Oczyszczalnia ścieków, poziom -6
Dyszący ciężko Świrek odsunął się od zakrwawionej mutantki i martwego cudaka w jej ramionach. Młodszy brat Łasicy podszedł chwiejnym krokiem do krawędzi zbiornika, wyciągnął z kieszeni spodni latarkę i zaczął naciskać rytmicznie jej rączkę zmuszając dynamo do wygenerowania słabego promienia światła.
Wierny swoim archaicznym ideałom, młodzieniec zamierzał doprowadzić do końca zadanie złożone na jego barki przez starszych Enklawy.
Klękając na skraju bulgoczącego pęcherzami gau zbiornika, Świrek omiótł promieniem światła lepiącą się od ekskrementów półkę, przeniósł spojrzenie ku oczyszczanej chwilę wcześniej skorupie odchodów zaklejającej wylot jednego z odpływów. Światło latarki zatańczyło w ciemnościach, zalśniło na wilgotnych prętach kratownicy zagradzającej wejście do podziemnej kanalizacji.
Snop jaskrawego światła zatrzymał się znienacka w miejscu.
- Tędy wlazł! - rzucił stłumionym głosem Świrek wspinając się na czubki palców i przechylając ponad skorodowaną barierką zbiornika - Patrzcie na kratę!
Zbierane w osadniku nieczystości opuszczały Enklawę za pośrednictwem czterech rur odpływowych, mających jakiś metr średnicy i zagłębiających się w otchłań góry ukrytą za masywnymi stalowymi kratami uniemożliwiającymi mieszkańcom wejście do odpływów.
Krata zasłaniająca otwór odpływowy usytuowany na prawo od rury czyszczonej przez braci została tak dalece przeżarta rdzą, że w pewnym momencie cała jej konstrukcja pękła i wejście do zionącej nieopisanym smrodem rury stanęło otworem.
- Te kanały biegną wprost do piekła - oznajmiła nie znoszącym sprzeciwu tonem Trzyłapka - Potrzeba wam więcej dowodów na to, że to diabeł?