Oczyszczalnia ścieków, poziom -6

Przepatrywacz rozejrzał się po zebranych, a następnie przyjrzał się martwemu potworowi. Splunął w bok i zaklął pod nosem.
- Trzeba to monstrum zabrać do kolonii. Ostry musi to zobaczyć. Tego ścierwa może być więcej i mogą stanowić zagrożenie dla wszystkich. A na gębę nam nie uwierzą. - Potem zwrócił się do Trzyłapki. - Dobrze się spisałeś. Wypełniłaś już swój święty obowiązek i zatłukłaś diabła. Teraz usiądź z boku i odpocznij. Świrek potem opatrzy ci rany. Altego bądź tak miła i przypilnuj stwora i razem z Magikiem wypatrujcie, czy nas nie zachodzi coś znowu.

Łasica złapał brata za ramię.
- Poczekaj, pomogę ci. I tak już jestem cały w gównie. Im szybciej skończymy, tym prędzej opuścimy to przeklęte miejsce. - Zszedł niżej na półkę i podał rękę bratu, by pomóc mu zejść. - Parszywy dzień, kurwa, i jeszcze się nie skończył. - Wymamrotał pod nosem złowróżbnie.

Oczyszczalnia ścieków, poziom -6

Na słowa Trzyłapki Łasica prychnął pogardliwie pod nosem.
- Diabeł nie diabeł, stanowi zagrożenie. - Po czym głośniej dodał. - Pilnuj go, starszyzna musi go zobaczyć.

Stanął przy bracie i obejrzał wskazane snopem światła latarki miejsce.
- Kurwa, to grubsza sprawa. Przylazł jeden, przylezie więcej. A my nie mamy sprzętu, żeby to lepiej zbadać. - Z trudem ukrywał przed towarzyszami podniecenie. Jednak warto było zgłosić się do tego zadania. Gówno nie gówno, ten stwór musiał przyleźć z powierzchni. Ze świata jaki pragnął zobaczyć przepatrywacz. Gdyby tylko mógł dostać to ścierwo w ręce i zbadać. Zobaczyć co ma w środku. Ale zdawał sobie sprawę, że Starszy czy Ostry mu na to nie pozwolą. Ale może jeszcze się trafi okazja. Może pozwolą im tu wrócić, aby zbadać sprawę. Podejrzewał, że ta góra szamba skutecznie zniechęci Łowców przed tym, by samemu się tu zapuszczać. Po chwili milczenia, zwrócił się do Świrka. - Robiłeś kiedyś dla mnie takie świecące pręciki. Dałbyś radę je znowu zrobić? Ale to potem. Teraz zabieraj się za odetkanie odpływu, a ja stanę na straży, żeby znowu nas nic nie zaskoczyło z tej dziury. - Wyciągnął swój nóż i stanął w gotowości, by odeprzeć potencjalny atak. Wolną ręką przyświecał bratu miejsce zatoru.

Świrek skinął tylko głową i zabrał się do pracy, uzbrojony w łom i łopatę.

Oczyszczalnia ścieków, poziom -6

Starszy brat obejrzał się w stronę młodzieńca z wyrazem niedowierzania na twarzy, wolną dłonią pokazując na otwór spływu.
- Krata się poruszyła, tak prawie niezauważalnie - wyrzucił z siebie przepatrywacz potrząsając niepewnie głową - Bardziej to poczułem niż zobaczyłem.

- Nie wymachuj tak tym łomem, proszę. - jęknął Świrek świecąc przed siebie latarką w poszukiwaniu źródła zadziwienia Łasicy. Wbrew jego podekscytowanym słowom nie poczuł żadnego trzęsienia ziemi, żadnego poruszenia gruntu mogącego zdradzać otwarcie mitycznych bram piekielnych.

Młodzieniec poświecił latarką w głąb tajemniczego odpływu, zmrużył oczy próbując tam cokolwiek dostrzec. Nie chcąc stracić równowagi złapał lewą dłonią za jeden z prętów kratownicy.
- O co ci cho... - zaczął, ale znienacka urwał w pół słowa.

Chłodna metalowa krata poruszyła się ledwie wyczuwalnie, przez kilka sekund drżąc delikatnie w okowach betonowego fundamentu, wibrując w uścisku zdumionego Świrka. Nim młody mężczyzna zdążył cokolwiek wykrztusić, pręt ponownie znieruchomiał.

Wstrząs, czego świadkiem był tym razem sam Świrek. Delikatna króciutka wibracja, wieszcząca jakiś odległy ruch gruntu... czymkolwiek by to nie było...

Oczyszczalnia ścieków, poziom -6

Świrek metodycznie próbował obdrapać sprzęt oraz ubrania z twardej, gównianej skorupy, która teraz go otaczała. Był prawie pewien, że utracił zdolność węchu, a wypalone nerwy zostały w ustawieniu "duszący smród". Obrócił się jeszcze raz za siebie, szukając jakiejś wizualnej pomocy, choćby drobnej wskazówki, która wskazałaby mu co powinien czuć i jak się zachować.

Był na pierwszym miejscu wystraszony. Psychotropy musiały się zużywać, a dawka adrenaliny w trakcie tego zadania ani trochę temu nie pomagała. Nigdy tak długo nie funkcjonował bez nich.

Nie mógł jednak zaprzeczyć, że słabnące dryfowanie jego jaźni wydobywa inne uczucia. Stanęli przed, co prawda już nie, żywym dowodem na istnienie świata zewnętrznego. Oczywiście to nie tak, że ktokolwiek zatajał jego istnienie, ale przez kazania, opowieści i legendy świat zewnętrzny był czymś równie mistycznym, wręcz abstrakcyjnym jak niebo czy piekło.

Nie do końca jednak jak niebo, bo to w zewnętrznym świecie zawsze leżała jego wiara. Nie był specjalnie religijny, może dlatego, że jego dziecięce modlitwy nie były nigdy wysłuchiwane. Jednak nieznane, nowe, obce, to co jednoczył w sobie świat zewnętrzny nigdy nie prosiło o modlitwy, ani nie obiecywało zbawienia. Jeśli wierzyć starszyźnie świat ten oferował tylko niebezpieczeństwa i śmierć. Czerwoną zarazę. To paradoksalnie bardziej intrygowało umysł młodziaka. W ich schronieniu nie ma już nic więcej. Jednak tam gdzieś, jest dzika toń możliwości. Innych problemów, innych rozwiązań, całkowicie nowe życie. Problemy ich oazy, nie do rozwiązania tutaj, tam mogą być banalne i pomijalne. Cierpienie wszystkich miałoby chociaż jakąś malutką szansę się skończyć. Tak bardzo chciałby tego kiedyś doświadczyć.

Świrek zwiesił głowę i wziął głęboki oddech. Trzeba też myśleć racjonalnie. W enklawie istniały robaki, nie były czymś niespotykanym. Jeśli ludzie mogli zmienić się w cargo, może i one były w stanie zmienić się w to co trzymała teraz wielka Trzyłapka. Znaczyłoby tyle, że jego fantazje pozostaną fantazjami. Gdyby tylko mógł sprawdzić czym to coś jest, pokroić, poszukać czegoś co pozwoliłoby mu określić skąd pochodzi to stworzenie.

Spojrzał wrogo na wielkoludkę zaciskając pięści. To ona stała mu teraz na drodze. Ze swoją fanaberią diabłów i piekieł. Co za różnica jeśli to coś pochodziło z piekła? Nawet ono byłoby lepsze. Byłoby jakąś zmianą. Gdyby mieli wieczne płomienie do dyspozycji można by było wykorzystać je w turbinach. Nie, ona przekaże to coś starszyźnie, która w najlepszym razie to zeżre. Zeżre jedyną szansę całej enklawy na lepsze życie. Spojrzał świdrująco na głowę cargo i obnażył łakomie zęby. Nawet on, gdyby miał coś twardego i dobrze wycelował w potylicę, byłby w stanie ogłuszyć ją na tyle, by zabrać to coś i się ukryć. To... mogłoby ją zabić, nie miał takiego doświadczenia... czemu to miałoby jednak być coś złego? Fanatyczka prześladowała go od dawna. Nie tylko jego zresztą. Enklawa byłaby lepsza, gdyby Trzyłapka zniknęła. Jeśli ma stanowić przeszkodę na drodze ratunku to nikt nie powinien mieć mu tego za złe. Zacisnął dłonie na trzonku łopaty.

Świrek zamrugał oczami i przestraszonym wzrokiem rozejrzał się czy nikt go nie widział. Skulił się w sobie starając się oddychać jak najbardziej równo. Wzrok wycelował w ziemię, a jego dłoń pogłaskała pudełko w jego kieszeni. To uspokoiło go i pozwoliło nareszcie, ponownie nie myśleć o niczym.

Zanim los doprowadził małą grupkę straceńców do końca ich przeprawy przez jezioro ekstrementów zdążył zakpić z nich raz jeszcze. Krata w oczach Łasicy drgnęła, w dłoniach Świrka się zachwiała, w wyobraźni Altego zupełnie opadła. Żyleta gotowa była skoczyć w głąb ciemności, niepomna na upomnienia i niebezpieczeństwa kryjące się za ścianą niezgłębionej czerni tunelu. Wizja wolności i walki z - w końcu - rzeczywistymi przeciwnikami, zamiast z głodem, wyczerpaniem i nierealnymi wymaganiami elit enklawy, była tak kusząca, że albinoska ostatkiem siły swojej woli powstrzymała się od ruszenia w kierunku skąpanych w fetorze walki, z zapchaną kanalizacją, braci.

- Dobra, wiemy co robimy z truchełkiem, nie wiemy tylko co ze wstrząsami. - odpowiedziała zawijając zwłoki stworzenia w szmatę służącą jej za maskę, a nie przynoszącą żadnego pożądanego ochronnego efektu dla jej otępiałych od bodźców zmysłów.

- Diabeł przyszedł stamtąd, teraz wszystko trzęsie się w posadach istnienia, a Enklawa jest zagrożona Trzyłapko! Nie wiemy ile te kraty utrzymają nasz dom wolny od bezpieczeństw wypaczenia przez obce byty. Demony, które już teraz próbują namieszać nam w głowach. - Dziewczyna urwała i spojrzała w oczy Łasicy, mocno zaciskając usta. Wiedziała, że on tak samo jak ona chciał się wyrwać z matni upodlającej codzienności bunkra.

W zasadzie wszyscy byli zepchnięci na margines, ale niektórzy tylko potrafili, bez wywalania się na ryj, na nim balansować. Altego tak wiele razy się nie udało, że musiała odnaleźć swoją pasję w cierpieniu. Ciało przestało zwyczajnie reagować na ból kolejnych cielesnych kar zarządzanych przez władze podziemnego schronu. Mózg nie znajdował ucieczki w spokoju, rwał się do nieznanego. Dusza nie czuła pokory, chcąc więcej męczarni. Teraz trafiła się ku temu okazja. Trzeba było tylko przekonać resztę, że chcą tego samego.

Oczyszczalnia ścieków, poziom -6

Łasica przełknął ślinę i zacisnął mocno pięści. Otwór, przed którym stał kusił. Rozejrzał się po towarzyszach. Widział ogień w oczach Atego. Ona też to czuła, zew wolności. Spojrzał na brata. Nawet ten pierdolony narkoman zdaje się być podniecony tym odkryciem.

Świrek wyglądał inaczej, jego spojrzenie było bardziej przytomne niż zazwyczaj. Może mu się prochy skończyły. Przepatrywacz dostrzegł w oczach brata niebezpieczny błysk. Powędrował więc wzrokiem w ślad za biofreakiem prosto na Trzyłapkę. Przeszedł obok niego i cicho wycedził przez zęby.
- Nie teraz. Pogadamy o tym później.

Wygramolił się na górę i jeszcze raz odwrócił do Świrka.
- Szambo odetkane, czas ruszyć dupska z powrotem do Enklawy. Ruszaj się gamoniu.

Nawet jeżeli była to szansa, to cargo nie pozwoli im tego teraz zbadać. Zresztą nie są przygotowani, ani na badanie tego miejsca, ani na wyjście na powierzchnię. Starcie z kolejnym stworem albo Trzyłapką nie wchodzi teraz w grę. Muszą wrócić, zdać raport. Enklawa musi zostać ostrzeżona. Będzie musiał działać szybko. Zanim oni uniemożliwiają mu jakiekolwiek ruchy. Muszę pogadać z Altego i Świrkiem. W głowie Łasicy powoli układał się plan.
- Dobra panie i panowie, ruszamy zadki i wracamy. Misja wykonana. Bierzemy diabła i zabieramy do Starszego. Może mu się spodoba suwenir z wyprawy. Ale żywo, zanim będę miał to gówno nawet w gaciach.

Następnie zwrócił się do albinoski z szelmowskim uśmiechem.
- Altego, słodziutka, co powiesz na wspólną kąpiel? Mogę ci wymasować potłuczony tyłeczek. Weźmiemy też Świrka, niech się gówniak uczy. - Roześmiał się rubasznie i skierował w stronę wyjścia. Mijając Altego, wyszeptał kilka słów półgębkiem, żeby nikt więcej nie usłyszał. - Muszę z wami pogadać.