siostry, nie było już przeciwników do zabicia. Może poza poparzonymi jego magią dziewczynami, ale to musiało jeszcze chwile poczekać.

Nie chcąc zbytnio straszyć wieśniaków, skupił się na otaczającej jego głowę magii i osłabił światło wychodzące z jego włosów z poziomu pochodni do tego wytwarzanego przez dobrą świecę.

- Nie dotykajcie posążka! - Przestrzegł wszystkich mierząc wzrokiem przeklęty przedmiot. Jego wiedźmi wzrok pozwalał mu zobaczyć więcej niż zwykłym ludziom, więc zdawał sobie sprawę z mocy chaosu drzemiącej w figurce. A raczej skupiającej ją jak jakaś soczewka, choć nie był to czas, miejsce ani widownia której musiał to tłumaczyć. Wystarczył mu posłuch.

Powoli podszedł do grupy "wojaków", miarowo stukając kosturem w miekką ziemię. - Spokojnie, moc figurki ustępuje. Po prostu się od niej odsuńcie. - Polecił przenosząc wzrok na pojmane dziewczyny.

- A teraz zaczniecie mówić. - Powiedział chłodno i zacisnął rękę na kosturze tak mocno, że pobielały mu kłykcie. - Gdzie macie swoją norę? Gdzie ukrywałyście posążek? - Nie chciał od razu zasypać ich pytaniami. mieli czas.